اثال بن حجل مذحجی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
| لقب = | | لقب = | ||
| اهل = | | اهل = | ||
| از قبیله = | | از قبیله = [[مذحج]] | ||
| از تیره = | | از تیره = | ||
| پدر = [[حجل بن عامر مذحجی]] | | پدر = [[حجل بن عامر مذحجی]] | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
[[رده:اصحاب امام علی]] | [[رده:اصحاب امام علی]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:مذحج]] | |||
نسخهٔ ۱۳ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۳۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام علی است. اثال بن حجل مذحجی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اثال بن حجل مذحجی در تاریخ اسلامی - اثال بن حجل مذحجی در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد| اثال بن حجل مذحجی | |
|---|---|
 تصویر نمادین جنگ صفین | |
| نام کامل | اثال بن حجل مذحجی |
| جنسیت | مرد |
| از قبیله | مذحج |
| پدر | حجل بن عامر مذحجی |
| از اصحاب | امام علی |
| حضور در جنگ | جنگ صفین |
مقدمه
اُثال فرزند حجل بن عامر مذحجی، از علمای آگاه و از اصحاب امیرمؤمنان (ع) در صفین بود. وی ابتدا از یاران معاویه بود ولی بعداً مستبصر شد و به دامان حضرت علی (ع) بازگشت و در زمره یاران و شیعیان حضرت درآمد، و در صفین امام (ع) را یاری نمود، اما برعکس پدرش حجل به مخالفت با امام (ع) اصرار ورزید و معاویه را در صفین همراهی کرد.
نصر بن مزاحم نقل می‌کند: در یکی از روزهای سخت جنگ صفین، مالک اشتر فریاد زد: "ای اهل عراق! آیا مردی هست که جانش را به خداوند بفروشد؟" در این موقع اُثال به درخواست مالک اشتر پاسخ مثبت داد و سپس با پیشنهاد مالک اشتر، صورت خود را پوشاند و غرق در سلاح بین دو صف سپاه ایستاد و به لشکریان معاویه گفت: آیا مبارزی در میان شما هست؟ معاویه، برای مبارزه با وی حجل پدر اثال را خواست و گفت که به جنگ این جوان برو، و کار او را تمام کن! حجل نیز در حالی که صورت خود را پوشانده بود غرق در سلاح شد و مقابل فرزندش اُثال قرار گرفت ولی یک‌دیگر را نمی‌شناختند که پدر و پسرند، لذا هر دو مقابل هم به جنگ پرداختند، اما حجل ناگهان متوجه شد، دشمنی که با او می‌جنگد پسرش است، لذا فوراً از اسب پیاده شد و خود را معرفی کرد و اُثال هم بلافاصله پیاده گشت، هردو دست به گردن یک‌دیگر انداختند و گریستند، بعد حجل به پسرش گفت: ای اُثال! به سوی دنیا بیا. یعنی ثروت و دنیا نزد معاویه است. اما اُثال گفت: ای پدر! بیا به سوی آخرت، به خدا قسم اگر من بخواهم به شام بیایم، تو باید مرا منع کنی. چقدر برای من زشت و قبیح است که به حضرت علی (ع) و مؤمنان صالح بگویم که به شامیان پیوستم؛ بنابراین ای پدر! تو بر آن‌چه هستی باش و من نیز بر آن‌چه هستم، باشم. من در سپاه حضرت علی (ع) خواهم ماند و تو نیز در سپاه معاویه بمان. پس از این گفت وگو، هر کدام از آنان به جانب سپاه خویش بازگشتند و این جریان را به سپاهیان خود گفتند [۱][۲]
منابع
پانویس
- ↑ وقعة صفين، ص۴۴۳.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۱۴۶-۱۴۷.