تفسیر قرآنی و زبان عرفانی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | عنوان = تفسیر قرآنی و زبان عرفانی | عنوان اصل...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
| شماره ملی = م۷۳-۲۵۳۸ | | شماره ملی = م۷۳-۲۵۳۸ | ||
}} | }} | ||
'''[[تفسیر]] [[قرآنی]] و زبان [[عرفانی]]'''، کتابی است که با زبان فارسی به بررسی اصطلاحات صوفیه در [[قرآن]] و | '''[[تفسیر]] [[قرآنی]] و زبان [[عرفانی]]'''، کتابی است که با زبان فارسی به بررسی اصطلاحات صوفیه در [[قرآن]] و [[تفسیر قرآن]]، می‌پردازد. پدیدآورنده این اثر [[پ‍ل نویا]] و به کوشش [[اس‍م‍اع‍ی‍ل س‍ع‍ادت]] به فارسی ترجمه شده است و توسط [[انتشارات م‍رک‍ز نشر دان‍ش‍گ‍اه‍ی]] به چاپ رسیده است<ref name=p1>[https://www.gisoom.com/book/170270/%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%AA%D9%81%D8%B3%DB%8C%D8%B1-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86%DB%8C-%D9%88-%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86-%D8%B9%D8%B1%D9%81%D8%A7%D9%86%DB%8C/ شبکه جامع کتاب گیسوم]</ref>. | ||
==دربارهٔ کتاب== | ==دربارهٔ کتاب== | ||
نسخهٔ ۵ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۴
| تفسیر قرآنی و زبان عرفانی | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | پ‍ل نویا |
| مترجم | اس‍م‍اع‍ی‍ل س‍ع‍ادت |
| موضوع | تفسیر |
| مذهب | [[شیعه]][[رده:کتاب شیعه]] |
| ناشر | [[:رده:انتشارات انتشارات م‍رک‍ز نشر دان‍ش‍گ‍اه‍ی|انتشارات انتشارات م‍رک‍ز نشر دان‍ش‍گ‍اه‍ی]][[رده:انتشارات انتشارات م‍رک‍ز نشر دان‍ش‍گ‍اه‍ی]] |
| محل نشر | تهران، ایران |
| سال نشر | ۱۳۷۳ ش |
| شابک | ۹۶۴-۰۱-۰۷۲۵-۵ |
| شماره ملی | م۷۳-۲۵۳۸ |
تفسیر قرآنی و زبان عرفانی، کتابی است که با زبان فارسی به بررسی اصطلاحات صوفیه در قرآن و تفسیر قرآن، می‌پردازد. پدیدآورنده این اثر پ‍ل نویا و به کوشش اس‍م‍اع‍ی‍ل س‍ع‍ادت به فارسی ترجمه شده است و توسط انتشارات م‍رک‍ز نشر دان‍ش‍گ‍اه‍ی به چاپ رسیده است[۱].
دربارهٔ کتاب
در معرفی این کتاب آمده است: «کتاب حاضر، اثر نویسنده، شرق‌شناس مشهور فرانسوی، دنبال تحقیقاتی است که پیش از او در زمینه اصطلاحات صوفیه صورت گرفته است. نویا با تکیه بر شواهدی که در متون منتشر نشده یافته است، براین اندیشه پای می‌‌فشرد که واژه‌گان صوفیه ریشه در قرآن و در تفسیر قرآن دارد و مهمترین این شواهد را تفسیرهای اولیه از جمله «تفسیر مقاتل بن سلیمان» و مخصوصاً «تفسیر امام جعفر صادق(ع)» می‌‌داند و نشان می‌‌دهد که چگونه امام صادق(ع) قرآن را با اقتدا به تجربه مذهبی شخصی خود و به اعتبار آن تفسیر می‌‌کند و به این فکر اساسی می‌‌رسد که زبان صوفیان زاده تلاقی میان تجربه روحانی و قرائت قرآن و در حقیقت زبانی اصیل و مبتنی بر تأمل در این کتاب مقدس است، و از این رو برای تحقیق در آن باید به سرچشمه‌ها بازگشت و تفسیرهای اولیه قرآن را بررسی کرد» [۱]