اسود بن ربیعه حنظلی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اسود بن ربیعه حنظلی در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اسود بن ربیعه حنظلی در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط = }} | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۴: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۴
اسود بن ربیعه حنظلی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اسود بن ربیعه حنظلی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
وی از تیره بنو ربیعة بن مالک بن حنظله است[۱]. او از مهاجران و از اصحاب رسول خدا(ص)[۲] و از همراهان امیرمؤمنان علی(ع) در جنگ صفین بود[۳].
ابوموسی مدینی در ذیل خود بر معرفة الصحابه ابن منده به نقل از ابن شاهین [۴] آورده است: «اسود» نزد رسول خدا(ص) آمد و گفت: می‌خواهم به سبب همراهی با شما، به خدا تقرب جویم[۵]؛ به همین دلیل، «مقترب» نامیده شد[۶]. از این رو، برخی تراجم‌نگاران مدخلی با نام مقترب (یا مغترب که تصحیف است) برای او جداگانه آورده‌اند[۷]. اگرچه اسود بن عبس را نیز مقترب نامیده‌اند[۸]، ولی ابن حجر[۹] اتحاد این دو نام را احتمال داده است، به این دلیل که بعضی او را به جد اعلایش ربیعه نسبت داده باشند؛ به خصوص که اسود بن عبس را تمیمی و مدخل مورد بحث را حنظلی نسبت داده‌اند که یک نسب شمرده می‌شود. خلیفه دوم او را فرمانده سپاه بصره قرار داد[۱۰] و از او خواست نیروهای کمکی برای فتح برخی از شهرهای ایران بفرستد[۱۱]. همچنین خلیفه در نامه‌ای، از ابوموسی اشعری خواست به بصره برگردد و اسود در شوش جایگزین او شود[۱۲][۱۳]
منابع
پانویس
- ↑ طبری، ج۳، ص۸۶؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۲۸.
- ↑ طبری، ج۳، ص۸۶.
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۲۲۸.
- ↑ عمر بن احمد، م۳۸۵ نویسنده کتاب الصحابه
- ↑ طبری، ج۳، ص۸۶؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۲۸.
- ↑ ابن اثیر، ج۵، ص۲۴۹.
- ↑ ابن اثیر، ج۵، ص۲۴۹؛ ابن حجر، ج۶، ص۱۶۰.
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۲۲۸ و ۲۳۱؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۲۸.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۲۲۸.
- ↑ طبری، ج۳، ص۸۶.
- ↑ طبری، ج۳، ص۱۲۶و ۱۲۷.
- ↑ ابن خلدون، ج۲، ص۱۱۲.
- ↑ مرادی‌نسب، حسین، مقاله «اسود بن ربیعه حنظلی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۶۸.