حارث بن عمرو بن مؤمل قرشی عدوی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر | عنوان مدخل = حارث بن عمرو بن مؤمل قرشی عدوی | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == وی از تیره بنی عدی بن کعب، از قبیله قریش است<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۸۰.</ref>. ابن عبدالبر<ref>ابن...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر | | موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۰: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{مدخل وابسته}} | {{مدخل وابسته}} | ||
*[[بنی عدی بن کعب]] (قبیله) | * [[بنی عدی بن کعب]] (قبیله) | ||
*[[قریش]] (قبیله) | * [[قریش]] (قبیله) | ||
*[[عبدالله حارث بن عمرو بن مؤمل قرشی عدوی]] (فرزند) | * [[عبدالله حارث بن عمرو بن مؤمل قرشی عدوی]] (فرزند) | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
| خط ۲۴: | خط ۲۳: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۴
آشنایی اجمالی
وی از تیره بنی عدی بن کعب، از قبیله قریش است[۱]. ابن عبدالبر[۲] و به تبع او ابن اثیر[۳] و ابن حجر[۴] گویند: وی یکی از هفتاد نفر از بنی عدی بن کعب است که در سال فتح خیبر (سال هفتم) به مدینه هجرت کرد[۵]. ابن عبدالبر[۶]، از هجرت بنی عدی در سال هفتم به «اوعبت بنی عدی بالهجره» تعبیر کرده است، که نشان از همگانی شدن هجرت در سال هفتم در بین این قبیله است. فرزند حارث، عبدالله بر عقیده خوارج بود و با عبدالله بن یحیی کندی که معروف به طالب حق بود، در حمله به بنی عدی بن کعب همراه شد.[۷]
جستارهای وابسته
- بنی عدی بن کعب (قبیله)
- قریش (قبیله)
- عبدالله حارث بن عمرو بن مؤمل قرشی عدوی (فرزند)
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۸۰.
- ↑ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۵۸.
- ↑ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۲۷.
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۸۰.
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۸۰؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۵۸؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۲۷.
- ↑ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۳، ص۲۰.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «حارث بن عمرو بن مؤمل قرشی عدوی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۴۸۲.