کجاوه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
خط ۳: خط ۳:
==مقدمه==
==مقدمه==
'''کجاوه''' محمل، هودج، عماری، نشیمن و جایگاهی که بر شتر و استر بار کنند و در هر طرفی یکی بنشیند، نشیمن روپوش دار<ref>لغت‌نامه، دهخدا.</ref>. در منابع و [[مقتل‌ها]] آمده است که [[امام سجاد]]{{ع}} را در طول [[سفر]] [[اسارت]]، بر شتر بی جهاز و کجاوه نشانده بودند. یا آنکه [[زنان]] و [[کودکان]] [[اهل بیت]]، بر کجاوه‌ها نشسته بودند<ref>الفتوح، ابن اعثم، ج۵، ص۱۴۷.</ref>. در بعضی نقل‌ها آمده است که چون در [[کوفه]] سر [[ابا عبدالله]]{{ع}} را پیشاپیش سرها آوردند و چشم [[زینب]] بر آن سر تابان افتاد، [[پیشانی]] خود را به جلوی محمل زد و [[خون]] از زیر مقنعه‌اش بیرون آمد و خرقه‌ای‌طلبید تا آن را ببندد. [[شعر]] {{متن حدیث|يَا هِلَالًا لَمَّا اسْتَتَمَّ كَمَالا...}} را نیز آنجا خواند<ref>عوالم (امام حسین)، ص۳۷۳.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۹۷.</ref>.
'''کجاوه''' محمل، هودج، عماری، نشیمن و جایگاهی که بر شتر و استر بار کنند و در هر طرفی یکی بنشیند، نشیمن روپوش دار<ref>لغت‌نامه، دهخدا.</ref>. در منابع و [[مقتل‌ها]] آمده است که [[امام سجاد]]{{ع}} را در طول [[سفر]] [[اسارت]]، بر شتر بی جهاز و کجاوه نشانده بودند. یا آنکه [[زنان]] و [[کودکان]] [[اهل بیت]]، بر کجاوه‌ها نشسته بودند<ref>الفتوح، ابن اعثم، ج۵، ص۱۴۷.</ref>. در بعضی نقل‌ها آمده است که چون در [[کوفه]] سر [[ابا عبدالله]]{{ع}} را پیشاپیش سرها آوردند و چشم [[زینب]] بر آن سر تابان افتاد، [[پیشانی]] خود را به جلوی محمل زد و [[خون]] از زیر مقنعه‌اش بیرون آمد و خرقه‌ای‌طلبید تا آن را ببندد. [[شعر]] {{متن حدیث|يَا هِلَالًا لَمَّا اسْتَتَمَّ كَمَالا...}} را نیز آنجا خواند<ref>عوالم (امام حسین)، ص۳۷۳.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۹۷.</ref>.
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۳:۰۶


مقدمه

کجاوه محمل، هودج، عماری، نشیمن و جایگاهی که بر شتر و استر بار کنند و در هر طرفی یکی بنشیند، نشیمن روپوش دار[۱]. در منابع و مقتل‌ها آمده است که امام سجاد(ع) را در طول سفر اسارت، بر شتر بی جهاز و کجاوه نشانده بودند. یا آنکه زنان و کودکان اهل بیت، بر کجاوه‌ها نشسته بودند[۲]. در بعضی نقل‌ها آمده است که چون در کوفه سر ابا عبدالله(ع) را پیشاپیش سرها آوردند و چشم زینب بر آن سر تابان افتاد، پیشانی خود را به جلوی محمل زد و خون از زیر مقنعه‌اش بیرون آمد و خرقه‌ای‌طلبید تا آن را ببندد. شعر «يَا هِلَالًا لَمَّا اسْتَتَمَّ كَمَالا...» را نیز آنجا خواند[۳][۴].

منابع

پانویس

  1. لغت‌نامه، دهخدا.
  2. الفتوح، ابن اعثم، ج۵، ص۱۴۷.
  3. عوالم (امام حسین)، ص۳۷۳.
  4. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۹۷.