اراضی دولتی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
# متصرفات [[جنگی]] که بدون اجازه امام فتح شده است؛ | # متصرفات [[جنگی]] که بدون اجازه امام فتح شده است؛ | ||
تمامی مواردی که تحت عناوین [[اراضی شخصی]] و عمومی و دولتی آورده شده، از مصادیق زمین‌های ملکی است، ولی [[قرآن]] از نوع دیگری از اراضی سخن می‌گوید که در [[عرف]] | تمامی مواردی که تحت عناوین [[اراضی شخصی]] و عمومی و دولتی آورده شده، از مصادیق زمین‌های ملکی است، ولی [[قرآن]] از نوع دیگری از اراضی سخن می‌گوید که در [[عرف]] حقوقی سرزمین و قلمرو و [[کشور]] نامیده می‌شود<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص۱۳۰.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۵۴
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
اراضی دولتی که شامل زمین‌های انفال می‌شود، متعلق به دولت اسلام (امام) است و عواید آن در شؤون و تکالیف و توسعه امور دولت اسلامی مصرف می‌شود.
این اراضی عبارتند از:
- اراضی موات (زمین‌هایی که هرگز آبادانی به خود ندیده است)؛
- اراضی‌ای که به طور طبیعی آباد و سرسبز است، مانند جنگل‌ها و مراتع و سواحل دریاها؛
- اراضی مستجده و تمامی اراضی بدون مالک؛
- متصرفات مسلمانان که بدون جنگ به دست سپاه اسلام افتاده، اعم از آنکه قبل از جنگ به مسلمانان واگذار شده باشد و یا بدون جنگ تسلیم شده و در زمین‌های خود باقی مانده باشند؛
- اقطاعات و املاک شخصی زمامداران سرزمین‌های فتح شده؛
- متصرفات جنگی که بدون اجازه امام فتح شده است؛
تمامی مواردی که تحت عناوین اراضی شخصی و عمومی و دولتی آورده شده، از مصادیق زمین‌های ملکی است، ولی قرآن از نوع دیگری از اراضی سخن می‌گوید که در عرف حقوقی سرزمین و قلمرو و کشور نامیده می‌شود[۱].
منابع
پانویس
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی، ص۱۳۰.