صبر در سیره معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

توجه به دو حکایت زیر از [[امام باقر]] {{ع}} این مطلب را روشن‌تر می‌سازد:  

# [[جابر بن عبدالله انصاری]] [[یار]] دیرین [[رسول خدا]] {{صل}} در [[زمان امام باقر]] {{ع}} [[بیمار]] و بستری شد. امام باقر {{ع}} برای [[عیادت]] به [[دیدار]] او رفت، بر بالینش نشست و فرمود: ای جابر! حالت چطور است؟! جابر عرض کرد: در حالی هستم که [[پیری]] را نسبت به [[جوانی]] دوست دارم، [[مرگ]] را نسبت به [[زندگی]] ترجیح می‌دهم و به [[بیماری]] نسبت به [[سلامتی]] علاقه‌مندم (یعنی بر این [[ناملایمات]] [[مقاوم]] و [[صبور]] هستم و آنها را بر [[صحت]] و سلامتی ترجیح می‌دهم) [[امام باقر]] {{ع}} به او فرمود: اما من آنچه را [[خدا]] بخواهد دوست دارم، اگر پیری را بخواهد، همان را دوست دارم، اگر جوانی را بخواهد، به همان علاقه‌مندم، بیماری یا سلامتی، زندگی یا مرگ، هر کدام را او بپسندد همان را می‌پسندم. امام باقر {{ع}} با این سخن به جابر فهماند که [[مقام]] [[راضی]] بودن به [[خشنودی الهی]] از مقام [[صبر]] و [[استقامت]] بالاتر است.  

[[صبر]] و [[شکیبایی]]، [[بهترین]] ابزار لازم در امر [[مدیریت]] و [[اداره جامعه]] است و به همین [[دلیل]] [[امام صادق]] {{ع}} در [[عصر غیبت]]، کسی را [[شایسته]] [[رهبری جامعه اسلامی]] می‌شناسد که با برخورداری از صفت [[صبر]] در برابر قوای [[نفسانی]] و انجام [[تکالیف الهی]] [[تحمل]] زیاد داشته باشد. {{متن حدیث|فَأَمَّا مَنْ كَانَ مِنَ الْفُقَهَاءِ صَائِناً لِنَفْسِهِ، حَافِظاً لِدِينِهِ‏، مُخَالِفاً لِهَوَاهُ، مُطِيعاً لِأَمْرِ مَوْلَاهُ فَلِلْعَوَامِّ أَنْ يُقَلِّدُوهُ}}<ref>محمد بن حسن الحر عاملی، وسائل‌الشیعه، ج۱۱، ص۹۵؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۲، ص۸۱.</ref>؛ آن کسی از [[فقیهان]] که نگهدارنده نفس، [[نگهبان دین]] و [[مخالف]] با [[هواهای نفسانی]] خود و [[فرمان‌بردار]] [[امر الهی]] باشد، بر [[مردم]] [[واجب]] است که از او [[پیروی]] کنند.