لبابه همسر عباس بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۴: خط ۴:
==لبابه همسر ابوالفضل{{ع}}==
==لبابه همسر ابوالفضل{{ع}}==
لبابه دختر [[عبیدالله بن عباس]]، همسر [[قمر بنی هاشم]] بود که در کربلا هم حاضر شد. ایشان پس از [[شهادت]] [[حضرت ابوالفضل]]{{ع}} به همراه سایر [[اهل بیت]]{{عم}} به [[اسارت]] رفت و پس از آن با اهل بیت به [[مدینه]] مراجعت نمود<ref>ذبیح الله محلاتی، ریاحین الشریعه، ج۵، ص۴۹.</ref>. یقیناً برای این [[زنان]]، مقامی مثل شوهران و مردان آنها در [[بهشت]] منظور شده است<ref>پیامبر اکرم{{صل}} در جنگ احد: {{متن حدیث|إن زوج المرأة منها البمكان}} (تاریخ طبری، ج۲، ص۷۴.</ref>.<ref>[[ملیحه خادری|خادری، ملیحه]]، [[زنان در نهضت عاشورا (مقاله)|مقاله «زنان در نهضت عاشورا»]]، [[فرهنگ عاشورایی ج۹ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی ج۹]] ص ۵۰.</ref>
لبابه دختر [[عبیدالله بن عباس]]، همسر [[قمر بنی هاشم]] بود که در کربلا هم حاضر شد. ایشان پس از [[شهادت]] [[حضرت ابوالفضل]]{{ع}} به همراه سایر [[اهل بیت]]{{عم}} به [[اسارت]] رفت و پس از آن با اهل بیت به [[مدینه]] مراجعت نمود<ref>ذبیح الله محلاتی، ریاحین الشریعه، ج۵، ص۴۹.</ref>. یقیناً برای این [[زنان]]، مقامی مثل شوهران و مردان آنها در [[بهشت]] منظور شده است<ref>پیامبر اکرم{{صل}} در جنگ احد: {{متن حدیث|إن زوج المرأة منها البمكان}} (تاریخ طبری، ج۲، ص۷۴.</ref>.<ref>[[ملیحه خادری|خادری، ملیحه]]، [[زنان در نهضت عاشورا (مقاله)|مقاله «زنان در نهضت عاشورا»]]، [[فرهنگ عاشورایی ج۹ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی ج۹]] ص ۵۰.</ref>
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==
خط ۱۴: خط ۱۲:
== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
[[رده:مدخل]]

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۵۳

لبابه همسر ابوالفضل(ع)

لبابه دختر عبیدالله بن عباس، همسر قمر بنی هاشم بود که در کربلا هم حاضر شد. ایشان پس از شهادت حضرت ابوالفضل(ع) به همراه سایر اهل بیت(ع) به اسارت رفت و پس از آن با اهل بیت به مدینه مراجعت نمود[۱]. یقیناً برای این زنان، مقامی مثل شوهران و مردان آنها در بهشت منظور شده است[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. ذبیح الله محلاتی، ریاحین الشریعه، ج۵، ص۴۹.
  2. پیامبر اکرم(ص) در جنگ احد: «إن زوج المرأة منها البمكان» (تاریخ طبری، ج۲، ص۷۴.
  3. خادری، ملیحه، مقاله «زنان در نهضت عاشورا»، فرهنگ عاشورایی ج۹ ص ۵۰.