←معنای حسین منی و انا من حسین
خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
این [[حدیث]] را ـ که نهایت [[اتصال روحی]] و [[معنوی]] بین [[امام حسین]]{{ع}} و [[رسول خدا]]{{صل}} را میرساند ـ [[بخاری]] در دو کتاب خود<ref>الادب المفرد، ص ۸۸ و التاریخ الکبیر، ج ۸، ص ۴۱۴.</ref> و [[ترمذی]]<ref>سنن ترمذی، ج ۵، ص ۳۲۴.</ref> و [[ابن ماجه]]<ref>سنن ابن ماجه، ج ۱، ص ۵۱.</ref> و [[حاکم نیشابوری]]<ref>مستدرک، ج ۳، ص ۱۷۷.</ref> و دیگر نویسندگان معتبر [[اهل سنت]]<ref>ر.ک: احقاق الحق و إزهاق الباطل، ج ۱۱، ص ۲۶۵ و منابع شیعی مانند: الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۲۷ و بحار الأنوار، ج ۳۷، ص ۷۴.</ref> [[نقل]] کرده و مورد نظر و دقت شارحان نیز قرار گرفته است. [[پیام]] روشن این [[رفتار]] [[رسول خدا]] که حاکی از [[آینده نگری]] و دور اندیشی آن [[حضرت]]{{صل}} نسبت به [[امت اسلامی]] و [[رفتار]] آنان با [[امام حسین]]{{ع}} است، از دید آنان نیز مخفی نمانده است. | این [[حدیث]] را ـ که نهایت [[اتصال روحی]] و [[معنوی]] بین [[امام حسین]]{{ع}} و [[رسول خدا]]{{صل}} را میرساند ـ [[بخاری]] در دو کتاب خود<ref>الادب المفرد، ص ۸۸ و التاریخ الکبیر، ج ۸، ص ۴۱۴.</ref> و [[ترمذی]]<ref>سنن ترمذی، ج ۵، ص ۳۲۴.</ref> و [[ابن ماجه]]<ref>سنن ابن ماجه، ج ۱، ص ۵۱.</ref> و [[حاکم نیشابوری]]<ref>مستدرک، ج ۳، ص ۱۷۷.</ref> و دیگر نویسندگان معتبر [[اهل سنت]]<ref>ر.ک: احقاق الحق و إزهاق الباطل، ج ۱۱، ص ۲۶۵ و منابع شیعی مانند: الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۲۷ و بحار الأنوار، ج ۳۷، ص ۷۴.</ref> [[نقل]] کرده و مورد نظر و دقت شارحان نیز قرار گرفته است. [[پیام]] روشن این [[رفتار]] [[رسول خدا]] که حاکی از [[آینده نگری]] و دور اندیشی آن [[حضرت]]{{صل}} نسبت به [[امت اسلامی]] و [[رفتار]] آنان با [[امام حسین]]{{ع}} است، از دید آنان نیز مخفی نمانده است. | ||
==== معنای | ==== معنای حسین منی و انا من [[حسین]] ==== | ||
[[رسول اکرم]]{{صل}} در پرتو [[نور]] [[وحی]]، آنچه را بین [[حسین]] و{{ع}} و [[قاتلین]] آن [[سرور]] واقع شدنی بود میدانست و لذا مخصوصا نام [[حسین]]{{ع}} را برد و فهماند که او و [[حسین]]{{ع}} از [[حدیث]] [[وجوب محبت]] و [[حرمت]] تعرض و محاربه، چون شخص واحدند و [[رسول خدا]]{{صل}} به منظور تأکید بر همین [[اتحاد]] و [[یگانگی]] فرمودند: هر که [[حسین]] را [[دوست]] بدارد [[خدا]] را [[دوست]] داشته، زیرا [[محبت]] [[حسین]]، [[محبت رسول خدا]] و [[محبت رسول خدا]]، [[محبت خدا]]ست<ref>ر.ک: مبارک فوری، تحفه الاحوزی بشرح جامع ترمذی، ج ۱۰، ص ۱۹۰. {{عربی|"قوله: حسین منی و إنا من حسین قال القاضی: کأنه{{صل}} بنور الوحی ما سیحدث بینه و بین القوم فخصه بالذکر أنهما کالشیء الواحد فی وجوب المحبة و حرمة التعرض المحاربة، و أکد ذلک بقوله "أحب الله من أحب حسینا" فإن محبتة الرسول و محبة الرسول محبة الله"}}.</ref>. | [[رسول اکرم]]{{صل}} در پرتو [[نور]] [[وحی]]، آنچه را بین [[حسین]] و{{ع}} و [[قاتلین]] آن [[سرور]] واقع شدنی بود میدانست و لذا مخصوصا نام [[حسین]]{{ع}} را برد و فهماند که او و [[حسین]]{{ع}} از [[حدیث]] [[وجوب محبت]] و [[حرمت]] تعرض و محاربه، چون شخص واحدند و [[رسول خدا]]{{صل}} به منظور تأکید بر همین [[اتحاد]] و [[یگانگی]] فرمودند: هر که [[حسین]] را [[دوست]] بدارد [[خدا]] را [[دوست]] داشته، زیرا [[محبت]] [[حسین]]، [[محبت رسول خدا]] و [[محبت رسول خدا]]، [[محبت خدا]]ست<ref>ر.ک: مبارک فوری، تحفه الاحوزی بشرح جامع ترمذی، ج ۱۰، ص ۱۹۰. {{عربی|"قوله: حسین منی و إنا من حسین قال القاضی: کأنه{{صل}} بنور الوحی ما سیحدث بینه و بین القوم فخصه بالذکر أنهما کالشیء الواحد فی وجوب المحبة و حرمة التعرض المحاربة، و أکد ذلک بقوله "أحب الله من أحب حسینا" فإن محبتة الرسول و محبة الرسول محبة الله"}}.</ref>. | ||