ذات السلاسل

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

ذات السَّلاسِل

«سلاسل» جمع «سلسله» (به معنای رمل بادیه) و آن آبی است از آنِ جذام[۱] یا بنی‌عُذره و بنی‌بلی و بنی‌القین[۲]. گذشتگان در تحدید دقیق ذات السلاسل اختلاف کردند؛ اما برخی از متأخرین، با معرفی حدود سرزمین جذام و عذره سعی در تعیین حدود این موضع گرفتند. بر این اساس، ایشان حدود عذره را از وادی القری (وادی العلای امروز) تا تبوک و تیماء دانسته و از نزدیکی آن از جانب شمال به خیبر خبر داده‌اند. ایشان همچنین، دیار جذام را هم در محلی بین تبوک و دریا معرفی کرده‌اند. شهرت ذات السلاسل بیشتر مرهون وقوع سریه‌ای به همین نام است که نام خود را از این آب گرفته است[۳]. ابن اسحاق از این آب با نام «السلسل» یاد کرده است[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۳، ص۲۳۳.
  2. ر.ک: بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۷۴۴.
  3. ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۶۲۳؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۳۲.
  4. بکری، معجم ما استعجم، ج۳، ص۷۴۴؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۳، ص۲۳۳.
  5. بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة، ص۱۵۹.