کفر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | ||
'''کُفر:''' [[انکار]] [[خدا]]، [[بی‌اعتقادی]] به [[آفریدگار]]. اصل معنای آن "پوشاندن" است. به [[ناسپاسی]] نسبت به [[نعمت‌های خداوند]] نیز چون نوعی پوشاندن و بی‌توجهی نسبت به آن‌هاست، | '''کُفر:''' [[انکار]] [[خدا]]، [[بی‌اعتقادی]] به [[آفریدگار]]. اصل معنای آن "پوشاندن" است. به [[ناسپاسی]] نسبت به [[نعمت‌های خداوند]] نیز چون نوعی پوشاندن و بی‌توجهی نسبت به آن‌هاست، کفر [[نعمت]] یا [[کفران نعمت]] گفته میشود. [[کفاره گناه]] هم از آن جهت گفته میشود که آثار و پیامدها یا [[عقوبت]] [[گناه]] را از بین می‌برد. بزرگترین کفر، [[انکار]] [[خداوند]] یکتا یا [[انکار]] [[دین]] و [[شریعت]] او و [[نبوت]] انبیاست. [[کفار]] در طول [[تاریخ]]، [[دعوت]] [[توحیدی]] [[پیامبران]] را نمی‌پذیرفتند و به [[خدا]] و [[نبوت]] و [[وحی]] و [[قیامت]] [[اعتقاد]] نداشتند. همچنان که [[کفر به خدا]]، انحرافِ [[اعتقادی]] است، به تعبیر [[قرآن]] "[[کفر به طاغوت]]" و [[بیزاری]] و عدم [[تبعیت]] از قدرت‌های خودکامه و [[بت]] و خداهای ساختگی، [[شرط ایمان]] است. مادیون که متافیزیک (ماورای [[طبیعت]]) را قبول ندارند و جز به آنچه محسوس و ملموس است [[عقیده]] ندارند، کافرند و نجس محسوب میشوند. کسانی هم که ضروریات [[دین]] را [[انکار]] کنند، [[کافر]] محسوب میشوند. [[خداوند]] در [[قرآن]] به [[کافران]] [[وعده]] [[عذاب]] [[جهنم]] داده است و به [[پیامبر]] و [[مسلمانان]] [[فرمان]] داده که با سران کفر و با [[کافران]] بجنگد و در مقابلشان [[نرمش]] نشان ندهند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۱۹۰.</ref>. | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۰۱
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل کفر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
کُفر: انکار خدا، بی‌اعتقادی به آفریدگار. اصل معنای آن "پوشاندن" است. به ناسپاسی نسبت به نعمت‌های خداوند نیز چون نوعی پوشاندن و بی‌توجهی نسبت به آن‌هاست، کفر نعمت یا کفران نعمت گفته میشود. کفاره گناه هم از آن جهت گفته میشود که آثار و پیامدها یا عقوبت گناه را از بین می‌برد. بزرگترین کفر، انکار خداوند یکتا یا انکار دین و شریعت او و نبوت انبیاست. کفار در طول تاریخ، دعوت توحیدی پیامبران را نمی‌پذیرفتند و به خدا و نبوت و وحی و قیامت اعتقاد نداشتند. همچنان که کفر به خدا، انحرافِ اعتقادی است، به تعبیر قرآن "کفر به طاغوت" و بیزاری و عدم تبعیت از قدرت‌های خودکامه و بت و خداهای ساختگی، شرط ایمان است. مادیون که متافیزیک (ماورای طبیعت) را قبول ندارند و جز به آنچه محسوس و ملموس است عقیده ندارند، کافرند و نجس محسوب میشوند. کسانی هم که ضروریات دین را انکار کنند، کافر محسوب میشوند. خداوند در قرآن به کافران وعده عذاب جهنم داده است و به پیامبر و مسلمانان فرمان داده که با سران کفر و با کافران بجنگد و در مقابلشان نرمش نشان ندهند[۱].
مقدمه
- معنای لغوی "کفر"، پوشش و پوشاندن است. از این رو، مردم عرب، شب را "کافر" می‌گویند؛ زیرا اشیاء را می‌پوشاند و پنهان می‌کند و نیز به کشاورز که بر زمین بذر می‌پاشد و بذرها را در آن پنهان می‌سازد. برگ‌هایی نیز که میوه‌های درخت را می‌پوشانند، "کافور" خوانده میشوند[۲][۳].
- کفر در اصطلاح دینی تعریف‌های متعددی دارد: یکی، باور نداشتنِ آنچه باید باورش کرد؛ همانند توحید و نبوت و معاد و ضروریات دین[۴]. دیگر، انکار آگاهانه سخن پیامبر (ص) و آنچه آورده است[۵].
- اما تعریف جامع کفر عبارت است از: انکار الوهیت، توحید، رسالت و ضروری دین- با التفات به ضروری بودن آن- اگر به انکار رسالت بینجامد[۶]. کفر، نقیض ایمان است و ماهیت آن عبارت است از عناد و میل بر پوشانیدن حقیقت[۷][۸].
- قرآن کریم کفر را به معنایی غیر از آنچه گذشت نیز به کار گرفته است. در این معنا، کفر نه تنها مذموم نیست که از واجبات بس سترگ است: ﴿فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى﴾[۹]. در اینجا کفر به معنای رد طاغوت و ایمان به خدا است. از این آیه بر می‌آید که مؤمن باید به باطل کفر بورزد و به حق ایمان آوَرَد[۱۰][۱۱].
کافر
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص:۱۹۰.
- ↑ مفردات، ۴۳۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.
- ↑ الایمان و الکفر فی الکتاب و السنة، ۴۹.
- ↑ قواعد المرام، ۱۷۱؛ ارشاد الطالبین، ۴۴۳.
- ↑ العروة الوثقی، ۱/ ۵۴.
- ↑ فرهنگ مطهر، ۶۶۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.
- ↑ «پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است» سوره بقره، آیه ۲۵۶.
- ↑ آشنایی با قرآن، ۲/ ۷۸.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.