فضائل امام باقر: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۴ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۸

مقدمه

روایات بسیاری درباره فضائل آن حضرت بیان شده است که بخشش، شکیبایی و راست‌گویی برخی از آنهاست^[۱]. حضرت به رغم داشتن زندگی ساده، در بذل و بخشش پیشتاز بـود و به پوشش و تأمین هزینه زندگی دیگران اهتمام داشت. همچنین در برابر مرگ فرزند و ناسزاگویی افراد بردبار بود، به طوری که اهانت مرد نصرانی را با ملاطفت پاسخ داد و سبب اسلام آوردن او شد. عبادت، شب‌زنده‌داری و دعا کردن از فضائل دیگر ایشان بود. حضرت در نیمه‌های شب بـه راز و نیاز می‌پرداخت^[۲]، پیوسته خدا را بـه یـاد می‌آورد^[۳] و هنگام نمـاز رنگ صورتش تغییر می‌کرد^[۴] و با دیدن کعبه با صدای بلند گریه می‌کردو می‌خواست فردای قیامـت مـورد لـطـف پروردگار قرار بگیرد^[۵].

اهمیت به همسر و فرزند و دعا برای آنان از دیگر فضائل امام(ع) بود. ایشان برای آنان چنین دعا می‌کرد: «خدایا! فرزندانم را اصلاح کن؛ زیرا آنان دست و بازوی من هستند. خانواده‌ام را اصلاح کن؛ زیرا گوشت و خونِ من هستند. برادران، خواهران و دوستانم را اصلاح کن؛ زیرا صلاح ایشان صلاح من است»^[۶]. ایشان به خانواده و فرزندانش سفارش می‌کرد تا به یاد خدا باشند و قرآن بخوانند، حتی به بچه‌هایی که سواد خواندن نداشتند می‌فرمود: ذکر بگویید^[۷]. امام(ع) به نیازهای خانواده توجهی خاص داشت، به کنار همسربودن تأکید می‌ورزید و نزد خانواده بودن را در روز جمعه صدقه می‌دانست^[۸]. آن حضرت خود را برای همسر آراسته و موی خود رنگ می‌کرد، ناخن خود را حنا می‌بست و چشم خود را سرمه می‌کشید و تأکید داشت که خودم را برای شما آراسته می‌کنم و با سخن خوب به آنان اظهار محبت می‌کرد. امام به علاقه زنان به زیورآلات نیز توجه داشت و برای آنان طلا و نقره می‌خرید، تا خود را بیارایند و تلاش داشت خواسته خانواده‌اش را تأمین کند^[۹] و در برابر اذیت برخی از اعضای خانواده بردبار بود و لغزش آنان را می‌بخشید^[۱۰].^[۱۱]

منابع

پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش اول ج۲

پانویس

↑ ابن شهر آشوب، مناقب، ج۳، ص۳۳۸.
↑ اربلی، کشف الغمة، ج۲، ص۳۲۹.
↑ برقی، المحاسن، ج۲، ص۳۵۱؛ کلینی، الکافی، ج۲، ص۵۴۳؛ حمیری، قرب الاسناد، ص۸.
↑ قاضی نعمان، دعائم الاسلام، ج۱، ص۱۵۹.
↑ اربلی، کشف الغمة، ج۲، ص۳۲۹؛ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۵۴، ص۲۸۰.
↑ حمیری، قرب الاسناد، ص۸.
↑ امین، اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۵۱.
↑ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۷، ص۴۱۳.
↑ کلینی، الکافی، ج۶، ص۴۸۷، ۴۸۰، ۵۰۹، ۴۹۴ و ۴۷۵.
↑ کلینی، الکافی، ج۵، ص۵۱۱؛ صدوق، کتاب من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۴۴۱.
↑ پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش اول ج۲ ص ۲۲۲.

[1] ابن شهر آشوب، مناقب، ج۳، ص۳۳۸.

[2] اربلی، کشف الغمة، ج۲، ص۳۲۹.

[3] برقی، المحاسن، ج۲، ص۳۵۱؛ کلینی، الکافی، ج۲، ص۵۴۳؛ حمیری، قرب الاسناد، ص۸.

[4] قاضی نعمان، دعائم الاسلام، ج۱، ص۱۵۹.

[5] اربلی، کشف الغمة، ج۲، ص۳۲۹؛ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۵۴، ص۲۸۰.

[6] حمیری، قرب الاسناد، ص۸.

[7] امین، اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۵۱.

[8] حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۷، ص۴۱۳.

[9] کلینی، الکافی، ج۶، ص۴۸۷، ۴۸۰، ۵۰۹، ۴۹۴ و ۴۷۵.

[10] کلینی، الکافی، ج۵، ص۵۱۱؛ صدوق، کتاب من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۴۴۱.

[11] پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش اول ج۲ ص ۲۲۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-#تغییر_مسیر [[کرامات امام باقر]]
+{{مدخل مرتبط
+| موضوع مرتبط = امام باقر
+| عنوان مدخل  =
+| مداخل مرتبط =
+| پرسش مرتبط  =
+}}
+==مقدمه==
+[[روایات]] بسیاری درباره فضائل آن [[حضرت]] بیان شده است که [[بخشش]]، [[شکیبایی]] و [[راست‌گویی]] برخی از آنهاست<ref>ابن شهر آشوب، مناقب، ج۳، ص۳۳۸.</ref>. حضرت به رغم داشتن [[زندگی ساده]]، در [[بذل و بخشش]] پیشتاز بـود و به [[پوشش]] و تأمین [[هزینه زندگی]] دیگران اهتمام داشت. همچنین در برابر [[مرگ]] فرزند و [[ناسزاگویی]] افراد [[بردبار]] بود، به طوری که [[اهانت]] [[مرد]] [[نصرانی]] را با [[ملاطفت]] پاسخ داد و سبب [[اسلام آوردن]] او شد.
+[[عبادت]]، [[شب‌زنده‌داری]] و [[دعا کردن]] از فضائل دیگر ایشان بود. حضرت در نیمه‌های شب بـه [[راز و نیاز]] می‌پرداخت<ref>اربلی، کشف الغمة، ج۲، ص۳۲۹.</ref>، پیوسته [[خدا]] را بـه یـاد می‌آورد<ref>برقی، المحاسن، ج۲، ص۳۵۱؛ کلینی، الکافی، ج۲، ص۵۴۳؛ حمیری، قرب الاسناد، ص۸.</ref> و هنگام نمـاز رنگ صورتش [[تغییر]] می‌کرد<ref>قاضی نعمان، دعائم الاسلام، ج۱، ص۱۵۹.</ref> و با دیدن [[کعبه]] با صدای بلند [[گریه]] می‌کردو می‌خواست فردای قیامـت مـورد لـطـف [[پروردگار]] قرار بگیرد<ref>اربلی، کشف الغمة، ج۲، ص۳۲۹؛ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۵۴، ص۲۸۰.</ref>.
+اهمیت به [[همسر]] و فرزند و [[دعا]] برای آنان از دیگر فضائل امام{{ع}} بود. ایشان برای آنان چنین دعا می‌کرد: «خدایا! فرزندانم را [[اصلاح]] کن؛ زیرا آنان دست و بازوی من هستند. خانواده‌ام را اصلاح کن؛ زیرا گوشت و خونِ من هستند. [[برادران]]، [[خواهران]] و دوستانم را اصلاح کن؛ زیرا [[صلاح]] ایشان صلاح من است»<ref>حمیری، قرب الاسناد، ص۸.</ref>. ایشان به [[خانواده]] و فرزندانش سفارش می‌کرد تا به [[یاد خدا]] باشند و [[قرآن]] بخوانند، حتی به بچه‌هایی که سواد خواندن نداشتند می‌فرمود: ذکر بگویید<ref>امین، اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۵۱.</ref>.
+امام{{ع}} به نیازهای خانواده توجهی خاص داشت، به کنار همسربودن تأکید می‌ورزید و نزد خانواده بودن را در [[روز جمعه]] [[صدقه]] می‌دانست<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۷، ص۴۱۳.</ref>. آن حضرت خود را برای همسر آراسته و موی خود رنگ می‌کرد، ناخن خود را [[حنا]] می‌بست و چشم خود را سرمه می‌کشید و تأکید داشت که خودم را برای شما آراسته می‌کنم و با سخن خوب به آنان اظهار [[محبت]] می‌کرد. [[امام]] به علاقه [[زنان]] به زیورآلات نیز توجه داشت و برای آنان طلا و [[نقره]] می‌خرید، تا خود را بیارایند و تلاش داشت خواسته خانواده‌اش را تأمین کند<ref>کلینی، الکافی، ج۶، ص۴۸۷، ۴۸۰، ۵۰۹، ۴۹۴ و ۴۷۵.</ref> و در برابر [[اذیت]] برخی از اعضای [[خانواده]] [[بردبار]] بود و [[لغزش]] آنان را می‌بخشید<ref>کلینی، الکافی، ج۵، ص۵۱۱؛ صدوق، کتاب من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۴۴۱.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۲۲.</ref>
+== منابع ==
+{{منابع}}
+# [[پرونده:IM010522.jpg|22px]] پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|'''تاریخ اسلام بخش اول ج۲''']]
+{{پایان منابع}}
+== پانویس ==
+{{پانویس}}