ترجمه نهج البلاغه - استادولی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
جز (جایگزینی متن - '==دربارهٔ کتاب==' به '== دربارهٔ کتاب ==') |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
'''ترجمه [[نهج البلاغه]]'''، کتابی است که با زبان فارسی به شرح و ترجمه [[نهج البلاغه]] می‌پردازد. پدیدآورندهٔ این اثر [[حسین استادولی]] است و [[ذره (ناشر)|انتشارات ذره]] انتشار آن را به عهده داشته است. | '''ترجمه [[نهج البلاغه]]'''، کتابی است که با زبان فارسی به شرح و ترجمه [[نهج البلاغه]] می‌پردازد. پدیدآورندهٔ این اثر [[حسین استادولی]] است و [[ذره (ناشر)|انتشارات ذره]] انتشار آن را به عهده داشته است. | ||
==دربارهٔ کتاب== | == دربارهٔ کتاب == | ||
در معرفی این کتاب آمده است: «ترجمه‌ای دقیق از [[متن نهج البلاغه]] است. مترجم ذیل مقدمه مطالبی مبسوط پیرامون [[نهج البلاغه]] و برخی منابع درخور آورده است، شامل: تبویب [[نهج البلاغه]]، گردآورنده [[نهج البلاغه]]، برخی ویژگی‌های [[نهج البلاغه]]، موضوع‌های [[نهج البلاغه]]، اسناد [[نهج البلاغه]]، [[شبهات]]، معرفی شروح و برخی مترجمان. مترجم در ترجمه خویش تنها برگردان براساس ریشه [[فارسی]] واژگان را در نظر نداشته و برگردان محتوا و [[زیبایی]] عبارت و انتقال معنا با در نظر گرفتن مخاطب عام و در نظر بوده است. نسخه منتخب، نسخه [[صبحی صالح]] بوده، اما مترجم به تطبیق آن با نسخه [[فیض الاسلام]] پرداخته و در برخی موارد که نسخه [[فیض]] درست یا درست‌تر می‌نمود، ترجمه خویش را براساس آن [[اصلاح]] کرده است. ضمن ترجمه از شرح‌های [[ابن ابی الحدید]] و [[ابن میثم]] بی‌بهره نمانده و در ترجمه خویش، نگرشی ویژه به ترجمه [[محسن فارسی]] داشته و از آن در [[اصلاح]] ترجمه (در حد قلم و ترکیب، نه در محتوا) بهره برده است»<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 861-862.</ref>. | در معرفی این کتاب آمده است: «ترجمه‌ای دقیق از [[متن نهج البلاغه]] است. مترجم ذیل مقدمه مطالبی مبسوط پیرامون [[نهج البلاغه]] و برخی منابع درخور آورده است، شامل: تبویب [[نهج البلاغه]]، گردآورنده [[نهج البلاغه]]، برخی ویژگی‌های [[نهج البلاغه]]، موضوع‌های [[نهج البلاغه]]، اسناد [[نهج البلاغه]]، [[شبهات]]، معرفی شروح و برخی مترجمان. مترجم در ترجمه خویش تنها برگردان براساس ریشه [[فارسی]] واژگان را در نظر نداشته و برگردان محتوا و [[زیبایی]] عبارت و انتقال معنا با در نظر گرفتن مخاطب عام و در نظر بوده است. نسخه منتخب، نسخه [[صبحی صالح]] بوده، اما مترجم به تطبیق آن با نسخه [[فیض الاسلام]] پرداخته و در برخی موارد که نسخه [[فیض]] درست یا درست‌تر می‌نمود، ترجمه خویش را براساس آن [[اصلاح]] کرده است. ضمن ترجمه از شرح‌های [[ابن ابی الحدید]] و [[ابن میثم]] بی‌بهره نمانده و در ترجمه خویش، نگرشی ویژه به ترجمه [[محسن فارسی]] داشته و از آن در [[اصلاح]] ترجمه (در حد قلم و ترکیب، نه در محتوا) بهره برده است»<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 861-862.</ref>. | ||
نسخهٔ ۱۶ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۴
| ترجمه نهج البلاغه | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | حسین استادولی |
| موضوع | امامت |
| مذهب | شیعه |
| ناشر | [[:رده:انتشارات انتشارات اسوه|انتشارات انتشارات اسوه]][[رده:انتشارات انتشارات اسوه]] |
| محل نشر | تهران، ایران |
| سال نشر | 1385 ش |
| تعداد صفحه | ۵۶۰ |
| شابک | ۹۶۴-۸۶۵۳-۴۷-x |
| شماره ملی | م۸۴-۹۹۶۹ |
ترجمه نهج البلاغه، کتابی است که با زبان فارسی به شرح و ترجمه نهج البلاغه می‌پردازد. پدیدآورندهٔ این اثر حسین استادولی است و انتشارات ذره انتشار آن را به عهده داشته است.
دربارهٔ کتاب
در معرفی این کتاب آمده است: «ترجمه‌ای دقیق از متن نهج البلاغه است. مترجم ذیل مقدمه مطالبی مبسوط پیرامون نهج البلاغه و برخی منابع درخور آورده است، شامل: تبویب نهج البلاغه، گردآورنده نهج البلاغه، برخی ویژگی‌های نهج البلاغه، موضوع‌های نهج البلاغه، اسناد نهج البلاغه، شبهات، معرفی شروح و برخی مترجمان. مترجم در ترجمه خویش تنها برگردان براساس ریشه فارسی واژگان را در نظر نداشته و برگردان محتوا و زیبایی عبارت و انتقال معنا با در نظر گرفتن مخاطب عام و در نظر بوده است. نسخه منتخب، نسخه صبحی صالح بوده، اما مترجم به تطبیق آن با نسخه فیض الاسلام پرداخته و در برخی موارد که نسخه فیض درست یا درست‌تر می‌نمود، ترجمه خویش را براساس آن اصلاح کرده است. ضمن ترجمه از شرح‌های ابن ابی الحدید و ابن میثم بی‌بهره نمانده و در ترجمه خویش، نگرشی ویژه به ترجمه محسن فارسی داشته و از آن در اصلاح ترجمه (در حد قلم و ترکیب، نه در محتوا) بهره برده است»[۱].
فهرست کتاب
- در این مورد اطلاعات در دست نیست.
دربارهٔ پدیدآورنده
دریافت متن کتاب
پانویس
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 861-862.