احبشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱۲: خط ۱۲:
*در کتاب "منتخب البصائر" از دو زن به نام "احبشیه" و "وتیره" نام برده شده است که از اصحاب و یاوران [[امام مهدی|حضرت قائم]] {{ع}} شمرده شده‌اند<ref>بیان الائمّه، ج ۳، ص ۳۳۸ (به نقل از چشم‌اندازى به حکومت مهدى، طبسى، ص ۶۹). </ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۲.</ref>.
*در کتاب "منتخب البصائر" از دو زن به نام "احبشیه" و "وتیره" نام برده شده است که از اصحاب و یاوران [[امام مهدی|حضرت قائم]] {{ع}} شمرده شده‌اند<ref>بیان الائمّه، ج ۳، ص ۳۳۸ (به نقل از چشم‌اندازى به حکومت مهدى، طبسى، ص ۶۹). </ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۲.</ref>.
*زبیده یکی از زنانی است که طبق روایتی از [[امام صادق]] {{ع}}، جزو [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} خواهد بود. وی [[همسر]] [[هارون الرشید]] و از [[شیعیان]] بوده است. هنگامی که [[هارون]] از [[عقیده]] او [[آگاه]] شد، [[سوگند]] یاد کرد که او را طلاق دهد، او به انجام [[کارهای نیک]] معروف بود. در زمانی که یک مشک [[آب]] در شهر [[مکه]] یک [[دینار]] طلا [[ارزش]] داشت، او [[حجاج]] و شاید همه [[مردم]] [[مکه]] را سیراب کرد. او با کندن کوه‌ها و احداث تونل‌ها، اب را از خارج [[حرم]] -از فاصله ده میلی- به [[حرم]] آورد. [[زبیده]] صد کنیز داشت که همگی حافظ‍‌ [[قرآن]] بودند و هرکدام موظف بودند که یک‌دهم [[قرآن]] را بخوانند؛ به گونه‌ای که از منزل مسکونی او صدای [[قرائت قرآن]]، همانند زنبورهای عسل بلند بود<ref>تنقیح المقال، ج ۳، ص ۷۰.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۷۵.</ref>.
*زبیده یکی از زنانی است که طبق روایتی از [[امام صادق]] {{ع}}، جزو [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} خواهد بود. وی [[همسر]] [[هارون الرشید]] و از [[شیعیان]] بوده است. هنگامی که [[هارون]] از [[عقیده]] او [[آگاه]] شد، [[سوگند]] یاد کرد که او را طلاق دهد، او به انجام [[کارهای نیک]] معروف بود. در زمانی که یک مشک [[آب]] در شهر [[مکه]] یک [[دینار]] طلا [[ارزش]] داشت، او [[حجاج]] و شاید همه [[مردم]] [[مکه]] را سیراب کرد. او با کندن کوه‌ها و احداث تونل‌ها، اب را از خارج [[حرم]] -از فاصله ده میلی- به [[حرم]] آورد. [[زبیده]] صد کنیز داشت که همگی حافظ‍‌ [[قرآن]] بودند و هرکدام موظف بودند که یک‌دهم [[قرآن]] را بخوانند؛ به گونه‌ای که از منزل مسکونی او صدای [[قرائت قرآن]]، همانند زنبورهای عسل بلند بود<ref>تنقیح المقال، ج ۳، ص ۷۰.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۷۵.</ref>.
==سمیه در فرهنگنامه آخرالزمان==
*[[سمیه]] اولین زنی بود که [[بعد از ظهور]] [[اسلام]] به [[شهادت]] رسید. در [[مکه]] پس از اینکه‌ گروه اندکی به [[رسول خدا]]{{صل}} [[ایمان]] آوردند، [[مشرکین]] در پی [[مبارزه]] با [[دین اسلام]]، به‌ اذیت و [[آزار]] [[مسلمانان]] می‌‌پرداختند و این آزارها بیشتر متوجه اقشار پایین [[جامعه]] بود. [[خانواده]] یاسر که در [[جامعه]] آن روز از قبیله‌ای برخوردار نبودند که آنان را [[حمایت]] کنند‌ مورد [[هجوم]] [[مشرکین]] قرار گرفتند. [[سمیه]] را در زیر [[آفتاب]] به همراه شوهرش و فرزندش‌ [[عمار]] روزهای متمادی [[شکنجه]] می‌‌نمودند تا اینکه [[سمیه]] و یاسر در زیر [[شکنجه]] جان‌ باختند و به [[شهادت]] رسیدند و اولین [[شهیدان]] [[اسلام]] شدند. [[عمار]] نیز باقی ماند تا در‌ [[جنگ صفین]] در رکاب [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} به دست [[سپاهیان]] [[معاویه]] به [[شهادت]] رسید. [[سمیه]] جزو معدود بانوان پاک‌دامن و بلند مرتبه‌ای است که [[پس از ظهور]] حضرت‌ [[مهدی]]{{ع}} به [[دنیا]] باز می‌‌گردد و در زمره [[یاران]] ایشان خواهد بود<ref>ر.ک: زنان.</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۳۶۸.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==

نسخهٔ ‏۱۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۳۷

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

پرسش‌های وابسته


منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. بیان الائمّه، ج ۳، ص ۳۳۸ (به نقل از چشم‌اندازى به حکومت مهدى، طبسى، ص ۶۹).
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۲.
  3. تنقیح المقال، ج ۳، ص ۷۰.
  4. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۵.