زمان در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:زمان در معارف و سیره سجادی]] | [[رده:زمان در معارف و سیره سجادی]] | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۱:۰۲
مقدمه
زمان و سپری شدن وقت از ویژگی‌های جدایی‌ناپذیر زندگی ما است. مهم برای انسان آن است که از زمان بهترین استفاده را بنماید. امام علی(ع) می‌فرماید: «به راستی که وقت‌های زندگی تو اجزای عمر تو است، پس مواظب باش وقتی از اوقات خود را از دست ندهی مگر در آنچه تو را نجات دهد»[۱].
امام سجاد(ع) از خداوند درخواست حمد و ستایشی را می‌کند که در طول زمان مضاعف گردد: حمدی که با گذشت روزگاران مضاعف گردد[۲]. نیز آن حضرت از خداوند می‌خواهد که بر پیامبر و خاندانش(ع) در هر زمان و هر حال درود بفرستد: «اللَّهُمَّ صَلِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ فِي كُلِّ وَقْتٍ وَ أَوَانٍ»[۳]؛ «بار خدایا در هر وقت و در هر زمان و در هر حال بر محمد و خاندانش درود بفرست. خداوند ماه رمضان را بر سایر ماه‌ها و زمان‌ها با نزول قرآن برتری داده است و شب قدر فرصتی طلایی است که از هزار ماه برتر است: بار خدایا... ماه رمضان را قرار دادی. ماهی که آن را از میان دیگر ماه‌ها ویژگی دیگری بخشیده‌ای و از میان همه زمان‌ها و روزگارها اختیارش کرده‌ای و بر همه اوقات سال برتری‌اش نهاده‌ای، زیرا که در آن قرآن و نور را نازل کرده‌ای... و شب قدر را که از هزار ماه بهتر است تجلیل فرموده‌ای»[۴]. هم‌چنین آن حضرت از این که حوادث و پیشامدهای زمان موجب بدبختی انسان گردد به خدا پناه می‌برد: «وَ نَعُوذُ بِكَ مِنْ... أَوْ يَنْكُبَنَا الزَّمَانُ»[۵]؛ «بار خدایا به تو پناه می‌بریم از این که... یا روزگار ما را واژگون و بدبخت گرداند»[۶].[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ غررالحکم.
- ↑ نیایش چهل‌وهفتم.
- ↑ دعای ۴۴.
- ↑ نیایش چهل‌و‌پنجم.
- ↑ دعای ۸.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ غررالحکم و دررالکلم، عبدالواحد تمیمی آمدی، ترجمه هاشم رسولی محلاتی، مؤسسه نشر فرهنگ و اندیشه اسلامی، ۱۳۹۲.
- ↑ شیرزاد، امیر، مقاله «زمان»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۵۹.