احادیث وجوب معرفت امام: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[روایات]] بسیاری از [[پیامبر]] و [[ائمه]]{{عم}} [[نقل]] شده که فرموده‌اند: "کسی که بمیرد و [[امام]] زمانش را نشناسد، به [[مرگ جاهلیت]] مرده است"<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً}}شرح مقاصد، ج۵، ص۲۳۹؛ بحارالانوار، ج۲۳، {{عربی|باب وجوب معرفة الإمام وأنه لا يعذر الناس بترك الولاية وأن من مات لا يعرف إمامه أو شك فيه مات ميتة جاهلية و كفر و نفاق}}، ص۷۶-۹۵.</ref>.

*در [[روایت]] دیگری، [[راوی]] از محضر [[امام صادق]]{{ع}} از ماهیت و [[حقیقت]] این "[[جاهلیت]]" می‌پرسد مبنی بر اینکه مراد [[رسول اکرم]]{{صل}} از این [[جاهلیت]] چیست؟ [[امام]]{{ع}} در پاسخ می‌فرماید: {{متن حدیث|جَاهِلِيَّةَ كُفْرٍ وَ نِفَاقٍ وَ ضَلَالٍ}}<ref>اصول کافی، ج۱، ص۳۷۷، {{عربی|بَابُ مَنْ مَاتَ وَ لَيْسَ لَهُ إِمَامٌ مِنْ أَئِمَّةِ الْهُدَى}}، روایت ۳.</ref>: [[جاهلیت]] [[کفر]] و [[نفاق]] و [[گمراهی]] است.

* [[علامه مجلسی]] در شرح و [[تفسیر]] این [[روایت]] می‌نویسد: مراد از {{متن حدیث|مَعْرِفَةُ هَذَا الْأَمْرِ}} [[معرفت]] [[ولایت]] و [[امامت]] [[ائمه معصومین]] از [[اهل بیت]]{{عم}} است؛ چه اینکه اگر کسی [[معرفت]] آنان را نداشته باشد و به [[ولایت]] آنها [[معتقد]] نگردد، فقط [[مسلمان]] است؛ و مراد از {{متن حدیث|ضَالًّا}} و [[گمراه]] نیز عدم [[معرفت]] [[ائمه]]{{عم}} و [[انکار]] [[ولایت]] آنان است؛ زیرا تنها در پرتو [[ولایت]] [[ائمه دوازده‌گانه]] [[اهل بیت]]{{عم}} است که [[ایمان]] در [[دل]] استقرار می‌یابد و مایه [[نجات]] [[انسان]] می‌شود<ref> بحارالانوار، ج۶۵، ص۲۲۴ - ۲۲۵ و ۳۱۲-۳۱۳. </ref>.

*در [[بحارالانوار]] از [[حضرت]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} با [[اشعث بن قیس]] گفت‌وگویی [[نقل]] شده است که [[امام]]{{ع}} در بخشی از آن، ضمن تشریح سیاست‌های خود در حوادثی که پس از [[رحلت پیامبر اکرم]]{{صل}} تا آن زمان رخ داده بود، در پاسخ [[اشعث]] درباره فرجام [[غیر شیعه]] می‌فرماید: "و از [[امّت]] [[مسلمان]] کسی هلاک نشد، جز [[ناصبی‌ها]]، جنگ‌کننده‌ها، انکارکنندگان - از روی [[علم]] و [[آگاهی]] - و [[دشمنان]] معاند. اما کسی که به [[توحید]]، [[اقرار]] به [[نبوّت]] [[محمّد]]{{صل}} و [[دین اسلام]] چنگ زده و از [[ملّت]] [[اسلام]] خارج نشده و علیه ما [[ظلم]] و ستمی روا نمی‌دارد و با ما [[دشمنی]] نمی‌ورزد و (با این حال) در مسئله [[خلافت]] [[شک]] دارد و شایستگان و [[والیان]] آن را نمی‌شناسد و [[ولایت]] ما را نمی‌شناسد. چنین کسی به طور حتم، [[مسلمان]] [[مستضعف]] است و [[امید]] می‌رود که [[رحمت]] و [[مغفرت الهی]] شامل حالش شود (و نجاتش دهد)"<ref>{{متن حدیث|وَ مَا هَلَكَ مِنَ الْأُمَّةِ إِلَّا النَّاصِبِينَ وَ الْمُكَاثِرِينَ وَ الْجَاحِدِينَ وَ الْمُعَانِدِينَ، فَأَمَّا مَنْ تَمَسَّكَ بِالتَّوْحِيدِ وَ الْإِقْرَارِ بِمُحَمَّدٍ وَ الْإِسْلَامِ وَ لَمْ يَخْرُجْ مِنَ الْمِلَّةِ، وَ لَمْ يُظَاهِرْ عَلَيْنَا الظَّلَمَةَ، وَ لَمْ يَنْصِبْ لَنَا الْعَدَاوَةَ، وَ شَكَّ فِي الْخِلَافَةِ، وَ لَمْ يَعْرِفْ أَهْلَهَا وَ وُلَاتَهَا، وَ لَمْ يَعْرِفْ لَنَا وَلَايَةً، وَ لَمْ يَنْصِبْ لَنَا عَدَاوَةً، فَإِنَّ ذَلِكَ مُسْلِمٌ مُسْتَضْعَفٌ يُرْجَى لَهُ رَحْمَةُ اللَّهِ}}بحارالانوار، ج۲۹، ص۴۷۱.</ref>.