ثابت بن زید بن مالک اشهلی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\{\{صحابه\}\}\n↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]↵\[\[رده\:اصحاب پیامبر\]\]' به 'رده:مدخل رده:اعلام رده:اصحاب پیامبر')
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = صحابه
| موضوع مرتبط = صحابه
خط ۱۲: خط ۱۱:


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
*[[بنی‌عبدالاشهل]] (قبیله)
* [[بنی‌عبدالاشهل]] (قبیله)
*[[ سعد بن زید بن مالک اشهلی]] (برادر)
* [[سعد بن زید بن مالک اشهلی]] (برادر)


== منابع ==
== منابع ==
خط ۲۳: خط ۲۲:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:مدخل]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۶

آشنایی اجمالی

ادامه نسب او چنین است: ثابت بن زید بن مالک اشهلی بن عبید بن کعب بن عبد الأشهل از قبیله اوس، از انصار[۱] کنیه او را «ابوزید» گفته‌اند[۲]. وی برادر سعد بن زید است و در غزوه بدر[۳] و أحد حضور داشت[۴].

عباس بن محمد دوری گوید که از ابن معین[۵] شنیدم که درباره ابوزیدی که قرآن را در زمان رسول خدا جمع کرد، سؤال شد که او کیست؟ گفت: وی ثابت بن زید است. ابن عبدالبر[۶] گوید: جز یحیی بن معین کسی چنین مطلبی را که ابوزیدی که قرآن را جمع کرد نگفته است. اما نقد ابن اثیر[۷] بر سخن یحیی بن معین از جهت نسبی است؛ زیرا انس بن مالک گوید: ابو زید یکی از عموهای من است و انس هم از بنونجار از قبیله خزرج است در حالی که مدخل مورد بحث از بنوعبدالاشهل از قبیله اوس است. این نقدها بر یحیی بن معین در صورتی صحیح است که عباس دوری از فرد اشهلی مورد بحث نامی برده باشد، در حالی که چنین نیست و ثابت بن زید مورد نظر ابن معین می‌تواند ثابت بن زید بن قیس خزرجی باشد. عامر بن سعد بن ابی وقاص راوی ثابت است[۸].[۹]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ر.ک: ابن حزم، جمهرة انساب العرب، ص۳۳۹.
  2. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۴۴۳.
  3. ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۲۷۵.
  4. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۵۰۵.
  5. ابن معین، یحیی، تاریخ (بروایة الدوری)، ج۱، ص۱۰۹.
  6. ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۲۷۵ و ج۴، ص۲۲۹.
  7. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۴۴۳.
  8. ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۲۷۵.
  9. مرادی‌نسب، حسین، مقاله «ثابت بن زید بن مالک اشهلی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص: ۲۹۷.