داحضه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'خداوند متعالی' به 'خداوند متعال')
خط ۱۴: خط ۱۴:
{{متن قرآن|وَالَّذِينَ يُحَاجُّونَ فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا اسْتُجِيبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ}}<ref>«و حجّت آنان که درباره خداوند پس از پذیرفته شدن دعوت وی چالش می‌ورزند نزد پروردگارشان تباه است  و بر آنان خشمی (از سوی خداوند) و برای آنان عذابی سخت خواهد بود» سوره شوری، آیه ۱۶.</ref>
{{متن قرآن|وَالَّذِينَ يُحَاجُّونَ فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا اسْتُجِيبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ}}<ref>«و حجّت آنان که درباره خداوند پس از پذیرفته شدن دعوت وی چالش می‌ورزند نزد پروردگارشان تباه است  و بر آنان خشمی (از سوی خداوند) و برای آنان عذابی سخت خواهد بود» سوره شوری، آیه ۱۶.</ref>


کلمه {{متن قرآن|دَاحِضَةٌ}} در [[محسوسات]] و معقولات به کار رفته است و به "لغزش منجر به زوال" اطلاق می‌شود<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۷۹.</ref> و درباره حجتی به کار می‌رود که بر اثر [[لغزش]] و [[ضلالت]] به بطلان کشیده می‌شود. این کلمه از اصطلاحاتی است که [[خداوند]] متعالی برای محکوم‌ کردن و تخطئه [[دشمنان اسلام]] و [[قرآن]] به کار برده است و در [[شناخت]] اصطلاحات [[مبارزه]] [[تبلیغاتی]] [[قرآن]] با [[مخالفان]] خود اهمیت ویژه‌ای دارد.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۲۷۳.</ref>
کلمه {{متن قرآن|دَاحِضَةٌ}} در [[محسوسات]] و معقولات به کار رفته است و به "لغزش منجر به زوال" اطلاق می‌شود<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۷۹.</ref> و درباره حجتی به کار می‌رود که بر اثر [[لغزش]] و [[ضلالت]] به بطلان کشیده می‌شود. این کلمه از اصطلاحاتی است که [[خداوند متعال]] برای محکوم‌ کردن و تخطئه [[دشمنان اسلام]] و [[قرآن]] به کار برده است و در [[شناخت]] اصطلاحات [[مبارزه]] [[تبلیغاتی]] [[قرآن]] با [[مخالفان]] خود اهمیت ویژه‌ای دارد.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۲۷۳.</ref>


==منابع==
==منابع==

نسخهٔ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۴۸

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل داحضه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

باطل‌ کردن و زایل‌ کردن[۱]، زوال و هلاکت[۲]. اصل آن "د ح ض" به معنای لغزش[۳] و "زوال"[۴].

﴿وَالَّذِينَ يُحَاجُّونَ فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا اسْتُجِيبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ[۵]

کلمه ﴿دَاحِضَةٌ در محسوسات و معقولات به کار رفته است و به "لغزش منجر به زوال" اطلاق می‌شود[۶] و درباره حجتی به کار می‌رود که بر اثر لغزش و ضلالت به بطلان کشیده می‌شود. این کلمه از اصطلاحاتی است که خداوند متعال برای محکوم‌ کردن و تخطئه دشمنان اسلام و قرآن به کار برده است و در شناخت اصطلاحات مبارزه تبلیغاتی قرآن با مخالفان خود اهمیت ویژه‌ای دارد.[۷]

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۰۸.
  2. سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۳، ص۳۳۲.
  3. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۳، ص۱۰۱.
  4. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۳۲.
  5. «و حجّت آنان که درباره خداوند پس از پذیرفته شدن دعوت وی چالش می‌ورزند نزد پروردگارشان تباه است و بر آنان خشمی (از سوی خداوند) و برای آنان عذابی سخت خواهد بود» سوره شوری، آیه ۱۶.
  6. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۷۹.
  7. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۷۳.