مباهله در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
خط ۶: خط ۶:
}}
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
مباهله در لغت به معنای [[ملاعنه]]، [[نفرین کردن]] شخص [[دروغگو]] و [[ظالم]]، [[ابتهال]] و [[تضرّع]] به درگاه [[خدا]] برای دفع بلا از خود یا نزول [[بلا]] بر [[ظالم]] است و این کار از گذشته بین [[عرب]] متداول بوده و می‎‌گفتند: {{عربی|لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمِ مِنَّا}}<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج١١، ص٧٢.</ref>.<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۲۸.</ref>
مباهله در لغت مشتق از ماده «بهل» به معنای [[ملاعنه]]، [[نفرین کردن]] شخص [[دروغگو]] و [[ظالم]]، [[ابتهال]] و [[تضرّع]] به درگاه [[خدا]] برای دفع بلا از خود یا نزول [[بلا]] بر [[ظالم]] است و این کار از گذشته بین [[عرب]] متداول بوده و می‎‌گفتند: {{عربی|لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمِ مِنَّا}}<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج١١، ص٧٢.</ref>.<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۲۸؛ [[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۵.</ref>


==واژه مباهله==
و در اصطلاح به عملی گفته می‌شود که دو یا چند نفر مخالف در مسئلۀ مهم [[دینی]] یک جا جمع شوند و با [[اصرار]] و [[تضرع]] به درگاه خداوند از او بخواهند [[باطل]] را [[رسوا]] و [[مجازات]] کند<ref>حسن بن عبدالله ابو‎هلال عسکری، معجم الفروق اللغویه، ص۲۰.</ref>، همان کاری که [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در برابر مسیحیان نجران کرد و این کار بیانگر تلاش‎های فراوان [[رسول اکرم]]{{صل}} برای [[دعوت]] [[اهل کتاب]] به [[دین اسلام]] بوده است<ref>سورۀ آل عمران، آیات ۲۰ـ ۲۵.</ref>.<ref>ر.ک: [[زینب ابراهیمی|ابراهیمی، زینب]]، [[مباهله (مقاله)|مباهله]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ص۲۶۱.</ref>
واژه «مباهله» مشتق از ماده «بهل» است. جمله {{عربی|بهله الله}} به معنای {{عربی|لعنه الله}} آمده است و مباهله به معنای [[لعنت]] کردن بر یکدیگر است. برخی در توضیح این واژه آورده‌اند که: مباهله: [[تضرع]] و [[ابتهال]] و لابه است. ابتهال گاه برای [[دفع بلا]] است و زمانی برای [[نزول بلا]].


==مباهله در عرف عرب==
==مباهله در عرف عرب==
ین معنا در عرف [[عرب]] و نزد [[پیروان ادیان آسمانی]] معنایی کاملاً شناخته شده دارد و [[دعوت پیامبر اسلام]]{{صل}} از [[مسیحیان]] به مباهله، [[دعوت]] [[بدیع]] و فتح بابی نو برای [[اثبات حق]] و ابطال [[باطل]] نبوده است. از این رو می‌بینیم که [[مسیحیان نجران]] به گونه‌ای طبیعی با آن برخورد کردند و حتی وقتی [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بر سر زانوان نشستند و دست به [[دعا]] برداشتند، [[ابوحارثه]] - [[اسقف]] بزرگ مسیحیان -گفت: او همانند [[انبیا]] برای مباهله نشسته است<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۶۲.</ref>.
ین معنا در عرف [[عرب]] و نزد [[پیروان ادیان آسمانی]] معنایی کاملاً شناخته شده دارد و [[دعوت پیامبر اسلام]]{{صل}} از [[مسیحیان]] به مباهله، [[دعوت]] [[بدیع]] و فتح بابی نو برای [[اثبات حق]] و ابطال [[باطل]] نبوده است. از این رو می‌بینیم که [[مسیحیان نجران]] به گونه‌ای طبیعی با آن برخورد کردند و حتی وقتی [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بر سر زانوان نشستند و دست به [[دعا]] برداشتند، [[ابوحارثه]] - [[اسقف]] بزرگ مسیحیان -گفت: او همانند [[انبیا]] برای مباهله نشسته است<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۶۲.</ref>. این عمل بعد از بی‌نتیجه ماندن [[احتجاجات]] و مباحثات، برای نابودی هر یک از طرفین انجام می‌گرفته است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۵.</ref>.
این عمل بعد از بی‌نتیجه ماندن [[احتجاجات]] و مباحثات، برای نابودی هر یک از طرفین انجام می‌گرفته است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۵.</ref>.


== منابع ==
== منابع ==
خط ۲۰: خط ۱۸:
# [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]
# [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]
# [[پرونده:IM010404.jpg|22px]] [[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱''']]
# [[پرونده:IM010404.jpg|22px]] [[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱''']]
# [[پرونده:42439.jpg|22px]] [[زینب ابراهیمی|ابراهیمی، زینب]]، [[مباهله (مقاله)|مباهله]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}



نسخهٔ ‏۱۲ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۶

مقدمه

مباهله در لغت مشتق از ماده «بهل» به معنای ملاعنه، نفرین کردن شخص دروغگو و ظالم، ابتهال و تضرّع به درگاه خدا برای دفع بلا از خود یا نزول بلا بر ظالم است و این کار از گذشته بین عرب متداول بوده و می‎‌گفتند: لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمِ مِنَّا[۱].[۲]

و در اصطلاح به عملی گفته می‌شود که دو یا چند نفر مخالف در مسئلۀ مهم دینی یک جا جمع شوند و با اصرار و تضرع به درگاه خداوند از او بخواهند باطل را رسوا و مجازات کند[۳]، همان کاری که پیامبر اسلام(ص) در برابر مسیحیان نجران کرد و این کار بیانگر تلاش‎های فراوان رسول اکرم(ص) برای دعوت اهل کتاب به دین اسلام بوده است[۴].[۵]

مباهله در عرف عرب

ین معنا در عرف عرب و نزد پیروان ادیان آسمانی معنایی کاملاً شناخته شده دارد و دعوت پیامبر اسلام(ص) از مسیحیان به مباهله، دعوت بدیع و فتح بابی نو برای اثبات حق و ابطال باطل نبوده است. از این رو می‌بینیم که مسیحیان نجران به گونه‌ای طبیعی با آن برخورد کردند و حتی وقتی پیامبر اسلام(ص) بر سر زانوان نشستند و دست به دعا برداشتند، ابوحارثه - اسقف بزرگ مسیحیان -گفت: او همانند انبیا برای مباهله نشسته است[۶]. این عمل بعد از بی‌نتیجه ماندن احتجاجات و مباحثات، برای نابودی هر یک از طرفین انجام می‌گرفته است[۷].

منابع

پانویس

  1. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج١١، ص٧٢.
  2. ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۲۸؛ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۵.
  3. حسن بن عبدالله ابو‎هلال عسکری، معجم الفروق اللغویه، ص۲۰.
  4. سورۀ آل عمران، آیات ۲۰ـ ۲۵.
  5. ر.ک: ابراهیمی، زینب، مباهله، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم، ص۲۶۱.
  6. طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۶۲.
  7. رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۵.