ابعاد روان‌شناختی انتظار امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#'''[[امید]]:''' [[انتظار]] [[نور]] سپید، بارقه [[امید]] را در [[دل]] [[انسان]] زنده می‌کند: {{متن قرآن|وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا...}}<ref>«و زمین (رستخیز) به نور پروردگارش تابناک می‌گردد» سوره زمر، آیه ۶۹. امام صادق{{ع}} {{متن قرآن|بِنُورِ رَبِّهَا}} را {{متن حدیث|إِمَامُ الْأَرْضِ}} می‌نامند. (تفسیر قمی، ج۲، ص۲۵۳).</ref>؛ [[امام علی]]{{ع}} فرمود: "[[مردم]]! در واپسین حرکت [[تاریخ]] و [[آخر الزمان]]، بزرگ‌مردی از فرزندانم [[ظهور]] می‌کند. هنگامی‌که پرچمش به اهتزاز درآید، [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] را روشن سازد. با ظهورش موجی از [[شادی]] و [[نور]]، عالم‌گستر می‌گردد<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۵۳، باب ۵۷، ح۱۷.</ref>. [[امیدواری]] در جایی است که امکان [[نومیدی]] وجود دارد و یا می‌تواند پدیدار شود. [[امید]]، معطوف به [[نجات]] است و خروج از ظلمات، [[مرض]]، جدایی، [[غربت]] یا [[بندگی]] را شامل می‌شود. [[امید]]، [[توکل]] به [[غلبه]] نهایی [[حق]] و [[عشق]] [[الهی]] است. [[امیدواری]]، موجب جلوگیری از [[یأس]] و [[سرخوردگی]] می‌شود<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۶۷-۶۸.</ref>.

:::::#'''[[آمادگی]]:''' [[انتظار]]، [[آمادگی]] برای استقبال و [[همراهی]] [[منتظر]] را می‌طلبد و بدون آن به بار نمی‌نشیند. بنابراین باید در مسابقه [[آمادگی]] و سبقت‌جویی‌<ref>{{متن قرآن| وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}؛ و هر کس را قبله‌ای است که روی بدان می‌کند، باری، در کارهای نیک از یکدیگر پیشی گیرید. هرجا که باشید خداوند همگی شما را باز خواهد آورد، خداوند بر هر کاری تواناست؛ سوره بقره، آیه: ۱۴۸.</ref> که در ابعاد عملی، [[صبر]]، [[پارسایی]] و [[نظامی]]، نمایان می‌شود شرکت جست<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۷۰.</ref>.

:::::#'''[[اشتیاق]]:''' ابعاد [[عاطفی]] [[انتظار]] که در [[حقیقت]] نقطه اوج [[انتظار]] و گرمی و حرارت آن به‌شمار می‌آید، [[اشتیاق]] است. [[منتظر]] کسی است که چون [[خاک]] تشنه [[نیازمند]] [[آب]] است: {{متن قرآن|قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ}}<ref>«بگو: به من بگویید اگر آب (سرزمین) شما فرو رود چه کسی برای شما آبی روان می‌آورد؟» سوره ملک، آیه ۳۰.</ref>.

:::::#'''[[محبت]]:''' [[امام رضا]]{{ع}} فرمود: "[[امام]] همدم و رفیق، [[پدر]] و [[مهربان]]... است"<ref>{{متن حدیث|الْأَنِيسُ الرَّفِيقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ...}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۱۹۸، ح۱.</ref>؛ "جانم فدای تو ای ناپیدایی که از ما بیرون نیست!"<ref>{{متن حدیث|بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ مُغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنَّا...}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛ "چقدر بر من جانکاه است که [[مردم]] را ببینم، اما تو دیده نشوی و هیچ‌گونه صدا و سخنی از تو نشنوم"<ref>{{متن حدیث|عَزِيزٌ عَلَيَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ لَا تُرَى وَ لَا أَسْمَعُ لَكَ حَسِيساً وَ لَا نَجْوَى}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛

:::::#'''شور طلب:''' [[منتظر]]، کسی است که به‌دنبال [[یار]] می‌گردد و با شور و [[شوق]] همه‌جا را در طلبش جست‌وجو می‌کند: "ای کاش می‌دانستم در چه جایی منزل گرفته‌ای و چه سرزمین و مکانی تو را دربرگرفته است! آیا در [[کوه رضوی]] هستی و یا در جای دیگر و یا در [[ذی طوی]] هستی...."<ref>{{متن حدیث|لَيْتَ شِعْرِي أَيْنَ اسْتَقَرَّتْ بِكَ النَّوَى بَلْ أَيُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرَى أَ بِرَضْوَى أَمْ غَيْرِهَا أَمْ ذِي طُوًى...}}؛ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ص۲۹۸؛ مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>؛ کسی‌ که گم‌شده‌ای دارد و مدعی [[عشق]] و [[محبت]] است، آیا از او پذیرفته است که هیچ‌گاه در طلب گم‌شده‌اش برنیامده باشد؟

:::::#'''چشم به‌راه بودن:''' [[منتظر واقعی]] کسی است که برای رسیدن [[یار]]، لحظه‌شماری می‌کند؛ یعنی به او [[عشق]] می‌ورزد، با او سخن می‌گوید و با چشم‌های نگران و رمق‌دیده، به دوردست می‌نگرد که شاید او را ببیند و بیابد: "[[سلام]] بر تو آن‌گاه که می‌ایستی، [[سلام]] بر تو آن‌گاه که می‌نشینی، [[سلام]] بر تو هنگامی‌که [[قرآن]] می‌خوانی و بیان می‌کنی، آن‌گاه که [[نماز]] می‌گزاری و قنوت می‌بندی، [[سلام]] بر تو چون به [[رکوع]] می‌روی و [[سجده]] می‌کنی. یعنی در همه احوال دلم با تو و چشمم به راه تو است"<ref>{{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقُومُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقْعُدُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَقْرَأُ وَ تُبَيِّنُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تُصَلِّي وَ تَقْنُتُ السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تَرْكَعُ وَ تَسْجُدُ...}}؛ طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۲؛ مفاتیح الجنان، زیارت آل یاسین.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: هرکس [[دوست]] دارد در شمار [[اصحاب]] [[حضرت]] باشد، باید چشم به‌راه باشد و [[پارسایی]] پیشه سازد<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ص۲۰۰، باب ۱۱، ح۱۶.</ref>»<ref>[[مسعود آذربایجانی|آذربایجانی، مسعود]]، [[رابطه انتظار و بهداشت روان (مقاله)|رابطه انتظار و بهداشت روان]]، ص۷۲-۷۴.</ref>.