رافع بن عمیره: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
رافع می‌گوید: "من قبل از اینکه [[مسلمان]] شوم، [[مسیحی]] بودم و نامم سرجس بود. کار من هم [[راهنمایی]] کردن [[مردم]] و نشان دادن راه‌های بیابانی به آنها بود تا در مسافرت‌ها [[راه]] را گم نکنند. البته در ایام [[جاهلیت]] این کار را برای [[خدا]] انجام نمی‌دادم! بلکه [[واقعیت]] این بود که من یک دزد بودم و کاروان‌ها را به بیابان‌های رملی [[هدایت]] می‌کردم تا در آنجا زمین‌گیر شوند و بعد آنها را [[غارت]] می‌کردم. در این مدت هرگز کسی بر من چیره نشد؛ چون من در پوسته تخم شتر مرغ‌ها در زیر رمل‌ها آب [[پنهان]] می‌کردم و خود را از [[تشنگی]] [[نجات]] می‌دادم"<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۶۲۴.</ref>.<ref>[[محمد ایوب کاظمی|کاظمی، محمد ایوب]]، [[رافع بن عمیره (مقاله)|مقاله «رافع بن عمیره»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص:۹۵.</ref> | رافع می‌گوید: "من قبل از اینکه [[مسلمان]] شوم، [[مسیحی]] بودم و نامم سرجس بود. کار من هم [[راهنمایی]] کردن [[مردم]] و نشان دادن راه‌های بیابانی به آنها بود تا در مسافرت‌ها [[راه]] را گم نکنند. البته در ایام [[جاهلیت]] این کار را برای [[خدا]] انجام نمی‌دادم! بلکه [[واقعیت]] این بود که من یک دزد بودم و کاروان‌ها را به بیابان‌های رملی [[هدایت]] می‌کردم تا در آنجا زمین‌گیر شوند و بعد آنها را [[غارت]] می‌کردم. در این مدت هرگز کسی بر من چیره نشد؛ چون من در پوسته تخم شتر مرغ‌ها در زیر رمل‌ها آب [[پنهان]] می‌کردم و خود را از [[تشنگی]] [[نجات]] می‌دادم"<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۶۲۴.</ref>.<ref>[[محمد ایوب کاظمی|کاظمی، محمد ایوب]]، [[رافع بن عمیره (مقاله)|مقاله «رافع بن عمیره»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص:۹۵.</ref> | ||
==رافع در جنگ سلاسل== | ==[[رافع]] در جنگ سلاسل== | ||
==[[رافع]]؛ راهنمای [[راه]] [[شام]]== | ==[[رافع]]؛ راهنمای [[راه]] [[شام]]== | ||
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۰۸
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
رافع بن عمیره یا ابن ابی رافع اهل قبیله طی بود. او همان رافع بن عمرو است که به او رافع بن أبی رافع طائی نیز گفته می‌شد[۱]. وی ساکن کوفه بوده [۲] و به دلیل اهتمامش به کارهای خیر، به او، "رافع الخیر" می‌گفتند. او همراه عمرو عاص در جنگ ذات السلاسل شرکت کرد و پس از جنگ به سرزمین قوم خود برگشت. رافع در سال‌های پایانی زندگی خویش کارگزار قوم خود بود و طارق بن شهاب از او روایت نقل کرده است[۳].
رافع می‌گوید: "من قبل از اینکه مسلمان شوم، مسیحی بودم و نامم سرجس بود. کار من هم راهنمایی کردن مردم و نشان دادن راه‌های بیابانی به آنها بود تا در مسافرت‌ها راه را گم نکنند. البته در ایام جاهلیت این کار را برای خدا انجام نمی‌دادم! بلکه واقعیت این بود که من یک دزد بودم و کاروان‌ها را به بیابان‌های رملی هدایت می‌کردم تا در آنجا زمین‌گیر شوند و بعد آنها را غارت می‌کردم. در این مدت هرگز کسی بر من چیره نشد؛ چون من در پوسته تخم شتر مرغ‌ها در زیر رمل‌ها آب پنهان می‌کردم و خود را از تشنگی نجات می‌دادم"[۴].[۵]
رافع در جنگ سلاسل
رافع؛ راهنمای راه شام
کارهای خیر رافع
سرانجام رافع
منابع
پانویس
- ↑ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۴۸۲.
- ↑ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۸، ص۱۲.
- ↑ الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۶، ص۵۱۵.
- ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۶۲۴.
- ↑ کاظمی، محمد ایوب، مقاله «رافع بن عمیره»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۵، ص:۹۵.