ری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
خط ۶: خط ۶:
}}
}}


== مقدمه ==
== مقدمه ==  
* شهری معروف، کنار تهران است که در قدیم، بسیار آباد بوده و به واسطه قدمتش به شیخ البلاد شهرت داشته است. منسوب به آن را رازی گویند. صاحب معجم البلدان می‌گوید: در حدیث آمده که ری یکی از دروازه‌های زمین است که تجارت مردم به آن منتهی می‌شود<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۷۴۱.</ref>.
ری شهری معروف، کنار [[تهران]] است که در قدیم، بسیار آباد بوده و به واسطه قدمتش به شیخ البلاد [[شهرت]] داشته است. منسوب به آن را رازی گویند. صاحب معجم البلدان می‌گوید: در [[حدیث]] آمده که [[ری]] یکی از دروازه‌های [[زمین]] است که [[تجارت]] [[مردم]] به آن منتهی می‌شود<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص۷۴۱.</ref>.
* مکتب علمی ری مکتبی نوپا و شدیدا تحت‌تأثیر مکتب قم بود. عدم سابقه علمی و نزدیک بودن به شهر قم که مرکز اصلی علوم [[اهل بیت]] در ایران بود، این امر را کاملا توجیه می‌کند. لذا ری نیز دارای مکتب حدیثی همانند قم بود و محدثان و راویان احادیث [[اهل بیت]] و پیشگامان علم و دانش بودند. از نخستین این محدثان می‌توان از سهل بن زیاد آدمی نام برد که از اصحاب [[امام عسکری]] {{ع}} و دارای کتاب‌هایی بود. همچنین محمد بن حسّان رازی مؤلف کتاب ثواب القرآن که از سعد بن عبدالله و محمد بن یحیی عطار راویان قمی، روایت می‌کرد.
* گذشته از محدثان متقدم مکتب ری بایستی از ابن قبّه رازی از معدود متکلمان این شهر نام ببریم. اما شخصیت برجسته مکتب ری محمد بن یعقوب کلینی (متوفی ٣٢٩ق) است. او شیخ شیعیان در ری بود و احادیث وی از همه قابل اعتمادتر و مطمئن‌تر بود. مشایخ او اکثرا محدثان قمی بودند. او دارای تألیفات متعددی بود که مهم‌ترین آن‌ها کتاب الکافی است که آن را در طی بیست سال نوشت. این کتاب که نخستین کتاب از کتب اربعه شیعه است، مهمترین موسوعه روایی است که در عصر [[غیبت صغری]] نوشته شد.
* از گفتار کلینی در مقدمه کتابش چنین برمی‌آید که او این کتاب را به درخواست یکی از دوستانش نوشته که از جهالت مردم نسبت به امور دینی و پرداختن به امور دنیوی و فاصله گرفتن از علم و اهل علم شکایت کرده و از وی خواسته بود تا کتابی بنویسد که در علوم دینی کامل و کافی باشد. کلینی کتاب دیگری به نام الرسائل داشت. همچنین کتابی در رد قرامطه نوشت. او اواخر عمرش را در بغداد گذرانید و در سال ٣٢٩ ق. در [[بغداد]] درگذشت.
* [[علی بن محمد بن ابراهیم رازی کلینی]] معروف به علاّن که دایی شیخ کلینی بود کتابی درباره [[امام مهدی]] {{ع}} به نام اخبار القائم نوشته بود. گویا وی در عصر غیبت روابط‍‌ نزدیکی با ناحیه مقدسه داشت<ref>نشریه موعود، شماره ۳۳، ص ۶۵.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۷۲.</ref>.


== ری در فرهنگنامه آخرالزمان ==
[[مکتب]] [[علمی]] ری مکتبی نوپا و شدیداً تحت‌تأثیر مکتب [[قم]] بود. عدم سابقه علمی و نزدیک بودن به [[شهر قم]] که مرکز اصلی [[علوم]] [[اهل بیت]] در [[ایران]] بود، این امر را کاملا توجیه می‌کند؛ لذا ری نیز دارای [[مکتب حدیثی]] همانند قم بود و [[محدثان]] و [[راویان احادیث]] اهل بیت و [[پیشگامان]] [[علم]] و [[دانش]] بودند. از نخستین این محدثان می‌توان از [[سهل بن زیاد آدمی]] نام برد که از [[اصحاب]] [[امام عسکری]]{{ع}} و دارای کتاب‌هایی بود. همچنین محمد بن حسّان رازی مؤلف کتاب [[ثواب]] القرآن که از [[سعد بن عبدالله]] و [[محمد بن یحیی عطار]] [[راویان قمی]]، [[روایت]] می‌کرد.
* شهری است در کنار [[تهران]] کنونی. این [[شهر]] دارای قدمت [[تاریخی]] است. بعد از [[فتح]] [[ایران]] [[شیعیان]] زیادی در آنجا ساکن بودند و از اواخر قرن دوم به بعد علمای زیادی از آن [[شهر]] برخاستند. شخصیت برجسته‌ای که از این [[شهر]] برخاست جناب "[[محمد بن یعقوب کلینی]]" مؤلف کتاب [[شریف]] "[[الکافی]]" است که این کتاب را در عصر [[غیبت صغری]] در طول بیست سال جمع‌آوری کرد. در روایتی دیگر فرمودند: مردی چهار شانه و گندم‌گون از ری [[قیام]] می‌‌کند که [[غلام]] [[بنی‌تمیم]] است. نام او [[شعیب بن صالح]]است<ref>ر. ک: شعیب بن صالح. </ref>. [[روایت]] شده: در [[آخرالزمان]] مردی آشوب‌گر در ری خواهند آمد و دیلمیان برایشان یورش برند و در کنار دروازه [[تهران]] که به سوی کوهستان می‌‌رود، به حدی [[مردم]] به [[قتل]] می‌‌رسند که [[خدا]] می‌داند! در کنار آن دروازه هشت نفر از [[بنی‌هاشم]] ادعای [[خلافت]] می‌‌کند و [[اقامه نماز]] می‌‌کند، مردی بزرگ که اسم او همنام یکی از [[پیامبران]] است، در دربند گرفتار می‌‌شود. او را [[چهل]] روز محاصره می‌‌کنند و سپس او را دستگیر می‌‌کنند و به [[قتل]] می‌‌رسانند، آنگاه [[سفیانی]] به [[حکومت]] می‌‌رسد و بلایی بزرگ بر ساکنان ری می‌‌رسد و [[قحطی]] و گرانی بر آنان مستولی می‌‌شود<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۲۶۵. </ref>.
 
* [[امام صادق]] {{ع}} در ضمن [[حدیثی]] فرمود: در ری هشتاد هزار نفر در نیم‌روز سرهایشان از تن جدا می‌‌گردد که هشتاد نفر از آنها از [[اولاد]] فلان قبیله‌اند و همگی [[شایستگی]] [[خلافت]] را نیز دارند و آنها را [[عجم]] خواهد کشت<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۳۱۰ و روضه کافی: ص ۱۹۸.</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص ۳۲۷-۳۲۸.</ref>.
گذشته از محدثان متقدم مکتب ری بایستی از ابن قبّه رازی از معدود [[متکلمان]] این [[شهر]] نام ببریم. اما [[شخصیت]] برجسته مکتب ری [[محمد بن یعقوب کلینی]] (متوفی ٣٢٩ق) است. او شیخ [[شیعیان]] در ری بود و [[احادیث]] وی از همه قابل اعتمادتر و مطمئن‌تر است. [[مشایخ]] او اکثرا محدثان [[قمی]] بودند. او دارای تألیفات متعددی بود که مهم‌ترین آنها [[کتاب الکافی]] است که آن را در طی بیست سال نوشت. این کتاب که نخستین کتاب از [[کتب اربعه شیعه]] است، مهمترین موسوعه [[روایی]] است که در عصر [[غیبت صغری]] نوشته شد.
 
از گفتار [[کلینی]] در مقدمه کتابش چنین برمی‌آید که او این کتاب را به درخواست یکی از دوستانش نوشته که از [[جهالت]] مردم نسبت به [[امور دینی]] و پرداختن به [[امور دنیوی]] و فاصله گرفتن از علم و [[اهل علم]] [[شکایت]] کرده و از وی خواسته بود تا کتابی بنویسد که در [[علوم دینی]] کامل و کافی باشد. [[کلینی]] کتاب دیگری به نام الرسائل داشت. همچنین کتابی در رد [[قرامطه]] نوشت. او اواخر عمرش را در [[بغداد]] گذرانید و در سال ٣٢٩ ق در بغداد درگذشت.
 
[[علی بن محمد بن ابراهیم رازی کلینی]] معروف به علاّن که دایی [[شیخ کلینی]] بود کتابی درباره [[امام مهدی]]{{ع}} به نام [[اخبار]] [[القائم]] نوشته بود. گویا وی در [[عصر غیبت]] روابط‍‌ نزدیکی با [[ناحیه مقدسه]] داشت<ref>نشریه موعود، شماره ۳۳، ص۶۵.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۷۲، [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۳۲۷-۳۲۸.</ref>
 
== ری در عصر ظهور ==
در روایتی دیگر فرمودند: مردی چهار شانه و گندم‌گون از ری [[قیام]] می‌‌کند که [[غلام]] [[بنی‌تمیم]] است. نام او [[شعیب بن صالح]]است<ref>ر.ک: شعیب بن صالح.</ref>. [[روایت]] شده: در [[آخرالزمان]] مردی آشوب‌گر در ری خواهند آمد و دیلمیان برایشان یورش برند و در کنار دروازه [[تهران]] که به سوی کوهستان می‌‌رود، به حدی [[مردم]] به [[قتل]] می‌‌رسند که [[خدا]] می‌داند! در کنار آن دروازه هشت نفر از [[بنی‌هاشم]] ادعای [[خلافت]] می‌‌کند و [[اقامه نماز]] می‌‌کند، مردی بزرگ که اسم او همنام یکی از [[پیامبران]] است، در دربند گرفتار می‌‌شود. او را [[چهل]] روز محاصره می‌‌کنند و سپس او را دستگیر می‌‌کنند و به [[قتل]] می‌‌رسانند، آنگاه [[سفیانی]] به [[حکومت]] می‌‌رسد و بلایی بزرگ بر ساکنان ری می‌‌رسد و [[قحطی]] و گرانی بر آنان مستولی می‌‌شود<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۲۶۵. </ref>.
 
[[امام صادق]] {{ع}} در ضمن [[حدیثی]] فرمود: در ری هشتاد هزار نفر در نیم‌روز سرهایشان از تن جدا می‌‌گردد که هشتاد نفر از آنها از [[اولاد]] فلان قبیله‌اند و همگی [[شایستگی]] [[خلافت]] را نیز دارند و آنها را [[عجم]] خواهد کشت<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص۳۱۰ و روضه کافی، ص۱۹۸.</ref>.<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۳۲۷-۳۲۸.</ref>


== پرسش مستقیم ==
== پرسش مستقیم ==

نسخهٔ ‏۳۱ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۵۴

مقدمه

ری شهری معروف، کنار تهران است که در قدیم، بسیار آباد بوده و به واسطه قدمتش به شیخ البلاد شهرت داشته است. منسوب به آن را رازی گویند. صاحب معجم البلدان می‌گوید: در حدیث آمده که ری یکی از دروازه‌های زمین است که تجارت مردم به آن منتهی می‌شود[۱].

مکتب علمی ری مکتبی نوپا و شدیداً تحت‌تأثیر مکتب قم بود. عدم سابقه علمی و نزدیک بودن به شهر قم که مرکز اصلی علوم اهل بیت در ایران بود، این امر را کاملا توجیه می‌کند؛ لذا ری نیز دارای مکتب حدیثی همانند قم بود و محدثان و راویان احادیث اهل بیت و پیشگامان علم و دانش بودند. از نخستین این محدثان می‌توان از سهل بن زیاد آدمی نام برد که از اصحاب امام عسکری(ع) و دارای کتاب‌هایی بود. همچنین محمد بن حسّان رازی مؤلف کتاب ثواب القرآن که از سعد بن عبدالله و محمد بن یحیی عطار راویان قمی، روایت می‌کرد.

گذشته از محدثان متقدم مکتب ری بایستی از ابن قبّه رازی از معدود متکلمان این شهر نام ببریم. اما شخصیت برجسته مکتب ری محمد بن یعقوب کلینی (متوفی ٣٢٩ق) است. او شیخ شیعیان در ری بود و احادیث وی از همه قابل اعتمادتر و مطمئن‌تر است. مشایخ او اکثرا محدثان قمی بودند. او دارای تألیفات متعددی بود که مهم‌ترین آنها کتاب الکافی است که آن را در طی بیست سال نوشت. این کتاب که نخستین کتاب از کتب اربعه شیعه است، مهمترین موسوعه روایی است که در عصر غیبت صغری نوشته شد.

از گفتار کلینی در مقدمه کتابش چنین برمی‌آید که او این کتاب را به درخواست یکی از دوستانش نوشته که از جهالت مردم نسبت به امور دینی و پرداختن به امور دنیوی و فاصله گرفتن از علم و اهل علم شکایت کرده و از وی خواسته بود تا کتابی بنویسد که در علوم دینی کامل و کافی باشد. کلینی کتاب دیگری به نام الرسائل داشت. همچنین کتابی در رد قرامطه نوشت. او اواخر عمرش را در بغداد گذرانید و در سال ٣٢٩ ق در بغداد درگذشت.

علی بن محمد بن ابراهیم رازی کلینی معروف به علاّن که دایی شیخ کلینی بود کتابی درباره امام مهدی(ع) به نام اخبار القائم نوشته بود. گویا وی در عصر غیبت روابط‍‌ نزدیکی با ناحیه مقدسه داشت[۲].[۳]

ری در عصر ظهور

در روایتی دیگر فرمودند: مردی چهار شانه و گندم‌گون از ری قیام می‌‌کند که غلام بنی‌تمیم است. نام او شعیب بن صالحاست[۴]. روایت شده: در آخرالزمان مردی آشوب‌گر در ری خواهند آمد و دیلمیان برایشان یورش برند و در کنار دروازه تهران که به سوی کوهستان می‌‌رود، به حدی مردم به قتل می‌‌رسند که خدا می‌داند! در کنار آن دروازه هشت نفر از بنی‌هاشم ادعای خلافت می‌‌کند و اقامه نماز می‌‌کند، مردی بزرگ که اسم او همنام یکی از پیامبران است، در دربند گرفتار می‌‌شود. او را چهل روز محاصره می‌‌کنند و سپس او را دستگیر می‌‌کنند و به قتل می‌‌رسانند، آنگاه سفیانی به حکومت می‌‌رسد و بلایی بزرگ بر ساکنان ری می‌‌رسد و قحطی و گرانی بر آنان مستولی می‌‌شود[۵].

امام صادق (ع) در ضمن حدیثی فرمود: در ری هشتاد هزار نفر در نیم‌روز سرهایشان از تن جدا می‌‌گردد که هشتاد نفر از آنها از اولاد فلان قبیله‌اند و همگی شایستگی خلافت را نیز دارند و آنها را عجم خواهد کشت[۶].[۷]

پرسش مستقیم

منابع

پانویس

  1. معارف و معاریف، ج ۵، ص۷۴۱.
  2. نشریه موعود، شماره ۳۳، ص۶۵.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۲، حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۳۲۷-۳۲۸.
  4. ر.ک: شعیب بن صالح.
  5. سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۲۶۵.
  6. سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص۳۱۰ و روضه کافی، ص۱۹۸.
  7. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۳۲۷-۳۲۸.