دین مسیحیت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

# {{متن قرآن|وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}<ref>«و گفتند: یهودی یا مسیحی باشید تا راه یابید؛ بگو: (خیر) بلکه ما بر آیین ابراهیم درست‌آیین هستیم و او از مشرکان نبود» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref>.

#{{متن قرآن|أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطَ كَانُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى قُلْ أَأَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَتَمَ شَهَادَةً عِنْدَهُ مِنَ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ}}<ref>«یا می‌گویید که ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط، یهودی یا مسیحی بودند؛ بگو: شما داناترید یا خداوند؟ و کیست ستمکارتر از کسی که گواهی‌یی را که از خداوند نزد اوست پنهان می‌دارد؟ و خداوند از آنچه انجام می‌دهید غافل نیست» سوره بقره، آیه ۱۴۰.</ref>.

#{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِنْ بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ}}<ref>«خداوند و لعنت‌کنندگان، کسانی را لعنت می‌کنند که برهان‌ها و رهنمودی را که فرو فرستادیم، پس از آنکه در کتاب (تورات) برای مردم روشن کردیم، پنهان می‌دارند» سوره بقره، آیه ۱۵۹.</ref>. '''نکته''': گرچه روی سخن در این [[آیه]] طبق [[شأن نزول]]، به علمای [[یهود]] است، ولی این معنی هرگز مفهوم [[آیه]] را که یک [[حکم کلی]] و عمومی در باره کتمان‌کنندگان [[حق]] بیان می‌کند محدود نخواهد کرد. [[خداوند]] این افراد را با شدیدترین لحنی مورد [[سرزنش]] قرار داده می‌گوید: کسانی که دلائل روشن و وسائل [[هدایت]] را که نازل کرده‌ایم بعد از بیان آن برای [[مردم]] در [[کتاب آسمانی]]، [[کتمان]] می‌کنند [[خدا]] آنها را [[لعنت]] می‌کند و همه لعنت‌کنندگان نیز آنها را [[لعن]] می‌کنند {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِنْ بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ}} تکرار فعل «یلعن» برای اعلام دو گونه [[لعن]] است. آن‌که [[کتمان]] ما انزل اللَّه می‌نماید، خود از معرض تابش [[آیات]] و [[هدایت]] برکنار می‌ماند و دچار [[جهل]] و [[غرور]] می‌شود. همین از آثار [[لعن]] - دوری و طرد - [[خداوند]] است. و چون [[مسئولیت]] وساطتی که با [[مردم]] دارد انجام نمی‌دهد، آنها را از [[رشد]] و کمال و طریق هدایتی که [[پیمبران]] آورده‌اند دور و بر کنار می‌دارد و همین که این [[مردم]] عقب مانده و بازمانده متوجه وضع خود و [[علل]] اصلی آن شدند به زبان استعداد و حال و مقال خود به آنها [[نفرین]] می‌نمایند {{متن قرآن|وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ}} اثر این [[لعن]] دو جانبه دور شدن از هر خیر و [[سقوط]] از [[قلوب]] است<ref>پرتوی از قرآن، ج۲، ص۲۹.</ref>.

#{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ}}<ref>«بی‌گمان آنان که از کتاب (آسمانی) آنچه را خداوند فرو فرستاده است پنهان می‌دارند و (آن را) به بهای اندک می‌فروشند جز آتش در اندرون خود نمی‌انبارند و روز رستخیز خداوند با آنان سخن نمی‌گوید و آنها را پاکیزه نمی‌گرداند و عذابی دردناک خواهند داشت» سوره بقره، آیه ۱۷۴.</ref> '''نکته''': {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ}} پس از بیان راهنماها و [[شعائر]] خدایی راجع به کتمان‌کنندگان [[بینات]] و [[هدایت]] بود، این [[آیه]] پس از بیان اصول [[حلال و حرام]] [[تغذیه]] راجع به [[کتمان]] [[کتاب]]-[[احکام]] مکتوب و ضروری – و معاملاتی است که روی آن انجام می‌گیرد. اینها چون وسائط [[ابلاغ]] آیین‌اند باید آن را چنان‌که از جانب [[خدا]] نازل شده اعلام نمایند. پس اگر به [[انگیزه]] هواهای خود که جلب هواهای [[عوام]] و متنفذین است آن را ناگفته بگذارند یا [[تحریف]] نمایند [[کتمان]] کرده‌اند، اینها جز [[رضایت]] [[خدا]] و [[سعادت]] [[خلق]] هر چه از این معامله به‌دست آرند ثمن قلیل - بهای اندک - می‌باشد {{متن قرآن|أُولَئِكَ}} خبر {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ}} و مبین [[راز]] درونی و واقعی آنها است: این بزرگ‌منش‌ها که به عنوان [[دین]] حدود [[حلال و حرام]] را [[کتمان]] می‌نمایند و [[مردم]] را متحیر و [[منحرف]] می‌سازند، چون خود کانون هواها می‌باشند و [[دین]] را حرفه خود و کالای [[زندگی]] ساخته‌اند و با این روش [[انحرافی]] فطرتشان خاموش و درونشان تیره و دوزخی گردید، هر چه در این معامله خطیر بیاندوزند و بخورند مایه ذخیره‌ای و هیزم چنین دوزخی خواهد شد: {{متن قرآن|مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ}} قید و ظرف {{متن قرآن|فِي بُطُونِهِمْ}} و جمع آن چنین [[انبار]] عمیق و درونی و تو در توی دوزخی را می‌نمایاند. {{متن قرآن|وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ}} اینها که [[شریعت]] و کتاب نازل شده و صعود دهنده را [[کتمان]] و دگرگون می‌نمایانند و به خود و هواهای خود می‌گرایند و روی خود و [[خلق]] را از سخن [[خدا]] می‌گردانند، در [[روز قیامت]] که حجاب‌ها و موانع از میان می‌رود، [[خداوند]] با آنها روی سخن ندارد و هر کس روی به سوی [[خدا]] و سخن [[حق]] و خدایی دارد از آ‌نها روی می‌گرداند. و چون قابلیت [[رشد]] و [[تزکیه]] روحیشان تباه گشته، خداوندی که هر مستعدی را [[پاک]] می‌نماید و [[رشد]] می‌دهد آنها را [[تزکیه]] نمی‌نماید و به پستیشان می‌برد<ref>پرتوی از قرآن، ج۲، ص۴۸.</ref>: