نامۀ ۴۱ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

*بیشتر مورخان مخاطب این [[نامه]] ۴۰ را [[ابن عباس]] می‌دانند. اما [[ابن ابی الحدید]] موضوع "لا ادری" [[برگزیده]] و در نظر او [[میزان]] قراینی که مخاطب [[نامه]] را شخصی غیر از [[ابن عباس]] می‌داند به قوت قراینی است که مخاطب را همو می‌داند. [[ابن ابی الحدید]] می‌نویسد: "اگر بگویم مخاطب [[نامه]] [[ابن عباس]] است، با [[دانش]] و [[آگاهی]] خود مبنی بر این‌که [[ابن عباس]] همواره در [[اطاعت از امام]] {{ع}}، چه در زمان حیات و چه پس از آن، کوشا و [[متعصب]] بود، [[مخالفت]] کرده‌ام." برخی مورخان و شارحان از جمله راوندی در منهاج البراعة مخاطب [[نامه]] را عبیدالله بن [[عبد]] [[عباس]]، یکی دیگر از [[کارگزاران امام]] می‌داند. [[ابوالفرج اصفهانی]] نامه‌ای از [[ابن عباس]] پس از [[شهادت امام]] {{ع}} خطاب به [[معاویه]] آورده است که نشان از حضور [[ابن عباس]] در [[بصره]] به عنوان [[کارگزار]] [[امام]] دارد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 786.</ref>.

*بیشتر مورخان نیز درگیری شدید [[ابن عباس]] با [[معاویه]] پس از [[شهادت امام]] {{ع}} و ستایش‌های او از [[امام]] {{ع}} را گزارش کرده‌اند. عبدالفتاح عبدالمقصود در کتاب تاریخی [[امام علی بن ابی‌طالب]]، [[ابن عباس]] را به‌عنوان مخاطب [[نامه]] بسیار بعید و دور از ذهن می‌داند و این انتساب را به مورخی [[اموی]] نسبت می‌دهد. از دیگر سو، [[سیدرضی]] که حدیث‌شانسی [[موثق]] و متبحر بود، در این میان موضع "لاادری" اتخاذ کرده است، که این قراین در انتساب این [[نامه]] به [[ابن عباس]] ایجاد [[شبهه]] می‌کند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 787.</ref>.

*چون فرصت به‌دست آوردی به [[مردم]] [[خیانت]] کردی و شتابان، تاخت آوردی و برجستی و هرچه میسرت بود از اموالی که برای بیوه‌زنان و [[یتیمان]] نهاده بودند، برگرفتی و بربودی، آن‌سان که گرگ تیزچنگ بز مجروح را می‌رباید.[[اموال]] [[مسلمانان]] را به [[حجاز]] بردی، با دلی آسوده، بی‌آن‌که خود را در این [[اختلاس]] [[گناه‌کار]] پنداری. وای بر تو، چنان می‌نمودی که [[میراث]] [[پدر]] و مادرت را به نزد آن‌ها می‌بری. سبحان [[الله]]، آیا به [[قیامت]] ایمانت نیست؟! آیا از روز حساب بیمی به [[دل]] راه نمی‌دهی؟! ای کسی که در نزد من از [[خردمندان]] می‌بودی، چگونه آشامیدن و خوردن بر تو گواراست، حال آن‌که آنچه می‌خوری و می‌آشامی از [[حرام]] است.

<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 787.</ref>.

== منابع ==

{{پانویس}}

[[رده:امام علی]]

[[رده:مدخل نهج البلاغه]]