عروة بن زبیر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'رده:صحابه پیامبر' به 'رده:اصحاب پیامبر') |
جز (جایگزینی متن - '↵↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]↵\[\[رده\:اصحاب پیامبر\]\]' به ' رده:مدخل رده:اعلام رده:اصحاب پیامبر') |
||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] | ||
نسخهٔ ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۰
عروة بن زبیر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عروة بن زبیر در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابوعبدالله عروة بن زبیر بن عوام قرشی اسدی مدنی بنا بر مشهور، در سال ۲۹ هـ متولد شد.[۱] مدت نُه سال در مکه و مدتی را در مصر زیست. از زنانی چون مادرش اسماء، خاله‌اش عائشه، ام سلمه، ام هانی و دیگران مطالبی را فرا گرفته و علم فقه را از عائشه آموخته است و نیز از پدرش زبیر، اسامة بن زید، ابوهریره و دیگران حدیث شنیده و روایت کرده است. پسرانش هشام، عبدالله، محمد و عثمان، صالح بن کیسان، صفوان بن سلیم و دیگران از وی روایت کرده‌اند.[۲] وی از طبقه دوم تابعین مدینه است.[۳] مورخان وی را فردی فقیه،[۴] و حافظ، عالم به سیره،[۵] کثیرالحدیث و از فقهای مدینه شمرده و گفته‌اند که او اولین کسی است که مغازی نوشته است. عروه روایاتی در مورد حروف قرآن دارد. زمانی وی دچار یک نوع بیماری شد که موجب گردید یکی از پاهایش قطع شود.[۶] سرانجام در سال ۹۴ هـ در ناحیه «فُرع» درگذشت و در همان جا نزدیک مدینه دفن گردید.[۷] در تاریخ مرگ او اختلاف است.[۸] کتاب مغازی رسول الله(ص) اثر قلمی اوست[۹].[۱۰]
جستارهای وابسته
- زبیر بن عوام (پدر)
- هشام بن عروة بن زبیر (فرزند)
- عبدالله بن عروة بن زبیر (فرزند)
- محمد بن عروة بن زبیر (فرزند)
- عثمان بن عروة بن زبیر (فرزند)
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ تاریخ الاسلام، ج ۶، ص۴۲۴.
- ↑ سیر اعلام النبلاء، ج۴، ص۴۲۱ و ۴۳۵.
- ↑ الطبقات الکبری، ج ۵، ص۱۷۸.
- ↑ طبقات الفقهاء، ص۵۸.
- ↑ تذکرة الحفاظ، ج ۱، ص۶۲.
- ↑ طبقات الحفاظ، ص۳۰؛ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۷، ص۱۸۴.
- ↑ المعارف، ص۲۲۲؛ الطبقات الکبری، ص۱۸۲.
- ↑ طبقات الحفاظ، ص۳۰؛ تاریخ مدینة دمشق، ج۴۰، ص۲۴۲.
- ↑ کشف الظنون، ج۲، ص۱۷۴۷.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۵۱۵.