اعرابی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پانویس2}} +{{پانویس}})) |
جز (جایگزینی متن - ' آنرا ' به ' آن را ') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
اعراب در اصطلاح [[قرآن]] یعنی بادیه‌نشین‌ها<ref>[[مرتضی مطهری]]، جهاد، ص۴۹.</ref> و اعرابی یعنی [[عرب]] بادیه‌نشین<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.</ref>. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که امروزه اعراب گفته می‌شود یکی نیست<ref>[[مرتضی مطهری]]، مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۱۱۶.</ref> | اعراب در اصطلاح [[قرآن]] یعنی بادیه‌نشین‌ها<ref>[[مرتضی مطهری]]، جهاد، ص۴۹.</ref> و اعرابی یعنی [[عرب]] بادیه‌نشین<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.</ref>. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که امروزه اعراب گفته می‌شود یکی نیست<ref>[[مرتضی مطهری]]، مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۱۱۶.</ref> | ||
اعرابی به کسانی اطلاق می‌شد که پس از [[هجرت به مدینه]] ([[دارالاسلام]])، | اعرابی به کسانی اطلاق می‌شد که پس از [[هجرت به مدینه]] ([[دارالاسلام]])، آن را ترک گفته و به [[دار الکفر]] (بادیه) روی آورده‌اند<ref>یعنی اسلام را رها کرده و دوباره به جاهلیت برمی‌گشتند.</ref>. این امر، به آن جهت بود که بازگشت [[مجدد]] به "[[دار الکفر]]" مجاز نبوده و به منزله [[کفر]] تلقی می‌شد. چنین بازگشتی در [[فقه سیاسی اسلام]] به "[[التعرب بعد الهجرة]]" یا "[[بداوت]]"<ref>مجمع الزواید و منبع الفوائد، ج۵، ص۲۵۴.</ref> نام گرفت. در هر حال، [[تعرب بعد الهجرة]]، نوعی [[ارتداد]] و از [[گناهان کبیره]] به شمار می‌آمد و همواره [[لعن]] [[رسول الله]] را درپی داشت<ref>بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۰۰؛ ج۵۵، ص۳۱۸؛ وسایل الشیعه، ج۶، ص۷۵.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۳۵.</ref>. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۲۷ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۵۷
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اعرابی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مفهوم‌شناسی
اعراب در اصطلاح قرآن یعنی بادیه‌نشین‌ها[۱] و اعرابی یعنی عرب بادیه‌نشین[۲]. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که امروزه اعراب گفته می‌شود یکی نیست[۳].[۴]
اعرابی به کسانی اطلاق می‌شد که پس از هجرت به مدینه (دارالاسلام)، آن را ترک گفته و به دار الکفر (بادیه) روی آورده‌اند[۵]. این امر، به آن جهت بود که بازگشت مجدد به "دار الکفر" مجاز نبوده و به منزله کفر تلقی می‌شد. چنین بازگشتی در فقه سیاسی اسلام به "التعرب بعد الهجرة" یا "بداوت"[۶] نام گرفت. در هر حال، تعرب بعد الهجرة، نوعی ارتداد و از گناهان کبیره به شمار می‌آمد و همواره لعن رسول الله را درپی داشت[۷][۸].
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ مرتضی مطهری، جهاد، ص۴۹.
- ↑ لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.
- ↑ مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۱۶.
- ↑ یعنی اسلام را رها کرده و دوباره به جاهلیت برمی‌گشتند.
- ↑ مجمع الزواید و منبع الفوائد، ج۵، ص۲۵۴.
- ↑ بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۰۰؛ ج۵۵، ص۳۱۸؛ وسایل الشیعه، ج۶، ص۷۵.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۳۵.