عبدالله بن حذافه سهمی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

==مقدمه==

به پیامبر{{صل}} خبر رسید که [[مردم]] شعیبه<ref>نام بخشی از سواحل دریا در نزدیک مکه.</ref> گروهی از مردم حبشه را در کشتی‌هایی دیده‌اند. پیامبر{{صل}} [[علقمة بن مجزز مدلجی]] را همراه سیصد مرد به سوی آنها فرستاد. او خود را به جزیره‌ای در میان دریا رساند و قصد [[حمله]] به حبشی‌ها را داشت؛ اما آنها گریختند و او برگشت. در یکی از منازل، گروهی از [[سپاهیان]] از او اجازه خواستند که چون [[جنگی]] پیش نیامده، زودتر به [[مدینه]] برگردند. [[علقمه]] پذیرفت و عبدالله بن حذافه را که مردی [[شوخ طبع]] بود، بر آنها [[امیر]] کرد.

==عبدالله بن حذافه و ماجرای [[حدیبیه]]==

در ماجرای حدیبیه، [[قریش]] روزی [[سهیل بن عمرو]]، [[حویطب بن عبدالعزی]] و [[مکرز بن حفص]] را به حضور [[پیامبر]]{{صل}} فرستادند. در آن [[روز]] پیامبر{{صل}} قصد [[فتح]] منازل [[قبیله]] [[بنی مازن بن نجار]] را فرموده بوده و آنها هم همگی در یکی از نواحی [[حدیبیه]] فرود آمده بودند. پیامبر{{صل}} در آن روز با افراد خود [[بیعت]] فرمود. [[نقل]] شده که [[رسول خدا]]{{صل}} با آنها بیعت می‌کرد که تا حد [[مرگ]] [[پایدار]] باشند.

==عبدالله بن حذافه و رساندن [[پیام]] رسول خدا{{صل}}==

==عبدالله بن حذافه و [[خالد بن ولید]]==

پیامبر{{صل}} خالد بن ولید را به [[سرپرستی]] گروهی برای [[دعوت]] [[قبیله]] [[بنی جذیمه]] به [[اسلام]] فرستاد. [[خالد]] حرکت کرد تا به قبیله بنی جذیمه رسید. در حالی که همه مسلح بودند، [[منتظر]] ماندند و هنگام [[نماز عصر]] و [[مغرب]] و عشاء صدای [[اذان]] را نشنیدند، پس بر ایشان [[حمله]] و همه را [[اسیر]] کردند. خالد [[دستور]] داد تا همه مردان را گردن زدند و این بر خلاف دستور [[رسول خدا]]{{صل}} بود<ref>المغازی، واقدی، ج۳، ص۸۷۵؛ زیرا زمانی که پیامبر{{صل}} از زرداری کار خالد کی ساری آگاه شد، دست‌های مبارک را به سوی آسمان بلند کرد و فرمود: {{متن حدیث|اَللَّهُمَّ إِنِّي أَبْرَأُ إِلَيْكَ مِمَّا صَنَعَ خَالِدُ}}؛ خدایا! من از کردار خالد بیزارم. سپس علی{{ع}} را با مال فراوانی فرستاد تا دیه کشتگان و خسارات وارد شده را بپردازد. علی{{ع}} دیه کشته شدگان و همه خسارت‌های مالی حتی قیمت ظرف آبخوری سگ‌ها را پرداخت. پس از پرداخت همه خسارات، مال زیادی ماند. علی{{ع}} از آنها پرسیدند: دیگر چیزی یا کسی که دیه یا خسارت آن پرداخت نشده باشد، هست؟ گفتند: نه چیزی که قیمت آن پرداخت نشده باشد باقی نمانده. فرمود: بقیه این اموال را که زیاد آمده است نیز به امر رسول خدا{{صل}} به شما می‌بخشم. هنگامی که علی{{ع}} به نزد پیامبر{{صل}} برگشت، پیامبر{{صل}} او را تحسین کرد و فرمود: آن طور که می‌باید انجام وظیفه کردی. (صحیح البخاری، بخاری، ج۵، ص۱۰۷؛ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۴، ص۸۸۳؛ تاریخ الطبری، طبری، ج۲، ص۳۴۲؛ الأمالی، شیخ صدوق، ص۲۳۷-۲۳۸؛ الخصال، شیخ صدوق، ص۵۶۲؛ الأمالی، شیخ طوسی، ص۴۹۸).</ref>. زمانی که خالد از نزد قبیله بنی جذیمه برگشت، [[عبدالرحمن بن عوف]] به کار او خرده گرفت و بین آن دو درگیری پیش آمد و خالد به عبدالرحمن بن عوف [[دشنام]] داد! [[پیامبر]]{{صل}} وقتی این خبر را شنید، بسیار [[خشمگین]] شد و به او فرمود: "ای خالد! [[اصحاب]] مرا رها کن"<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج۴، ص۸۸۴.</ref>.

[[پیامبر]]{{صل}} فرمود: "[[حذافة بن قیس]]، پدر توست". مردی دیگر برخاست و پرسید: پدرم کجاست؟ پیامبر{{صل}} فرمود: "در نشست [[آتش]]. اروری، فرمود کو سنایا: گیا "به خدایی که جانم در دست اوست، [[بهشت و جهنم]]، در عرض این دیوار برای من نشان داده شد ولی روزی – از نظر [[خیر و شر]] - مثل امروز ندیده بودم!" [[ابن عباس]] می‌گوید: مردمی بودند که گاهی برای خندیدن و گاهی برای [[امتحان]] از پیامبر{{صل}} چیزهایی می‌پرسیدند؛ یکی می‌گفت: پدرم کیست؟ دیگری می‌گفت: پدرم کجاست؟ دیگری که شترش را گم کرده بود، می‌گفت: شترم کجاست؟ از این رو [[خداوند متعال]]، این [[آیه]] را نازل کرد<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، طبرسی، ج۳، ص۳۸۶؛ المیزان، علامه طباطبایی، ج۶، ص۱۵۵؛ البته علامه طباطبایی بعد از نقل همین موضوع، می‌فرماید: این روایت به شیوه‌های گوناگون و با بیان‌های مختلفی نقل شده و با بیانی که ما در گذشته برای آیه گفتیم، هماهنگ نیست.</ref>.<ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[عبدالله بن حذافه (مقاله)|مقاله «عبدالله بن حذافه»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص۷۰.</ref>

عبدالله از این کار هم خودداری کرد. [[قیصر روم]] به او گفت: "اگر سر مرا ببوسی، تو و تمام [[اسیران]] را [[آزاد]] خواهم کرد". [[عبدالله]] گفت: "اکنون که [[آزادی]] دیگران هم هست، حاضرم سرت را ببوسم". عبدالله سر [[قیصر]] را بوسید و خود و تمام [[اسرا]] آزاد شدند. قبل از ورود ایشان به [[مدینه]]، سرگذشت عبدالله را به [[خلیفه]] خبر دادند، [[عمر]] و گروهی از [[مسلمانان]] از او استقبال کردند و عمر برای [[سپاسگزاری]] از او، سرش را بوسید<ref> اسدالغابه، ابن اثیر، ج۳، ص۱۰۸-۱۰۹.</ref>.<ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[عبدالله بن حذافه (مقاله)|مقاله «عبدالله بن حذافه»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص۷۱.</ref>

==سرانجام عبدالله بن حذافه==

== جستارهای وابسته ==