احمد بن ابی‌زهراء: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = | ||
| عنوان مدخل = احمد بن ابی‌زهراء | | عنوان مدخل = احمد بن ابی‌زهراء | ||
| مداخل مرتبط = | | مداخل مرتبط = [[احمد بن ابی‌زهراء در تراجم و رجال]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
در نام [[راوی]]، تصحیف رخ داده و مقصود احمد بن أبی زاهر است، چنانچه در منبع اصلی، یعنی کتاب [[الکافی]] و در [[تأویل الآیات الظاهرة]] بدین صورت آمده است<ref>ر.ک: الکافی، ج۱، ص۴۱۳، ح۳؛ تأویل الآیات الظاهرة، ص۱۶۹ - ۱۷۰.</ref><ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۵۲.</ref> | در نام [[راوی]]، تصحیف رخ داده و مقصود احمد بن أبی زاهر است، چنانچه در منبع اصلی، یعنی کتاب [[الکافی]] و در [[تأویل الآیات الظاهرة]] بدین صورت آمده است<ref>ر.ک: الکافی، ج۱، ص۴۱۳، ح۳؛ تأویل الآیات الظاهرة، ص۱۶۹ - ۱۷۰.</ref><ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۵۲.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۹
احمد بن ابی‌زهراء از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: احمد بن ابی‌زهراء در تراجم و رجال - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
احمد بن أبی زهراء در سند یک روایتی تفسیر کنز الدقائق و به نقل از کتاب الکافی آمده است: «و فی أصول الکافی: محمد بن یحیی، عن أحمد بن أبی زهراء، عن الحسن بن موسی الخشاب، عن علی بن حسان، عن عبدالرحمن بن کثیر، عن أبی عبدالله(ع) فی قول الله - عز وجل -: ﴿الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ﴾[۱]. قال: آمنوا بما جاء به محمد من الولایة، ولم یخلطوها بولایة فلان و فلان فهو الملبس بالظلم»[۲].
در نام راوی، تصحیف رخ داده و مقصود احمد بن أبی زاهر است، چنانچه در منبع اصلی، یعنی کتاب الکافی و در تأویل الآیات الظاهرة بدین صورت آمده است[۳][۴]
منابع
پانویس
- ↑ «آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۲.
- ↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۴، ص۳۷۹، به نقل از: الکافی، ج۱، ص۴۱۳، ح۳.
- ↑ ر.ک: الکافی، ج۱، ص۴۱۳، ح۳؛ تأویل الآیات الظاهرة، ص۱۶۹ - ۱۷۰.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۵۲.