شهید محراب: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع مرتبط = امام علی

| مداخل مرتبط =  

| پرسش مرتبط  =  

به [[نقل]] تواریخ، [[حضرت]] در سپیده دم نوزدهم [[رمضان]] وارد [[مسجد کوفه]] شد. خفتگان را برای [[نماز]] بیدار کرد، به [[نماز صبح]] ایستاد، وقتی سر از سجدۀ اول برداشت و خواست به سجدۀ دوم برود، [[ابن ملجم]] بر فرق [[مبارک]] او ضربت زد،<ref>موسوعة الشهادة المعصومین ج۱ ص۳۶۱ به نقل از فتوح ابن عثم</ref> ضربتی که به [[شهادت]] او انجامید. دربارۀ او گفته‌اند: {{عربی|قتل فی محراب عبادته لشدّة عدله}}، به خاطر شدّت عدالتش در [[محراب]] عبادتش به [[شهادت]] رسید. (...) همۀ شهدای [[محراب]] که در حال [[عبادت]] و در [[مسجد]] و [[نماز]] به دست [[دشمن]] به [[شهادت]] رسیده‌اند، تأسّی به آن نخستین شهید محراب کرده‌اند. (...)<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۴۹.</ref>

{{متن حدیث|مَا كَذَبْتُ وَ لَا كُذِبْتُ وَ إِنَّهَا اللَّيْلَةُ الَّتِي وُعِدْتُ بِهَا}} <ref>الصواعق المحرقه، ج۸؛ بحار الانوار، ج۴۲، ص۲۳۰.</ref>؛ نه [[دروغ]] گفته‌ام و نه از رسول خدا {{صل}} دروغ شنیده‌ام، امشب همان شب [[موعود]] است.

سپس به [[نماز]] ایستاد و با [[پروردگار]] خویش به نیایش پرداخت ناگهان [[عبد الرحمان بن ملجم]] [[تبهکار]] و [[ملعون]]، از جا برجست و با سر دادن [[شعار]] [[خوارج]] {{متن حدیث|الْحُكْمُ لِلَّهِ لَا لَكَ‌}}؛ «[[حکومت]] و [[فرمانروایی]] ویژه خداست نه تو». بر [[امام]] [[حمله]] برد و [[شمشیر]] زهرآلودش بر فرق [[مبارک]] [[حضرت]] نشست و آن را شکافت و امام با صدای بلند فرمود: {{متن حدیث|فُزْتَ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ}}<ref>الامامة و السیاسة، ص۱۸۰ یا ۱۳۵ چاپ بیروت و ۱۵۹ چاپ مصر؛ تاریخ دمشق، ج۳، ص۳۶۷ در شرح حالات امام علی {{ع}}.</ref>؛ به خدای [[کعبه]] [[رستگار]] شدم.

با بلند شدن صدای [[شیون]] و [[زاری]] از مسجد، مردم به سرعت خود را به مسجد رساندند و امام {{ع}} را در [[محراب]] خویش در [[خون]] غلطان دیدند، در حالی‌که [[سر مقدس]] او را با پارچه‌ای بسته بودند، وی را به خانه‌اش منتقل ساختند و مردم صدا به [[گریه]] و شیون بلند کرده بودند، [[ابن ملجم]] [[جنایت‌پیشه]] دستگیر شد، [[امیر المؤمنین]] {{ع}} به [[امام حسن]] و دیگر [[فرزندان]] و خانواده‌اش سفارش کرد در مورد [[اسیر]] خود [[نیکی]] کنند و فرمود: [[جان]] در مقابل جان، اگر از [[دنیا]] رفتم همان‌گونه که او مرا کشته وی را به [[قتل]] برسانید و اگر زنده ماندم خود [[تصمیم]] خواهم گرفت<ref>مقاتل الطالبیین، ص۲۲؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۶، ص۱۱۸؛ بحار الانوار، ج۴۲، ص۲۳۱.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[‌پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|‌پیشوایان هدایت ج۲]] ص ۳۱۲.</ref>

امیر المؤمنین فرزندان خود حسن و حسین {{عم}} و همه اعضای خانواده‌اش را به سفارشاتی عمومی توصیه کرد و فرمود: {{متن حدیث|أُوصِيكُمَا بِتَقْوَى اللَّهِ وَ أَنْ لَا تَبْغِيَا الدُّنْيَا وَ إِنْ بَغَتْكُمَا وَ لَا تَأْسَفَا عَلَى شَيْ‌ءٍ مِنْهَا زُوِيَ عَنْكُمَا وَ قُولَا بِالْحَقِّ وَ اعْمَلَا لِلْآخِرَةِ وَ كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً وَ اعْمَلَا بِمَا فِي كِتَابِ اللَّهِ وَ لَا تَأْخُذْكُمَا فِي اللَّهِ لَوْمَةَ لَائِمٍ‌}}<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۱۱۴، چاپ مؤسسه اعلمی، نیز به نهج البلاغه بخش نامه‌ها شماره ۴۷ چاپ صبحی صالح مراجعه شود.</ref>؛ شما را به [[تقوا]] و [[پرهیزکاری]] و [[ترس از خدا]] سفارش می‌کنم، در پی [[دنیا]] نباشید، هر چند به سراغتان آید، بر آن‌چه از دنیا از دست می‌دهید، [[تأسف]] مخورید: سخن [[حق]] بگویید و برای کسب [[اجر]] و [[پاداش الهی]] کار کنید، [[دشمن]] سرسخت ستم‌پیشگان و [[یار]] و [[یاور]] [[مظلومان]] باشید، به [[کتاب خدا]] ([[قرآن]]) عمل نمایید و در مسیر کسب [[رضای خدا]]، از [[سرزنش]] هیچ [[سرزنشگری]] [[پروا]] نداشته باشید.

شدت جراحت و کاری بودن زخم سر [[مبارک]] [[امیر المؤمنین]]، آن [[حضرت]] را چندان مهلت نداد، [[زمان]] [[شهادت]] مقدّر شده فرا رسید، حضرت این فرموده [[خدای سبحان]] را به عنوان آخرین سخن بر زبان آورد: {{متن قرآن|لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ}}<ref>«پس برای این (دستاورد)، اهل کردار باید کار کنند» سوره صافات، آیه ۶۱.</ref> و سپس [[روح]] پاکش به جنان پر کشید<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[‌پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|‌پیشوایان هدایت ج۲]] ص ۳۱۵.</ref>.

سپس [[صعصعة بن صوحان]] به پا خاست و در سوگ امیر مؤمنان {{ع}} چنین سخن گفت: ای [[ابو الحسن]]! شهادت گوارایت باد! به [[راستی]] زادگاهت پاک و پیراسته و [[صبر]] و بردباری‌ات فراوان و جهادت در [[راه خدا]] بس [[عظیم]] بود. به آرزوی خود رسیدی و تجارتی سودمند انجام دادی، بر خدای خویش وارد شدی و [[خداوند]] با مژده خود تو را به پیشگاه خویش پذیرا شد و فرشتگانش تو را در میان گرفتند. در کنار [[رسول اکرم]] {{صل}} آرمیدی و خداوند تو را در جوار آن بزرگوار [[کرامت]] بخشید، به رتبه و جایگاه برادرت [[رسول خدا]] {{صل}} پیوستی و از دست او [[سیراب]] گشتی.

و سپس افزود: خداوند جایگاهت را [[ارج]] و [[عظمت]] بخشید، تو نزدیک‌ترین [[خویشاوند]] رسول خدا {{صل}} بودی، قبل از دیگران اسلام آوردی و ایمانت از همه [[برتر]] و در [[شجاعت]] سرآمد همگان بودی، و بیش از همه برای مبارزه در راه خدا از [[جان]] خویش مایه گذاشتی، در [[اعمال نیک]]، بیش از دیگران سهیم بودی، خداوند ما را از [[اجر]] و پاداشی که باید به واسطه تو نصیبمان شود، [[محروم]] نسازد.

به خدا [[سوگند]]! زندگی‌ات کلیدهای خیر و قفل‌های [[شرّ]] بود، ولی فقدان تو، کلید هر [[شرارت]] و قفل هر خیر و [[نیکی]] است اگر [[مردم]] به سخنت گوش سپرده بودند، [[نعمت‌های خدا]] از هرسو به آنان رو می‌آورد ولی قدر تو را نشناختند و [[دنیا]] را بر [[آخرت]] ترجیح دادند<ref>بحار الانوار، ج۴۲، ص۲۹۵.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[‌پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|‌پیشوایان هدایت ج۲]]، ص۳۱۶.</ref>

[[رده:امام علی]]