ابو علی فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابو علی فارسی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار فارسی فسوی]] در فسا از توابع [[شیراز]] به [[دنیا]] آمد؛ اما در [[بغداد]] سکونت گزید و [[علم]] نحو را نزد [[اسحاق زجاج]]، [[ابی‌بکر مبرمان]] و [[ابی‌بکر خیاط]] آموخت. برای [[فراگیری علوم]]، بیشتر به [[شام]]، طرابلس و [[حلب]] [[مسافرت]] کرد تا به درجات عالیه‌ای رسید. <ref>معجم الادبا ۷ / ۲۳۳.</ref> ابوعلی نزد [[علی بن حسین بن معدان]] و دیگران [[حدیث]] را آموخت ولی [[موفقیت]] اصلیش در علم نحو بود و از [[پیشوایان]] بزرگ آن علم شد؛ به گونه‌ای که شاگردانش او را از مبرّد نحوی، عالم‌تر دانسته‌اند و حتی نزد [[عضدالدوله دیلمی]] به قدری [[منزلت]] یافت که عضدالدوله می‌‌گفت: من [[غلام]] ابوعلی در علم نحو هستم. کسانی چون ازهری، جوهری و تنوخی از او [[روایت]] کرده‌اند. <ref>تاریخ بغداد ۷ / ۲۷۵.</ref> وی پس از نود سال [[عمر]]، سرانجام در [[ربیع الاول]] [[سال ۳۷۷ هجری]] از دنیا رفت و در [[قبرستان]] شونیزیه بغداد به [[خاک]] سپرده شد. <ref>سیر اعلام النبلاء ۱۶ / ۳۷۹.</ref> آثار ابوعلی فارسی عبارت‌اند از: الحجه، التذکره، الایضاح فی النحو، أبیات الاعراب، شرح أبیات الایضاح، مختصر عوامل الاعراب، المسائل المصلحه، مسائل البغدادیّات، مسائل الحلبیّات، مسائل الشیرازیّات<ref>الفهرست (الندیم) ۶۹.</ref> و المقصور والممدود <ref>تاریخ بغداد ۷ / ۲۷۵.</ref><ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۱۷۶.</ref> | [[ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار فارسی فسوی]] در فسا از توابع [[شیراز]] به [[دنیا]] آمد؛ اما در [[بغداد]] سکونت گزید و [[علم]] نحو را نزد [[اسحاق زجاج]]، [[ابی‌بکر مبرمان]] و [[ابی‌بکر خیاط]] آموخت. برای [[فراگیری علوم]]، بیشتر به [[شام]]، طرابلس و [[حلب]] [[مسافرت]] کرد تا به درجات عالیه‌ای رسید. <ref>معجم الادبا ۷ / ۲۳۳.</ref> ابوعلی نزد [[علی بن حسین بن معدان]] و دیگران [[حدیث]] را آموخت ولی [[موفقیت]] اصلیش در علم نحو بود و از [[پیشوایان]] بزرگ آن علم شد؛ به گونه‌ای که شاگردانش او را از مبرّد نحوی، عالم‌تر دانسته‌اند و حتی نزد [[عضدالدوله دیلمی]] به قدری [[منزلت]] یافت که عضدالدوله می‌‌گفت: من [[غلام]] ابوعلی در علم نحو هستم. کسانی چون ازهری، جوهری و تنوخی از او [[روایت]] کرده‌اند. <ref>تاریخ بغداد ۷ / ۲۷۵.</ref> وی پس از نود سال [[عمر]]، سرانجام در [[ربیع الاول]] [[سال ۳۷۷ هجری]] از دنیا رفت و در [[قبرستان]] شونیزیه بغداد به [[خاک]] سپرده شد. <ref>سیر اعلام النبلاء ۱۶ / ۳۷۹.</ref> آثار ابوعلی فارسی عبارت‌اند از: الحجه، التذکره، الایضاح فی النحو، أبیات الاعراب، شرح أبیات الایضاح، مختصر عوامل الاعراب، المسائل المصلحه، مسائل البغدادیّات، مسائل الحلبیّات، مسائل الشیرازیّات<ref>الفهرست (الندیم) ۶۹.</ref> و المقصور والممدود <ref>تاریخ بغداد ۷ / ۲۷۵.</ref><ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۱۷۶.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۲
ابو علی فارسی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابو علی فارسی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار فارسی فسوی در فسا از توابع شیراز به دنیا آمد؛ اما در بغداد سکونت گزید و علم نحو را نزد اسحاق زجاج، ابی‌بکر مبرمان و ابی‌بکر خیاط آموخت. برای فراگیری علوم، بیشتر به شام، طرابلس و حلب مسافرت کرد تا به درجات عالیه‌ای رسید. [۱] ابوعلی نزد علی بن حسین بن معدان و دیگران حدیث را آموخت ولی موفقیت اصلیش در علم نحو بود و از پیشوایان بزرگ آن علم شد؛ به گونه‌ای که شاگردانش او را از مبرّد نحوی، عالم‌تر دانسته‌اند و حتی نزد عضدالدوله دیلمی به قدری منزلت یافت که عضدالدوله می‌‌گفت: من غلام ابوعلی در علم نحو هستم. کسانی چون ازهری، جوهری و تنوخی از او روایت کرده‌اند. [۲] وی پس از نود سال عمر، سرانجام در ربیع الاول سال ۳۷۷ هجری از دنیا رفت و در قبرستان شونیزیه بغداد به خاک سپرده شد. [۳] آثار ابوعلی فارسی عبارت‌اند از: الحجه، التذکره، الایضاح فی النحو، أبیات الاعراب، شرح أبیات الایضاح، مختصر عوامل الاعراب، المسائل المصلحه، مسائل البغدادیّات، مسائل الحلبیّات، مسائل الشیرازیّات[۴] و المقصور والممدود [۵][۶]
