ابراهیم بن اشعری قمی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> ==' به '</div> ==') |
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
در ابتدا از [[یاران مخلص]] [[امام]] [[موسی بن جعفر]]{{ع}} بود که پس از [[شهادت]] آن [[حضرت]]، در زمره [[یاران]] [[امام علی بن موسی الرضا]]{{ع}} در آمد و نزد حضرتش به کسب [[دانش]] و [[تهذیب نفس]] پرداخت<ref>الفهرست، ص۴۱.</ref>. | در ابتدا از [[یاران مخلص]] [[امام]] [[موسی بن جعفر]]{{ع}} بود که پس از [[شهادت]] آن [[حضرت]]، در زمره [[یاران]] [[امام علی بن موسی الرضا]]{{ع}} در آمد و نزد حضرتش به کسب [[دانش]] و [[تهذیب نفس]] پرداخت<ref>الفهرست، ص۴۱.</ref>. | ||
ایشان از ویژه عالمانی است که پرورش [[شخصیت]] او مرهون تلاش امام [[معصوم]]{{ع}} میباشد و برای همین از هر دو بزرگوار [[روایت]] میکند. وی با [[همکاری]] برادرش - [[فضل]] بن [[محمد]] - [[کتابی]] مینویسد که [[حسن بن علی بن فضال]] از آن روایت مینماید<ref>اختیار معرفة الرجال کشی، ص۵۵۴؛ أعیان الشیعه، ج۲، ص۲۰۳.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۸.</ref> | ایشان از ویژه عالمانی است که پرورش [[شخصیت]] او مرهون تلاش امام [[معصوم]]{{ع}} میباشد و برای همین از هر دو بزرگوار [[روایت]] میکند. وی با [[همکاری]] برادرش - [[فضل]] بن [[محمد]] - [[کتابی]] مینویسد که [[حسن بن علی بن فضال]] از آن روایت مینماید<ref>اختیار معرفة الرجال کشی، ص۵۵۴؛ أعیان الشیعه، ج۲، ص۲۰۳.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۵۱
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
مقدمه
در ابتدا از یاران مخلص امام موسی بن جعفر(ع) بود که پس از شهادت آن حضرت، در زمره یاران امام علی بن موسی الرضا(ع) در آمد و نزد حضرتش به کسب دانش و تهذیب نفس پرداخت[۱]. ایشان از ویژه عالمانی است که پرورش شخصیت او مرهون تلاش امام معصوم(ع) میباشد و برای همین از هر دو بزرگوار روایت میکند. وی با همکاری برادرش - فضل بن محمد - کتابی مینویسد که حسن بن علی بن فضال از آن روایت مینماید[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ الفهرست، ص۴۱.
- ↑ اختیار معرفة الرجال کشی، ص۵۵۴؛ أعیان الشیعه، ج۲، ص۲۰۳.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۳۸.