بحث:اعرابی
مقدمه
اعرابی، منسوب به اعراب "بادیه‌نشین"[۱]، به کسانی اطلاق می‌شد که پس از هجرت به مدینه (دارالاسلام)، آن را ترک گفته و به دار الکفر روی آورده‌اند. این امر، به آن جهت بود که باز گشت مجدد به "دار الکفر" مجاز نبوده و به منزله کفر تلقی می‌شد. چنین باز گشتی در فقه سیاسی اسلام به "التعرب بعد الهجرة" یا "بداوت"[۲] نام گرفت. در هر حال، تعرب بعد الهجرة، نوعی ارتداد و از گناهان کبیره به شمار می‌آمد و همواره لعن رسول الله را در پی داشت[۳][۴].
اعراب در فرهنگ مطهر
اعراب در اصطلاح قرآن یعنی بادیه‌نشین‌ها[۵]. اعرابی، یعنی عرب بادیه‌نشین. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که ما امروز اعراب می‌گوییم که جمع عَرَب می‌گیریم، یکی نیست. جمع عَرَب، عُرْب است. اعراب و اعرابی معمولاً به بادیه‌نشین‌ها می‌گویند[۶].[۷]
پانویس
- ↑ لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.
- ↑ مجمع الزواید و منبع الفوائد، ج۵، ص۲۵۴.
- ↑ بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۰۰؛ ج۵۵، ص۳۱۸؛ وسایل الشیعه، ج۶، ص۷۵.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۳۵.
- ↑ جهاد، ص۴۹.
- ↑ مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۱۶.