عبدالرحمان بن حجر بن عدی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
*عبدالرحمان [[فرزند]] [[حجر بن عدی]] از [[شیعیان]] [[مخلص]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} بود که [[زیاد بن ابیه]] وی را به همراه پدرش [[حجر بن عدی]] به [[شام]] فرستاد تا به دست [[معاویه]] به [[قتل]] برسند. موقعی که جلادان [[معاویه]] در [[مرج]] [[عذرا]] خواستند [[حجر بن عدی]] را به [[شهادت]] برسانند، [[حجر بن عدی]] به آنها گفت: اگر قرار است فرزندم را بکشید اول او را بکشید، بعد مرا! آن جلادان از [[خدا]] بی‌خبر ابتدا عبدالرحمان را به [[شهادت]] رساندند. کسی از [[حجر بن عدی]] پرسید: چرا چنین خواستی که به عزای فرزندت بنشینی؟ گفت: ترسیدم اگر پسرم [[شمشیر]] [[دشمن]] را به گلوی من ببیند از [[ولایت حضرت علی]]{{ع}} [[دست]] بردارد، و در روزی که [[خداوند]] به [[صابرین]] [[وعده]] آن را داده است با او جمع نشوم، لذا خواستم او هم در [[راه]] [[حضرت علی]]{{ع}} به [[شهادت]] برسد<ref>اصحاب الإمام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۱، ص۳۲۹، ش۶۱۸.</ref>. | *عبدالرحمان [[فرزند]] [[حجر بن عدی]] از [[شیعیان]] [[مخلص]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} بود که [[زیاد بن ابیه]] وی را به همراه پدرش [[حجر بن عدی]] به [[شام]] فرستاد تا به دست [[معاویه]] به [[قتل]] برسند. موقعی که جلادان [[معاویه]] در [[مرج]] [[عذرا]] خواستند [[حجر بن عدی]] را به [[شهادت]] برسانند، [[حجر بن عدی]] به آنها گفت: اگر قرار است فرزندم را بکشید اول او را بکشید، بعد مرا! آن جلادان از [[خدا]] بی‌خبر ابتدا عبدالرحمان را به [[شهادت]] رساندند. کسی از [[حجر بن عدی]] پرسید: چرا چنین خواستی که به عزای فرزندت بنشینی؟ گفت: ترسیدم اگر پسرم [[شمشیر]] [[دشمن]] را به گلوی من ببیند از [[ولایت حضرت علی]]{{ع}} [[دست]] بردارد، و در روزی که [[خداوند]] به [[صابرین]] [[وعده]] آن را داده است با او جمع نشوم، لذا خواستم او هم در [[راه]] [[حضرت علی]]{{ع}} به [[شهادت]] برسد<ref>اصحاب الإمام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۱، ص۳۲۹، ش۶۱۸.</ref>. | ||
*مخفی نماند با تحقیقی که انجام دادیم نام عبدالرحمان [[فرزند]] [[حجر بن عدی]] در کتاب‌های معتبر جزو [[یاران]] [[حجر بن عدی]] نیامده است. | *مخفی نماند با تحقیقی که انجام دادیم نام عبدالرحمان [[فرزند]] [[حجر بن عدی]] در کتاب‌های معتبر جزو [[یاران]] [[حجر بن عدی]] نیامده است. | ||
*بنابراین عبدالرحمان طبق سندی که آوردیم مانند پدرش [[حجر بن عدی]] از [[شیعیان امیرالمؤمنین]]{{ع}} بوده است اما در زمره شهدای [[حجر بن عدی]] و یارانش نبوده است.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۸۲۱-۸۲۲.</ref> | *بنابراین عبدالرحمان طبق سندی که آوردیم مانند پدرش [[حجر بن عدی]] از [[شیعیان]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} بوده است اما در زمره شهدای [[حجر بن عدی]] و یارانش نبوده است.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۸۲۱-۸۲۲.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۱۸ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۲۵
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- عبدالرحمان فرزند حجر بن عدی از شیعیان مخلص امیرالمؤمنین(ع) بود که زیاد بن ابیه وی را به همراه پدرش حجر بن عدی به شام فرستاد تا به دست معاویه به قتل برسند. موقعی که جلادان معاویه در مرج عذرا خواستند حجر بن عدی را به شهادت برسانند، حجر بن عدی به آنها گفت: اگر قرار است فرزندم را بکشید اول او را بکشید، بعد مرا! آن جلادان از خدا بی‌خبر ابتدا عبدالرحمان را به شهادت رساندند. کسی از حجر بن عدی پرسید: چرا چنین خواستی که به عزای فرزندت بنشینی؟ گفت: ترسیدم اگر پسرم شمشیر دشمن را به گلوی من ببیند از ولایت حضرت علی(ع) دست بردارد، و در روزی که خداوند به صابرین وعده آن را داده است با او جمع نشوم، لذا خواستم او هم در راه حضرت علی(ع) به شهادت برسد[۱].
- مخفی نماند با تحقیقی که انجام دادیم نام عبدالرحمان فرزند حجر بن عدی در کتاب‌های معتبر جزو یاران حجر بن عدی نیامده است.
- بنابراین عبدالرحمان طبق سندی که آوردیم مانند پدرش حجر بن عدی از شیعیان امیرالمؤمنین(ع) بوده است اما در زمره شهدای حجر بن عدی و یارانش نبوده است.[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ اصحاب الإمام امیرالمؤمنین(ع)، ج۱، ص۳۲۹، ش۶۱۸.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۸۲۱-۸۲۲.