انتظار عملی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«[[انتظار]] باوری است [[باور]] به عمل، [[منتظر]] [[حضرت ولی عصر]]{{ع}}، [[امام]] زمان‌پسند [[زندگی]] می‌کند. [[منتظر]] [[حضرت ولی عصر]]{{ع}}، [[عصر غیبت]] را عصر [[تکلیف]] داند، نه آنکه این دوره را دوره [[بی‌تفاوتی]] در برابر [[دین]] انگارد.

:::::*[[امام سجاد]] می‌فرمایند: "معتقدان به [[مهدی]] و [[منتظران ظهور]] او در [[عصر غیبت]]... در پنهان و آشکار [[مردمان]] را به [[دین خدا]] فراخوانند"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ... وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ج۱، ص۳۲۰.</ref>.

:::::*«[[انتظار عملی]] و آن فراهم کردن [[زمینه‌های ظهور]] [[حضرت]] است. [[انتظار عملی]] آن است که در تمامی عرصه‌ها [[زندگی]] [[امام]] زمان‌پسند داشته باشیم. [[عصر غیبت]]، عصر کنار نهادن [[وظایف مسلمانان]] در [[امر به معروف و نهی از منکر]]، [[مبارزه با ظلم]] و تلاش در راه [[گسترش عدالت]] نیست، بلکه عصر تلاش بیشتر برای [[دینداری]] و گسترش [[دین]] است و این کار سخت و پررنجی است.

::::::[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: مانند شمشیرزن همراه [[پیامبر]]{{صل}}... مانند کسی که در رکاب [[پیامبر]] [[شهید]] شده است"<ref>{{متن حدیث|... بَلْ كَمَنْ قَارَعَ مَعَهُ بِسَيْفِهِ... لَا وَ اللَّهِ إِلَّا كَمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}}}}المحاسن، ج ۱، ص ۲۷۸، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۶.</ref> .

::::::این تعابیر و امثال آن گویای آن است که [[منتظران واقعی]] در [[عصر غیبت]] چه در عرصه [[جنگ]] سخت و چه در عرصه [[جنگ]] نرم رزمنده‌اند. [[آمادگی]] دائم برای [[ظهور]] [[حضرت]] و رزم در رکاب [[حضرت]] دارند»<ref>[[سید احمد خاتمی|خاتمی، سید احمد]]، [[ انتظار مسئولانه (مقاله)|انتظار مسئولانه]]، [[پاسدار اسلام (نشریه)|ماهنامه پاسدار اسلام]]، ص14، 15.</ref>.

}}

::::::«[[انتظار عملی]]؛ یعنی فراهم آوردن مقدمات تحقق آنچه مورد [[انتظار]] است. به عنوان مثال، کسی را که [[منتظر]] است تا مسافرش از راه برسد، چنانچه در خانه بنشیند و کاری را که برای پذیرایی از مسافرش لازم است انجام ندهد و تنها در اندرون دلش، [[انتظار]] قدوم او را بکشد، مقایسه کنید با کسی که علاوه بر [[انتظار]] درونی، خانه را برای پذیرایی از میهمان آماده ساخته، غذای مناسب تهیه دیده، وسیله پذیرایی آماده کرده و کارهایی را که برای پذیرایی از میهمان لازم است، انجام داده است. در این مثال، شخص اول، تنها [[منتظر]] است به [[انتظار قلبی]] و درونی، لکن شخص دوم، علاوه بر [[انتظار]] درونی، مقدمات عملی پذیرایی از میهمان مورد [[انتظار]] را فراهم ساخته و انتظارش را در صحنه عمل مجسم نموده است. [[انتظار حقیقی]]، [[انتظار]] نوع دوم است. حال، بار دیگر به مثال یاد شده توجه فرمایید. اگر فرض شود مسافری که در [[انتظار]] اویند، مسافر عادی نیست، بلکه مأموری است که از سوی یک [[مقام]] [[مطاع]] برای انجام مأموریتی ویژه اعزام شده است و از سوی آن [[مقام]]، اهداف [[مأموریت]] مسافر مذکور، اجمالاً به اطلاع [[منتظران]] رسیده، و به آنها [[دستور]] داده شده است که به [[یاری]] وی بشتابند و او را در اجرای [[مأموریت]] مهم و فوق‌العاده‌اش با تمام امکانات کمک کنند. در این صورت، [[انتظار]] [[منتظران]] به چه صورت خواهد بود؟

::::::جواب روشن است، [[منتظران]] باید آنچه برای اجرای [[مأموریت]] آن میهمان عزیز لازم است، فراهم کنند و صرف [[انتظار]] درونی و دست روی دست گذاشتن، کافی نیست. منتظرانی که فرمانبردار آن [[مقام]] مطاعند و در انتظارشان [[راستین]] و صادقند، کمر همّت می‌بندند و مقدّمات اجرای [[مأموریت]] آن [[مأمور]] بزرگوار را فراهم و کلیه امکانات و وسائل لازم را آماده می‌کنند.

}}

{{پاسخ پرسش  

| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[مجتبی گودرزی]]''' در مقاله ''«[[فلسفه امنیت و آموزه انتظار (مقاله)|فلسفه امنیت و آموزه انتظار]]»'' در اين‌باره گفته است:

::::::«[[انتظار عملی]] به [[اعمال]] و [[رفتار]] [[انسان]] جهت می‌دهد. و باعث می‌شود که [[منتظران]] در بعد فردی و [[اجتماعی]] تلاش کنند. از نظر فردی به حیات روحی و روانی و کسب [[فضائل اخلاقی]] و تقویت بنیه جسمی و روحی بپردازند و به عبارت دیگر [[خودسازی]] را سرلوحه کار خود قرار دهند. و از نظر [[اجتماعی]] مراقب حال دیگران بوده، و علاوه بر [[اصلاح]] خود در [[اصلاح]] دیگران نیز کوشا باشند. چرا که آن [[نهضت]] جهانی و برنامه [[عظیم]] که همه برنامه‌های آن مانند [[امنیت]]، [[عدالت]] و... در حد کمال است یک برنامه فردی نیست بلکه جمعی و همگانی است. از این‌رو برای تحقق چنین انقلابی، مردانی بزرگ، مصمّم، [[شکست ناپذیر]] و [[پاک]] و دارای [[بینش عمیق]] و گرایش‌های متعالی لازم است.

}}

{{پاسخ پرسش  

::::::«'''[[انتظار]] [[مکتب]] عمل:''' در [[حدیثی]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌‌فرماید: [[برترین عمل]] [[امت]] من [[انتظار فرج]] داشتن است<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِي انْتِظَارُ الْفَرَجِ}}.</ref>. [[پیامبر]] در این بیان خود "[[انتظار فرج]]" را عمل به حساب آورده است، درحالی‌ که‌‎ دست روی دست گذاشتن و خود را بی‌خاصیت و مهمل بارآوردن، در گوشه خانه خزیدن و‌‎ ‎تن به [[ظلم]] دادن و در آرزوی [[ظهور امام زمان]] به سر بردن تا آن [[حضرت]] با نیروی غیبی امور را‌‎ ‎اصلاح کند نه‌تنها [[انتظار]] نیست بلکه خود ضد [[انتظار]] است.  

::::::گذشته از این،در این [[حدیث]] "[[انتظار فرج]]" [[برترین عمل]] شمرده شده و سر آن هم این‌‎ ‎است که "[[انتظار فرج]]" حرکت و عمل در جهت ایجاد [[جامعه]] و [[حکومتی]] مبتنی بر [[دین]] و‌‎ ‎ارزش‌های [[اسلامی]] و [[عدالت اجتماعی]] است و چنین اقدامی [[برترین]] عمل‌هاست زیرا مقدمه و‌‎ ‎تلاش برای تحقق [[حکومت]] و [[نظام اسلامی]] و [[ولایت]] [[امامان معصوم]]{{عم}} است. و‌‎ ‎بر طبق [[روایت]] از [[امام]] این خود [[افضل]] [[اعمال]] است، زیرا وسیله آن است که سایر فرایض و‌‎ ‎احکام [[الهی]] عینیت یافته و عملی می‌‌گردد. و در [[حقیقت]] "[[انتظار فرج]]" برای ما که در [[عصر‌‎ ‎غیبت]] واقعیم نوعی [[آماده‌سازی]] و مهیا شدن برای [[یاری]] رساندن به [[نهضت]] جهانی حضرت‌‎ ‎مهدی{{ع}} و این جز با [[مبارزه]] و تلاش مستمر و [[جهاد]] بی‌امان با مظاهر [[شرک]] و [[طاغوت]] و‌‎ ‎ایجاد [[آمادگی]] صد در صد و همیشگی میسّر نیست.

::::::شخصی به [[امام صادق]]{{ع}} عرض کرد: [[مردم]] می‌‌گویند: هرگاه [[مهدی]]{{ع}} [[قیام]] کند امور‌‎ ‎خودبه‌خود [[اصلاح]] می‌‌گردد و به [[قدر]] یک حجامت نیز [[خونریزی]] نمی‌شود. [[حضرت]] فرمود:‎ ‎"هرگز این‌گونه نیست. به خدایی که [[جان]] آن [[عزیز]] در دست اوست [[سوگند]] اگر بنا بود کار برای کسی‌‎ ‎به‌خودی‌خود هموار شود برای [[رسول خدا]] می‌‌شد آن هنگامی که دندانش [[شکست]] و‌‎ ‎صورتش شکاف برداشت. هرگز چنین نیست. به [[خدا]] [[سوگند]] کار درست نخواهد شد تا‌‎ ‎اینکه ما و شما تبدیل به [[خون]] و عرق گردیم"<ref>{{متن حدیث|كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَوِ اسْتَقَامَتْ لِأَحَدٍ عَفْواً لَاسْتَقَامَتْ لِرَسُولِ اللَّهِ {{صل}} حِينَ أُدْمِيَتْ رَبَاعِيَتُهُ وَ شُجَّ فِي وَجْهِهِ كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ حَتَّى نَمْسَحَ نَحْنُ وَ أَنْتُمُ الْعَرَقَ وَ الْعَلَقَ}}.</ref>. و در همین راستاست که در [[حدیث]] دیگری همان [[حضرت]] می‌‌فرماید: "هر کدام از شما باید خود را برای [[قیام قائم]] آماده کند اگرچه به [[قدر]] مهیا کردن تیری باشد.‎ ‎زیرا وقتی [[خداوند]] [[نیت]] [[صادق]] او را دایر بر [[انتظار فرج]] و [[یاری]] آن [[حضرت]] ببیند [[امید]] می‌‌رود‌‎ ‎خداوند [[عمر]] او را دراز کرده تا [[ظهور]] او را [[درک]] کند و از [[یاران]] آن بزرگوار باشد". البته مقصود از تهیه [[سلاح]]، [[آمادگی نظامی]] است که در هر زمانی به‌گونه‌ای و شاید‌‎ ‎مقصود از این که فرمود: "[[امید]] می‌‌برم که [[خدا]] [[عمر]] او را دراز کند" این باشد که چنین انتظاری‌‎ ‎این اندازه در پیشگاه [[خداوند تعالی]] [[ارزش]] و [[جایگاه]] دارد.  

::::::و باز همان [[حضرت]] در [[مقام]] ارزش‌گذاری این [[انتظار]] [[خالص]] و سرشار از [[امید]] و شور و‌‎ ‎عمل می‌‌فرماید‌: "هرکس در حال [[انتظار]] باشد و بمیرد همچون کسی است که در [[خیمه]] [[قائم]]{{ع}} با او‌‎ ‎همراه است. پس لحظه‌ای درنگ کرده و فرمود: نه، بلکه مانند کسی است که با او و در صف‌‎ ‎او [[شمشیر]] بزند. سپس فرمود: نه، به [[خدا]] [[سوگند]] او همچون کسی است که در رکاب رسول‌‎ ‎خدا [[شهید]] گردیده باشد"<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَاتَ مِنْكُمْ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ لِهَذَا الْأَمْرِ كَمَنْ هُوَ مَعَ الْقَائِمِ فِي فُسْطَاطِهِ قَالَ ثُمَّ مَكَثَ هُنَيْئَةً ثُمَّ قَالَ لَا بَلْ كَمَنْ قَارَعَ مَعَهُ بِسَيْفِهِ ثُمَّ قَالَ لَا وَ اللَّهِ إِلَّا كَمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}}}}.</ref>.

::::::مهم‌تر اینکه باز در روایتی [[امام سجاد]]{{ع}} فرمود: "آنها که در [[عصر غیبت]] آن [[حضرت]] به‌‎ سر می‌‌برند و به [[امامت]] او [[معتقد]] و [[منتظر ظهور]] او هستند [[بهترین]] [[مردم]] تمام دوران‌ها و‌‎ ‎زمان‌هایند؛ زیرا [[خداوند تعالی]] [[عقل]] و [[درک]] و هوشی بدانان [[عنایت]] می‌‌کند و آنچنان [[فهم]] و‌‎ ‎معرفت آنها را بالا می‌‌برد که در نزد آنها [[غیبت]] به منزله حضور است و [[خداوند]] آنها را همانند‌‎ ‎مجاهدانی که در رکاب [[رسول خدا]] می‌‌جنگیدند قرار داده است". یعنی همان [[مراقبت]]، تلاش، [[مجاهدت]] و وظایفی که در [[عصر حضور]] از آنان سر می‌‌زند،‌‎ ‎در [[زمان غیبت]] نیز دنبال می‌‌کنند»<ref>[[سید مهدی موسوی کاشمری|موسوی کاشمری، سید مهدی]]، [[امام خمینی و احیاء انتظار فرج (مقاله)|امام خمینی و احیاء انتظار فرج]]، ص۴۰۴-۴۰۶.</ref>.

}}