حنظلة بن عمرو شیبانی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[حنظله بن اسعد بن شبام بن عبدالله همدانی شبامی]]<ref>شبامی: منسوب به شبام به قولی نام شهری است در یمن. (الانساب، ج۳، ص۳۹۵) و به قولی نام طایفه‌ای در کوفه و یا کوهی در یمن است. (معجم البلدان، ج۳، ص۳۱۸).</ref>، از [[یاران]] با وفای [[امام حسین]] {{ع}} و از [[شهدای کربلا]] از [[قبیله همدان]] است<ref>ابصارالعین، ص۱۱۸؛ رجال طوسی، ص۷۳ و مناقب ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۱۳.</ref>.

حنظله در [[واقعه کربلا]]، پیک [[امام حسین]] {{ع}} بود و در روزهای قبل از [[جنگ]] از طرف آن [[حضرت]] برای [[عمر بن سعد]] [[پیام]] می‌‌برد<ref>ابصارالعین، ص۱۱۸ و تنقیح المقال، ج۲، ص۳۸۲.</ref>.

حنظله در [[روز عاشورا]] نزد امام حسین {{ع}} آمد و [[اذن میدان]] گرفت و سپس در حالی که صورت و سینه خود را سپر شمشیرها و تیرها و نیزه‌های [[دشمن]] قرار داده بود. خطاب به [[سپاه کوفه]] [[آیات]] ذیل را [[تلاوت]] کرد: {{متن قرآن|يَا قَوْمِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ مِثْلَ يَوْمِ الْأَحْزَابِ * مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ وَالَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِلْعِبَادِ * وَيَا قَوْمِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنَادِ * يَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِينَ مَا لَكُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ}}<ref>«و آنکه ایمان آورده بود گفت: ای قوم من! من بر شما از (حال و روزی) مانند روز (نابودی) دسته‌ها (ی کفر) بیم دارم * مانند شیوه (ای که با) قوم نوح و عاد و ثمود و آنان که پس از ایشان بودند (به کار رفت) و خداوند با بندگان سر ستم ندارد * و ای قوم من! من بر شما از روز فراخوانی یکدیگر بیم دارم * روزی که پشت‌کنان روی می‌گردانید؛ در برابر خداوند، شما را پناهی نیست و هر که را خداوند گمراه گذارد رهنمونی ندارد» سوره غافر، آیه ۳۰-۳۳.</ref>.

[[امام]] {{ع}} به او فرمود: «ای پسر [[اسعد]]! [[خدا]] تو را [[رحمت]] کند، هنگامی که تو این مردم را [[دعوت]] به [[حق]] کردی و آنان نپذیرفتند و [[تصمیم]] به کشتن تو و یارانت گرفتند و دست خود را به [[خون]] [[برادران]] [[صالح]] تو [[آلوده]] کردند، مستحق [[عذاب]] شدند»<ref>{{متن حدیث|يَا اِبْنَ أَسْعَدَ! رَحِمَكَ اَللَّهُ! إِنَّهُمْ قَدِ اِسْتَوْجَبُوا اَلْعَذَابَ حَيْثُ رَدُّوا عَلَيْكَ مَا دَعَوْتَهُمْ إِلَيْهِ مِنَ اَلْحَقِّ و....}}</ref>

بعد [[حنظله]] به امام {{ع}} عرض کرد: راست گفتی، فدایت شوم. شما از من داناتر و به [[بیان حق]] شایسته‌تری. آیا اجازه می‌دهی که به سوی [[آخرت]] شتافته و به برادرانم ملحق شوم؟

امام {{ع}} دعای او را با کلمه آمین! آمین! [[تأیید]] کرد.

== درسی آموزنده از این صحنه ==

با این که [[مردم کوفه]] ادعای [[اسلام]] داشتند و با [[قرآن]] و محتوای آن کاملا آشنا بودند، اما هیاهو و غوغای خودکامگان، موجب شد که [[توده]] [[مردم]] [[حقایق]] را آنچنان که بایسته است، نفهمند و با [[تحریف]] و [[تزویر]] نمی‌گذاشتند، [[حق]] بر آنان آشکار و [[فرهنگ]] [[حیات]] بخش قرآن روشن گردد؛ لذا حنظله با تکیه بر دو [[آیه]] از [[سوره]] [[مبارکه]] [[غافر]] {{متن قرآن|وَقَالَ الَّذِي آمَنَ يَا قَوْمِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُم مِّثْلَ يَوْمِ الأَحْزَابِ * مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ وَالَّذِينَ مِن بَعْدِهِمْ وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِّلْعِبَادِ * وَيَا قَوْمِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنَادِ * يَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِينَ مَا لَكُم مِّنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ}}<ref> «و آنکه ایمان آورده بود گفت: ای قوم من! من بر شما از (حال و روزی) مانند روز (نابودی) دسته‌ها (ی کفر) بیم دارم * مانند شیوه (ای که با) قوم نوح و عاد و ثمود و آنان که پس از ایشان بودند (به کار رفت) و خداوند با بندگان سر ستم ندارد * و ای قوم من! من بر شما از روز فراخوانی یکدیگر بیم دارم * روزی که پشت‌کنان روی می‌گردانید؛ در برابر خداوند، شما را پناهی نیست و هر که را خداوند گمراه گذارد رهنمونی ندارد» سوره غافر، آیه ۳۰-۳۳.</ref> و یک [[آیه]] از [[سوره طه]]{{متن قرآن|قَالَ لَهُمْ مُوسَى وَيْلَكُمْ لَا تَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَيُسْحِتَكُمْ بِعَذَابٍ وَقَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَى}} <ref>«موسی به آنان گفت: وای بر شما! بر خداوند دروغی نبندید که شما را با عذابی نابود کند و هر کس دروغ بافد نومید خواهد شد» سوره طه، آیه ۶۱.</ref> دیدگاه خود را بیان کرد و با استناد به این [[آیات]] [[امیدوار]] بود تا شاید آن گروه به ظاهر [[مسلمان]] به خود بیایند و دل‌های [[غافل]] آنها بیدار شود و دست از ظلمی که هرگز بخشوده نخواهد شد بردارند؛ اما همانگونه که [[امام حسین]] {{ع}} به او فرمود: این گروه [[اصلاح]] پذیر نیستند و [[گناه]] و [[آلودگی]] آنان، از حد [[تجاوز]] کرده اکنون جای استفاده از این آیات نیست؛ چراکه اینها با شروع به [[خونریزی]]، دیگر خود را مستحق [[عذاب الهی]] کرده‌اند. این [[انذار]] پیش از این درگیری نتیجه بخش و کارآمد بود؛ ولی الآن برای بازگشت دیر شده است.