بحث:آثار تربیتی انتظار چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «==نویسنده: آقای پورانزاب== ==پاسخ اجمالی== ==اثر گذاری تربیتی انتظار== *انتظ...» ایجاد کرد) |
(←پانویس) |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
#[[شکوفایی]] [[انسان]] در اثر رابطۀ زنده و سرشار از عواطف و [[محبت]]، و جهت دادن به [[انسان]] و به افکار و اندیشه‌های وی<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | #[[شکوفایی]] [[انسان]] در اثر رابطۀ زنده و سرشار از عواطف و [[محبت]]، و جهت دادن به [[انسان]] و به افکار و اندیشه‌های وی<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | ||
#پدید آمدن [[عشق]] در [[انسان]] در اثر ارتباط زنده<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | #پدید آمدن [[عشق]] در [[انسان]] در اثر ارتباط زنده<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | ||
#فراهم آمدن منطبق سازی [[انسان]] با آن الگوی زنده در اثر تلاش وی<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | |||
==پاسخ تفصیلی== | |||
==اثر گذاری [[تربیتی]] [[انتظار]]== | |||
*[[انتظار]] یک نظریۀ [[تربیتی]] است یعنی یک نگاه بنیادی است که می‌تواند بر همۀ اجزا و [[اعمال]] و ابعاد و ساخت‌های گوناگون [[زندگی فردی]] و [[اجتماعی]] اثرگذار باشد [[انتظار]] آثاری دارد، از نظر روان‌شناختی اصولاً [[روح]] [[امید]] و [[انتظار مثبت]] کارکردهایی دارد، چه انتظارات مقطعی و چه انتظارهای کلان عمومی و جهان‌شمول، اما انتظاری که در [[مکتب]] [[شیعه]] است چیزی فراتر از [[انتظار]] عام و مشترک است. [[انتظار]] [[مکتب]] [[تربیتی]] است که هم ابعاد روانی و روحی فرد را و هم نگرش [[اجتماعی]] را تعیین می‌کند و هم در ساخت‌های گوناگون [[تربیت اخلاقی]] و فردی و [[خانوادگی]] و [[اجتماعی]] اثر می‌گذارد<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | |||
==[[آثار تربیتی انتظار]]== | |||
*برخی [[آثار تربیتی انتظار]] عبارتند از: | |||
#گسترش امیدهای واقعی: [[انسان]] برای تداوم [[زندگی]] و [[تحمل]] دشواری‌های آن، [[نیازمند]] انگیزه‌ای نیرومند است که در پدیده‌ای با نام "[[امید به آینده]]" [[تجلی]] می‌یابد؛ آینده‌ای که به مراتب، عالی‌تر، زیباتر و بهتر از امروز باشد<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>. لذا [[انتظار]] برای [[مشتاقان]] و [[صالحان]] امیدبخش است و این [[امیدواری]] و [[عشق]] و شور و [[نشاط]] به دنبال آن [[انتظار پویا]] و زنده فراهم می‌شود و نیز احساس نظارت او بر ما<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | |||
#معنا یافتن [[زندگی]] در پرتو [[پویایی]]<ref>ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>، در جهت رسیدن<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref> به [[هدف]]<ref>ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴؛ سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>. با نگاه تطبیقی به [[زندگی]] بدون [[هدف]] و فرجام آن، که تهی شدن از درون و روزمره‌گی است<ref>ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>؛ [[زندگی]] [[انسان]] آن زمان قابل توجیه است که آثار حرکت، [[پویایی]] و [[شادابی]] در تمام زوایای آن به چشم خورد. آنگاه که [[انسان]]، به وضعیت موجود [[راضی]] نیست و در صدد ایجاد شرایطی بهتر است، همانا در [[انتظار]] به سر می‌‌برد<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>. | |||
#ایجاد [[وحدت]] و همگرایی: [[انتظار]]، افزون بر آثار فردی، دارای آثار [[اجتماعی]] فراوانی نیز است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به [[وحدت]]، [[انسجام]] و [[همدلی]] بین [[منتظران]] اشاره کرد. این [[همدلی]]، به سبب توجه به [[هدف]] مشترکی است که در مسئلۀ [[انتظار]] به روشنی تمام در چشم انداز آن، دیدنی است<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>. | |||
#احساس حضور: یکی دیگر از آثار غیر قابل تردید در [[انتظار راستین]]، احساس حضور در محضر آن [[امام غایب]] و احساس حضور آن [[امام غایب]] در [[زندگی]] است. یک [[منتظر راستین]]، همواره بر این [[باور]] است که همۀ [[رفتار]] و [[اعمال]] او در نگرگاه آن [[امام]] [[پنهان]] است و این خود در [[اصلاح]] [[رفتار]] وی بسیار مؤثر است. این مهم، نه فقط به [[اصلاح]] فرد، که رفته رفته به [[اصلاح]] و [[سلامت]] [[اخلاقی]] [[جامعه]] می‌‌انجامد که خود در [[زمینه سازی]] [[ظهور]]، نقشی بس برجسته و انکارناپذیر خواهد داشت<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>. | |||
#به جریان افتادن نیروهای نهفته و سرمایه‌های راکد [[انسان]] در پرتو دوران سخت [[انتظار]]<ref>ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>. | |||
#پالایش درون و به مرحلۀ [[خلوص]] رسیدن به جهت طولانی شدن [[دوران غیبت]]<ref>ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>. | |||
#رشد [[قدرت]] [[تحمل]] در برابر ناملایمات و تنگناها به جهت [[قداست]] و [[عظمت]] [[هدف]] که در [[انتظار]] [[حضرت]] بودن، معنا می‌یابد<ref>ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>. | |||
#فراتر رفتن از مرز [[انسان]] [[متعادل]] و رسیدن به مرحلۀ [[انسان]] متعالی<ref>ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>. | |||
#از سطح و مرحلۀ رنج‌های حقیر مادی، رها شدن و به وادی رنج‌های [[عظیم]] [[معنوی]] و دغدغه‌های بزرگ انسانی، گام نهادن؛ همچون [[رنج]] انتظاری [[راستین]] و طولانی را بر دوش کشیدن و چشم به دروازه‌های روشن [[ظهور]] داشتن<ref>ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>. | |||
#ارتباط پویا و زنده‌ای که فرد را با یک محور موجود و زنده و خبیر و [[آگاه]] مرتبط می‌کند<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | |||
#[[شکوفایی]] [[انسان]] در اثر رابطۀ زنده و سرشار از عواطف و [[محبت]]، و جهت دادن به [[انسان]] و به افکار و اندیشه‌های وی<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | |||
#پدید آمدن [[عشق]] در [[انسان]] در اثر ارتباط زنده: [[آدمی]] به طبع خود [[عاشق]] این الگوهای متعالی است و [[عشق]] است که کلید پیشرفت‌های بزرگ در [[تربیت]] و [[اخلاق]] است<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | |||
#فراهم آمدن منطبق سازی [[انسان]] با آن الگوی زنده در اثر تلاش وی<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | #فراهم آمدن منطبق سازی [[انسان]] با آن الگوی زنده در اثر تلاش وی<ref>ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{یادآوری پانویس}} | {{یادآوری پانویس}} | ||
{{پانویس2}} | {{پانویس2}} | ||
نسخهٔ ۲۱ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۵۹
نویسنده: آقای پورانزاب
پاسخ اجمالی
اثر گذاری تربیتی انتظار
- انتظار یک نظریۀ تربیتی است یعنی یک نگاه بنیادی است که می‌تواند بر همۀ اجزا و اعمال و ابعاد و ساخت‌های گوناگون زندگی فردی و اجتماعی اثرگذار باشد انتظار آثاری دارد، از نظر روان‌شناختی اصولاً روح امید و انتظار مثبت کارکردهایی دارد، چه انتظارات مقطعی و چه انتظارهای کلان عمومی و جهان‌شمول، اما انتظاری که در مکتب شیعه است چیزی فراتر از انتظار عام و مشترک است. انتظار مکتب تربیتی است که هم ابعاد روانی و روحی فرد را و هم نگرش اجتماعی را تعیین می‌کند و هم در ساخت‌های گوناگون تربیت اخلاقی و فردی و خانوادگی و اجتماعی اثر می‌گذارد[۱].
آثار تربیتی انتظار
- برخی آثار تربیتی انتظار عبارتند از:
- گسترش امیدهای واقعی: انتظار برای مشتاقان و صالحان امیدبخش است و این امیدواری و عشق و شور و نشاط به دنبال آن انتظار پویا و زنده فراهم می‌شود و نیز احساس نظارت او بر ما[۲].
- معنا یافتن زندگی در پرتو پویایی[۳] و در جهت رسیدن[۴] به هدف[۵].
- ایجاد وحدت و همگرایی: انتظار، افزون بر آثار فردی، دارای آثار اجتماعی فراوانی نیز است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به وحدت، انسجام و همدلی بین منتظران اشاره کرد.[۶].
- احساس حضور: یکی از آثار غیر قابل تردید در انتظار راستین، احساس حضور در محضر آن امام غایب و احساس حضور آن امام غایب در زندگی است و این خود در اصلاح رفتار وی بسیار مؤثر است[۷].
- به جریان افتادن نیروهای نهفته و سرمایه‌های راکد انسان در پرتو دوران سخت انتظار[۸].
- پالایش درون و به مرحلۀ خلوص رسیدن به جهت طولانی شدن دوران غیبت[۹].
- رشد قدرت تحمل در برابر ناملایمات و تنگناها به جهت قداست و عظمت هدف که در انتظار حضرت بودن، معنا می‌یابد[۱۰].
- فراتر رفتن از مرز انسان متعادل و رسیدن به مرحلۀ انسان متعالی[۱۱].
- از سطح و مرحلۀ رنج‌های حقیر مادی، رها شدن و به وادی رنج‌های عظیم معنوی و دغدغه‌های بزرگ انسانی، گام نهادن[۱۲].
- ارتباط پویا و زنده‌ای که فرد را با یک محور موجود و زنده و خبیر و آگاه مرتبط می‌کند[۱۳].
- شکوفایی انسان در اثر رابطۀ زنده و سرشار از عواطف و محبت، و جهت دادن به انسان و به افکار و اندیشه‌های وی[۱۴].
- پدید آمدن عشق در انسان در اثر ارتباط زنده[۱۵].
- فراهم آمدن منطبق سازی انسان با آن الگوی زنده در اثر تلاش وی[۱۶].
پاسخ تفصیلی
اثر گذاری تربیتی انتظار
- انتظار یک نظریۀ تربیتی است یعنی یک نگاه بنیادی است که می‌تواند بر همۀ اجزا و اعمال و ابعاد و ساخت‌های گوناگون زندگی فردی و اجتماعی اثرگذار باشد انتظار آثاری دارد، از نظر روان‌شناختی اصولاً روح امید و انتظار مثبت کارکردهایی دارد، چه انتظارات مقطعی و چه انتظارهای کلان عمومی و جهان‌شمول، اما انتظاری که در مکتب شیعه است چیزی فراتر از انتظار عام و مشترک است. انتظار مکتب تربیتی است که هم ابعاد روانی و روحی فرد را و هم نگرش اجتماعی را تعیین می‌کند و هم در ساخت‌های گوناگون تربیت اخلاقی و فردی و خانوادگی و اجتماعی اثر می‌گذارد[۱۷].
آثار تربیتی انتظار
- برخی آثار تربیتی انتظار عبارتند از:
- گسترش امیدهای واقعی: انسان برای تداوم زندگی و تحمل دشواری‌های آن، نیازمند انگیزه‌ای نیرومند است که در پدیده‌ای با نام "امید به آینده" تجلی می‌یابد؛ آینده‌ای که به مراتب، عالی‌تر، زیباتر و بهتر از امروز باشد[۱۸]. لذا انتظار برای مشتاقان و صالحان امیدبخش است و این امیدواری و عشق و شور و نشاط به دنبال آن انتظار پویا و زنده فراهم می‌شود و نیز احساس نظارت او بر ما[۱۹].
- معنا یافتن زندگی در پرتو پویایی[۲۰]، در جهت رسیدن[۲۱] به هدف[۲۲]. با نگاه تطبیقی به زندگی بدون هدف و فرجام آن، که تهی شدن از درون و روزمره‌گی است[۲۳]؛ زندگی انسان آن زمان قابل توجیه است که آثار حرکت، پویایی و شادابی در تمام زوایای آن به چشم خورد. آنگاه که انسان، به وضعیت موجود راضی نیست و در صدد ایجاد شرایطی بهتر است، همانا در انتظار به سر می‌‌برد[۲۴].
- ایجاد وحدت و همگرایی: انتظار، افزون بر آثار فردی، دارای آثار اجتماعی فراوانی نیز است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به وحدت، انسجام و همدلی بین منتظران اشاره کرد. این همدلی، به سبب توجه به هدف مشترکی است که در مسئلۀ انتظار به روشنی تمام در چشم انداز آن، دیدنی است[۲۵].
- احساس حضور: یکی دیگر از آثار غیر قابل تردید در انتظار راستین، احساس حضور در محضر آن امام غایب و احساس حضور آن امام غایب در زندگی است. یک منتظر راستین، همواره بر این باور است که همۀ رفتار و اعمال او در نگرگاه آن امام پنهان است و این خود در اصلاح رفتار وی بسیار مؤثر است. این مهم، نه فقط به اصلاح فرد، که رفته رفته به اصلاح و سلامت اخلاقی جامعه می‌‌انجامد که خود در زمینه سازی ظهور، نقشی بس برجسته و انکارناپذیر خواهد داشت[۲۶].
- به جریان افتادن نیروهای نهفته و سرمایه‌های راکد انسان در پرتو دوران سخت انتظار[۲۷].
- پالایش درون و به مرحلۀ خلوص رسیدن به جهت طولانی شدن دوران غیبت[۲۸].
- رشد قدرت تحمل در برابر ناملایمات و تنگناها به جهت قداست و عظمت هدف که در انتظار حضرت بودن، معنا می‌یابد[۲۹].
- فراتر رفتن از مرز انسان متعادل و رسیدن به مرحلۀ انسان متعالی[۳۰].
- از سطح و مرحلۀ رنج‌های حقیر مادی، رها شدن و به وادی رنج‌های عظیم معنوی و دغدغه‌های بزرگ انسانی، گام نهادن؛ همچون رنج انتظاری راستین و طولانی را بر دوش کشیدن و چشم به دروازه‌های روشن ظهور داشتن[۳۱].
- ارتباط پویا و زنده‌ای که فرد را با یک محور موجود و زنده و خبیر و آگاه مرتبط می‌کند[۳۲].
- شکوفایی انسان در اثر رابطۀ زنده و سرشار از عواطف و محبت، و جهت دادن به انسان و به افکار و اندیشه‌های وی[۳۳].
- پدید آمدن عشق در انسان در اثر ارتباط زنده: آدمی به طبع خود عاشق این الگوهای متعالی است و عشق است که کلید پیشرفت‌های بزرگ در تربیت و اخلاق است[۳۴].
- فراهم آمدن منطبق سازی انسان با آن الگوی زنده در اثر تلاش وی[۳۵].
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴؛ سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴؛ سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.
- ↑ ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.