آبادانی در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیامبر اعظم]] {{صل}} نیز می‌فرماید: «فردی که بوته خاری را از راه [[مسلمانی]] بردارد، به [[بهشت]] می‌رود»<ref>وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۵۶۱.</ref>. آن [[حضرت]] در [[کلامی]] دیگر می‌فرماید: کسی که در میان راه برای [[مردم]] استراحت گاه بسازد، خداوند در [[قیامت]] او را سوار بر شتری از دُرّ و گوهر برمی‌انگیزد و پرتوافشانی او همه جا را روشن و [[نورانی]] می‌سازد<ref>وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۶۲.</ref>.

از این دو [[حدیث]]، اهمیت ساخت کاروان‌سراها، قهوه‌خانه‌های میان راهی و مسافرخانه‌ها و نیز اهمیت ساخت سدها، سردخانه‌ها، سیلوها و گسترش شبکه حمل و نقل روشن می‌شود. از پیامبر اعظم {{صل}} در حدیث دیگری نقل شده است: هر کس برای استفاده از آب‌های زیرزمینی چاهی حفر کند و پس از رسیدن به آب، آن را به مسلمانان ببخشد و در [[اختیار]] همه آنها قرار دهد، همانند کسانی که از آن آب [[وضو]] می‌گیرند و [[نماز]] می‌خوانند، [[پاداش]] می‌برد. همچنین به اندازه موی هر [[جان]] داری که از آن آب بنوشد -[[انسان]] یا حیوان یا پرندگان - [[ثواب]] [[آزاد]] کردن هزار [[بنده]] برایش نوشته می‌شود و در قیامت درحالی که شمار زیادی به [[شفاعت]] او [[نجات]] یافته‌اند، به [[حوض]] [[قدس]] وارد می‌گردد و حوض قدس، حوض من است<ref>وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۵۶۲.</ref>.