جهم بن قیس عبدری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر
| موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر
خط ۱۱: خط ۱۰:
== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
{{مدخل وابسته}}
{{مدخل وابسته}}
*[[رهیمه]] (مادر)
* [[رهیمه]] (مادر)
*[[عبد شرحبیل بن هاشم بن عبدمناف بن عبدالدار بن قصی]] (پدر)
* [[عبد شرحبیل بن هاشم بن عبدمناف بن عبدالدار بن قصی]] (پدر)
*[[جهیم بن صلت]] (برادر مادری)
* [[جهیم بن صلت]] (برادر مادری)
*[[حریمله بنت عبدالاسود]] (همسر)
* [[حریمله بنت عبدالاسود]] (همسر)
*[[عمر بن جهم بن قیس عبدری]] (فرزند)
* [[عمر بن جهم بن قیس عبدری]] (فرزند)
*[[خزیمه بن جهم بن قیس عبدری]] (فرزند)
* [[خزیمه بن جهم بن قیس عبدری]] (فرزند)
{{پایان مدخل وابسته}}
{{پایان مدخل وابسته}}


خط ۲۷: خط ۲۶:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:مدخل]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۰

آشنایی اجمالی

وی فرزند عبد شرحبیل بن هاشم بن عبدمناف بن عبدالدار بن قصی[۱]، مکنی به ابوخزیمه بود[۲]. برخی نام او را «جهیم» گفته‌اند[۳] و در جد او به «عبد بن شرحبیل» یا «عبد شرحبیل» اختلاف کرده‌اند[۴]. مادرش «رهیمه» نام داشت و جهیم بن صلت، برادر مادری اوست[۵]. جهم از نخستین پیشگامان در اسلام در مکه بود[۶] سپس در اثر فشارهای مشرکان به مسلمانان او به همراه همسرش ام‌حرمله (یا: حریمله) دختر عبدالاسود و فرزندانش عمر و خزیمه به حبشه هجرت کردند[۷]. همسرش حریمله در حبشه درگذشت[۸].[۹]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۹۱؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۲۴.
  2. ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۲، ص۵۲۱؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۲۷.
  3. ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۲۴.
  4. بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۲۳۱؛ ابن عبد البر، استیعاب، ج۱، ص۳۲۷؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۵۷۸.
  5. ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۹۱.
  6. ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۹۱؛ طبری، تاریخ، ج۱۱، ص۵۳۲.
  7. ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۵؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۲۲۳.
  8. ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۹۱ و ج۸، ص۲۲۳؛ ابن عبدالبر، الدرر فی اختصار المغازی و السیر، ص۲۰۶.
  9. مرادی نسب، حسین، مقاله «جهم بن قیس عبدری»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۴۳۷.