کوه در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۰

مقدمه

برآمدگی‌ها و مرتفعات سطح زمین که از خاک و سنگ فراوان و کانی‌های مختلف تشکیل شده و نسبت به زمین‌های اطراف بسیار بلند باشند، کوه (جَبَل) نامیده می‌شوند. ‌قرآن کریم می‌فرماید: ﴿وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا﴾^[۱] می‌دانیم که کوه‌ها همچون زرهی پوسته زمین را در برابر فشارهای ناشی از مواد مذاب درونی، و تأثیر جاذبه ماه حفظ می‌کنند و دیوارهای بلندی در برابر طوفان‌های سخت و سنگین محسوب می‌شوند و در مجموع موجب آرامش و سکون زمین و امکان حیات و دوام زندگی می‌گردند.

امام سجاد (ع) در دعای درود بر حاملان عرش و هر ملک مقرب دیگر می‌فرماید: «وَ الْمُوَكَّلِينَ‏ بِالْجِبَالِ‏ فَلَا تَزُولُ‏»^[۲]؛ «(درود بر) آنان که موکلان کوه‌هایند تا فرو نریزند». می‌توان گفت که جهان طبیعت به اذن خدا تحت تدبیر ملائکه الهی است از این رو حضرت به ملائکه حافظ و نگهدارنده کوه‌ها درود فرستاده است. هم چنین امام سجاد (ع) در دعای ختم قرآن؛ عظمت قرآن را چنان معرفی فرموده است که کوه‌ها از تحمل آن ناتوانند: «بار خدایا بر محمد و آلش درود بفرست و قرآن را در تاریکی شب‌ها مونس ما کن... و (آن چنان کن) تا عجایب قرآن و مثل‌ها و قصه‌های هشدار دهنده آن... که کوه‌های سخت از تحمل آن ناتوانند - به ما راه یابد».^[۳].^[۴]

منابع

شیرزاد، امیر، مقاله «کوه»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس

↑ «و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.
↑ دعای ۳.
↑ تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴، چاپ اول؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ فرهنگ فارسی معین، محمد معین، زرین، ۱۳۸۶.
↑ شیرزاد، امیر، مقاله «کوه»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۷۹.

[1] «و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.

[2] دعای ۳.

[3] تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴، چاپ اول؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ فرهنگ فارسی معین، محمد معین، زرین، ۱۳۸۶.

[4] شیرزاد، امیر، مقاله «کوه»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۷۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
 برآمدگی‌ها و مرتفعات سطح [[زمین]] که از [[خاک]] و سنگ فراوان و کانی‌های مختلف تشکیل شده و نسبت به زمین‌های اطراف بسیار بلند باشند، کوه (جَبَل) نامیده می‌شوند.
 ‌قرآن [[کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا}}<ref>«و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.</ref> می‌دانیم که کوه‌ها همچون زرهی پوسته زمین را در برابر فشارهای ناشی از مواد مذاب درونی، و تأثیر [[جاذبه]] ماه [[حفظ]] می‌کنند و دیوارهای بلندی در برابر طوفان‌های سخت و سنگین محسوب می‌شوند و در مجموع موجب [[آرامش]] و سکون زمین و امکان [[حیات]] و دوام [[زندگی]] می‌گردند.
-[[امام سجاد]]{{ع}} در دعای [[درود]] بر [[حاملان عرش]] و هر [[ملک مقرب]] دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الْمُوَكَّلِينَ‏ بِالْجِبَالِ‏ فَلَا تَزُولُ‏}}<ref>دعای ۳.</ref>؛ «(درود بر) آنان که موکلان کوه‌هایند تا فرو نریزند». می‌توان گفت که [[جهان]] [[طبیعت]] به [[اذن خدا]] تحت [[تدبیر]] [[ملائکه]] [[الهی]] است از این رو [[حضرت]] به ملائکه [[حافظ]] و نگهدارنده کوه‌ها درود فرستاده است.
+[[امام سجاد]] {{ع}} در دعای [[درود]] بر [[حاملان عرش]] و هر [[ملک مقرب]] دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الْمُوَكَّلِينَ‏ بِالْجِبَالِ‏ فَلَا تَزُولُ‏}}<ref>دعای ۳.</ref>؛ «(درود بر) آنان که موکلان کوه‌هایند تا فرو نریزند». می‌توان گفت که [[جهان]] [[طبیعت]] به [[اذن خدا]] تحت [[تدبیر]] [[ملائکه]] [[الهی]] است از این رو [[حضرت]] به ملائکه [[حافظ]] و نگهدارنده کوه‌ها درود فرستاده است.
-هم چنین امام سجاد{{ع}} در [[دعای ختم قرآن]]؛ [[عظمت]] [[قرآن]] را چنان معرفی فرموده است که کوه‌ها از [[تحمل]] آن ناتوانند: «بار خدایا بر [[محمد و آلش]] درود بفرست و قرآن را در [[تاریکی]] شب‌ها مونس ما کن... و (آن چنان کن) تا عجایب قرآن و مثل‌ها و قصه‌های هشدار دهنده آن... که کوه‌های سخت از تحمل آن ناتوانند - به ما [[راه]] یابد».<ref>تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴، چاپ اول؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ فرهنگ فارسی معین، محمد معین، زرین، ۱۳۸۶.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «کوه»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۷۹.</ref>
+هم چنین امام سجاد {{ع}} در [[دعای ختم قرآن]]؛ [[عظمت]] [[قرآن]] را چنان معرفی فرموده است که کوه‌ها از [[تحمل]] آن ناتوانند: «بار خدایا بر [[محمد و آلش]] درود بفرست و قرآن را در [[تاریکی]] شب‌ها مونس ما کن... و (آن چنان کن) تا عجایب قرآن و مثل‌ها و قصه‌های هشدار دهنده آن... که کوه‌های سخت از تحمل آن ناتوانند - به ما [[راه]] یابد».<ref>تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴، چاپ اول؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ فرهنگ فارسی معین، محمد معین، زرین، ۱۳۸۶.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «کوه»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۷۹.</ref>
 == منابع ==