حجاز: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(...) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:مدخل فرهنگنامه آخرالزمان]] | [[رده:مدخل فرهنگنامه آخرالزمان]] | ||
[[رده:امام مهدی]] | [[رده:امام مهدی]] | ||
[[رده:حجاز]] | [[رده:حجاز]] | ||
[[رده:مدخل موعودنامه]] | [[رده:مدخل موعودنامه]] |
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۹
مقدمه
- سرزمین معروف. مکه، مدینه، طائف و روستاهای تابعه آن را گویند[۱]. حجاز، از شمال به خلیج عقبه، از مغرب به دریای سرخ، از شرق به نجد و از جنوب به غسیر محدود میشود[۲]. به نقل حموینی، از اعماق صنعا در یمن، تا شام را حجاز مینامند و تبوک و فلسطین نیز جزو آن است[۳]. هرچند قیام حضرت مهدی (ع) از مکه آغاز میشود، ولی سرزمین حجاز را پس از ظهور میگشاید. امام باقر (ع) در اینباره میفرماید: "حضرت مهدی (ع) در مکه ظاهر میشود و خداوند، سرزمین حجاز را میگشاید و حضرت هرکس از بنی هاشم را که در زندان است، آزاد میسازد[۴][۵].
حجاز در فرهنگنامه آخرالزمان
- حجاز بخشی از کشور عربستان کنونی است که در مرکز آن شهر مکه و مدینه قرار دارد. این سرزمین به خاطر وجود این دو شهر مهم همواره مورد توجه مسلمانان بوده و هست. این سرزمین مبدأ قیام حضرت حجت(ع) است و انقلاب بزرگ جهانی توسط آن حضرت، از این سرزمین در کنار کعبه در شهر مکه آغاز میشود. امام باقر(ع) به جابر فرمود: حضرت قائم(ع) در مکه ظهور خواهد نمود... و خداوند سرزمین حجاز را به تصرف او در خواهد آورد...[۶][۷].
پرسشهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ معارف و معاریف، ج ۴، ص ۳۹۲.
- ↑ اعلام المنجد، ص ۲۲۹.
- ↑ معجم البلدان.
- ↑ فتن ابن حماد، ص ۹۵؛ ملاحم ابن طاووس، ص ۶۴.
- ↑ تونهای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۶۸.
- ↑ ملاحم: ص ۶۴.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۲۱۶.