البدایة و النهایة ج۱ (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

**البدایة و النهایة ج۱**
البدایة و النهایة ج۱
از مجموعه	[[البدایة و النهایة (کتاب)\|البدایة و النهایة]][[رده:مجموعه کتاب البدایة و النهایة]]
زبان	عربی
نویسنده	اسماعیل بن کثیر
تحقیق یا تدوین	علی شیری
موضوع	تاریخ پیامبران، حضرت آدم، حضرت الیاس، آغاز خلقت
مذهب	[[سنی]][[رده:کتاب سنی]]
ناشر	[[:رده:انتشارات دار احیاء التراث العربی\|انتشارات دار احیاء التراث العربی]][[رده:انتشارات دار احیاء التراث العربی]]
محل نشر	بیروت، لبنان
سال نشر	۱۴۰۸ ق، ۱۳۶۷ ش
شابک	(نامعلوم)
شماره ملی	۲۸۶۱۱۶۴
	v; t; e;

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۲۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۳:۱۸

این کتاب، جلد اول از مجموعهٔ چهارده جلدی البدایة و النهایة است که با زبان عربی قضیه آفرینش عرش، کرسی و فرشتگان و... را بیان می‌کند؛ سپس تاریخ را از آفرینش آدم(ع) آغاز کرده و تاریخ پیامبران را تا حضرت الیاس (ع) ارائه می‌کند. پدیدآورنده این اثر اسماعیل بن کثیر است و انتشارات دار احیاء التراث العربی انتشار آن را به عهده داشته است.^[۱]

دربارهٔ کتاب

در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.

فهرست کتاب

در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.

دربارهٔ پدیدآورنده

آشنایی اجمالی

اسماعیل بن کثیر، در سند یک روایت تفسیر کنز الدقائق و به گزارش از تفسیر العیاشی ذکر شده است:

«عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ كَثِيرٍ رَفَعَ الْحَدِيثَ إِلَى النَّبِيِّ(ص) قَالَ: لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ ﴿وَاسْأَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ﴾^[۲] قَالَ فَقَالَ أَصْحَابُ النَّبِيِّ(ص) مَا هَذَا الْفَضْلُ أَيُّكُمْ يَسْأَلُ رَسُولَ اللَّهِ(ص) عَنْ ذَلِكَ قَالَ فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ(ع) أَنَا أَسْأَلُهُ فَسَأَلَهُ عَنْ ذَلِكَ الْفَضْلِ مَا هُوَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ خَلْقَهُ وَ قَسَّمَ لَهُمْ أَرْزَاقَهُمْ مِنْ حِلِّهَا وَ عَرَضَ لَهُمْ بِالْحَرَامِ فَمَنِ انْتَهَكَ حَرَاماً نَقَصَ لَهُ مِنَ الْحَلَالِ بِقَدْرِ مَا انْتَهَكَ مِنَ الْحَرَامِ وَ حُوسِبَ بِهِ»^[۳].^[۴]

شرح حال راوی

در کتاب‌های رجالی شیعه، تنها در رجال الطوسی از سه تن با عنوان اسماعیل بن کثیر در اصحاب امام صادق(ع) یاد شده است^[۵] و در کتاب‌های رجالی اهل سنت نیز از سه نفر با عنوان اسماعیل بن کثیر، اسماعیل بن کثیر الحجازی أبو هاشم المکی، اسماعیل بن کثیر أبو هاشم الکوفی و «اسماعیل بن کثیر»^[۶].

در اسناد روایات شیعه، اسماعیل بن کثیر تنها در سند دو روایت واقع شده که در هر دو از امام صادق(ع) روایت کرده است^[۷].

اگر به اتحاد راوی مورد بحث با آنچه در سند روایت کامل الزیارات و الخصال واقع شده معتقد شویم، وثاقت و امامی بودن راوی استظهار می‌شود؛ زیرا:

اولاً: در سند روایت کامل الزیارات واقع شده.

ثانیاً: یونس بن عبدالرحمن که از اصحاب اجماع بوده^[۸]، از وی روایت کرده است و دلالت مضمون روایت کامل الزیارات بر امامی بودنش هم روشن است.^[۹]

منابع

جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری ج۴

پانویس

↑ پایگاه اطلاع‌رسانی کتابخانه‌های ایران
↑ و بخشش خداوند را درخواست کنید سوره نساء، آیه ۳۲.
↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۲، ص۳۹۲ به گزارش از تفسیر العیاشی، ج۱، ص۲۳۹، ح۱۱۶.
↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۴، ص 233.
↑ إسماعیل بن کثیر السلمی الکوفی، أسند عنه؛ (رجال الطوسی، ص۱۶۱، ش۱۸۱۷). إسماعیل بن کثیر العجلی الکوفی، أبو معمر. (رجال الطوسی، ص۱۶۱، ش۱۸۱۸) إسماعیل بن کثیر البکری القیسی الکوفی، أبو الولید، أسند عنه. (رجال الطوسی، ص۱۶۱، ش۱۸۱۹). یادآوری: ابن حجر عسقلانی از رجالیان اهل سنت، از این سه تن در کتاب رجالی خود و به گزارش از رجال الطوسی یاد کرده است: إسماعیل بن کثیر السلمی الکوفی؛ (لسان المیزان، ج۱، ص۴۳۱، ش۱۳۳۶)؛ إسماعیل بن کثیر البکری القیسی الکوفی أبو الولید، ذکرهما الطوسی فی رجال الشیعة و قال: کانا من الرواة عن جعفر الصادق(ع) (لسان المیزان، ج۱، ص۴۳۱، ش۱۳۳۷)؛ إسماعیل بن کثیر العجلی الکوفی أبو معمر، ذکره الطوسی فی رجال الشیعة و قال: کان من الرواة عن جعفر، و له مع أبی حنیفة مناظرة و کان عالما حسن المناظرة. (لسان المیزان، ج۱، ص۴۳۱، ش۱۳۳۸).
↑ تهذیب التهذیب، ج۱، ص۲۸۴. بعضی هم به اتحاد عناوین سه گانه معتقد شدند.
↑ «حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْفَضَّالِ عَنْ مَرْوَانَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ كَثِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع) يَقُولُ كَانَ قَاتِلُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ وَلَدَ زِنًا وَ كَانَ قَاتِلُ يَحْيَى بْنِ زَكَرِيَّا وَلَدَ زِنًا وَ لَمْ تَبْكِ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ إِلَّا لَهُمَا»؛ (کامل الزیارات، ص۷۹، ح۱۱)؛ «حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ قَالَ حَدَّثَنِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الرَّازِيُّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ سُلَيْمَانَ بْنِ رُشَيْدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ يَقْطِينٍ عَنْ يُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ كَثِيرِ بْنِ بَسَّامٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع) السُّرَّاقُ ثَلَاثَةٌ مَانِعُ الزَّكَاةِ وَ مُسْتَحِلُّ مُهُورِ النِّسَاءِ وَ كَذَلِكَ مَنِ اسْتَدَانَ دَيْناً وَ لَمْ يَنْوِ قَضَاءَهُ»؛ (الخصال، ج۱، ص۱۵۳، ح۱۹۰).
↑ ر.ک: رجال الکشی (اختیار معرفة الرجال)، ص۵۵۶، ش۱۰۵۰.
↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۴، ص 233-235.

کتاب‌های وابسته

پانویس

دریافت متن

پیوند به بیرون

[1] پایگاه اطلاع‌رسانی کتابخانه‌های ایران

[2] و بخشش خداوند را درخواست کنید سوره نساء، آیه ۳۲.

[3] تفسیر کنز الدقائق، ج۲، ص۳۹۲ به گزارش از تفسیر العیاشی، ج۱، ص۲۳۹، ح۱۱۶.

[4] جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۴، ص 233.

[5] إسماعیل بن کثیر السلمی الکوفی، أسند عنه؛ (رجال الطوسی، ص۱۶۱، ش۱۸۱۷). إسماعیل بن کثیر العجلی الکوفی، أبو معمر. (رجال الطوسی، ص۱۶۱، ش۱۸۱۸) إسماعیل بن کثیر البکری القیسی الکوفی، أبو الولید، أسند عنه. (رجال الطوسی، ص۱۶۱، ش۱۸۱۹). یادآوری: ابن حجر عسقلانی از رجالیان اهل سنت، از این سه تن در کتاب رجالی خود و به گزارش از رجال الطوسی یاد کرده است: إسماعیل بن کثیر السلمی الکوفی؛ (لسان المیزان، ج۱، ص۴۳۱، ش۱۳۳۶)؛ إسماعیل بن کثیر البکری القیسی الکوفی أبو الولید، ذکرهما الطوسی فی رجال الشیعة و قال: کانا من الرواة عن جعفر الصادق(ع) (لسان المیزان، ج۱، ص۴۳۱، ش۱۳۳۷)؛ إسماعیل بن کثیر العجلی الکوفی أبو معمر، ذکره الطوسی فی رجال الشیعة و قال: کان من الرواة عن جعفر، و له مع أبی حنیفة مناظرة و کان عالما حسن المناظرة. (لسان المیزان، ج۱، ص۴۳۱، ش۱۳۳۸).

[6] تهذیب التهذیب، ج۱، ص۲۸۴. بعضی هم به اتحاد عناوین سه گانه معتقد شدند.

[7] «حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْفَضَّالِ عَنْ مَرْوَانَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ كَثِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع) يَقُولُ كَانَ قَاتِلُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ وَلَدَ زِنًا وَ كَانَ قَاتِلُ يَحْيَى بْنِ زَكَرِيَّا وَلَدَ زِنًا وَ لَمْ تَبْكِ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ إِلَّا لَهُمَا»؛ (کامل الزیارات، ص۷۹، ح۱۱)؛ «حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ قَالَ حَدَّثَنِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الرَّازِيُّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ سُلَيْمَانَ بْنِ رُشَيْدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ يَقْطِينٍ عَنْ يُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ كَثِيرِ بْنِ بَسَّامٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع) السُّرَّاقُ ثَلَاثَةٌ مَانِعُ الزَّكَاةِ وَ مُسْتَحِلُّ مُهُورِ النِّسَاءِ وَ كَذَلِكَ مَنِ اسْتَدَانَ دَيْناً وَ لَمْ يَنْوِ قَضَاءَهُ»؛ (الخصال، ج۱، ص۱۵۳، ح۱۹۰).

[8] ر.ک: رجال الکشی (اختیار معرفة الرجال)، ص۵۵۶، ش۱۰۵۰.

[9] جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۴، ص 233-235.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{ویرایش غیرنهایی}}
 {{جعبه اطلاعات کتاب
 | عنوان           = البدایة و النهایة ج۱