ابوسلیمان مرعشی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام علی | عنوان مدخل = ابوسلیمان مرعشی | مداخل مرتبط = ابوسلیمان مرعشی در تاریخ اسلامی - ابوسلیمان مرعشی در تراجم و رجال| پرسش مرتبط = }} {{جعبه اطلاعات اصحاب | نام = ابوسلیمان مرعشی | مشهور به = | نام تصویر = تصوی...» ایجاد کرد)
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
جز (جایگزینی متن - ']]↵رده:قبیله نامعلوم' به ']]')
خط ۶۵: خط ۶۵:
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:قبیله نامعلوم]]

نسخهٔ ‏۹ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۵۸

ابوسلیمان مرعشی
تصویر قدیمی از مسجد کوفه
نام کاملابوسلیمان مرعشی
جنسیتمرد
از اصحابامام علی
حضور در جنگجنگ نهروان

مقدمه

ابوسلیمان مرعشی[۱]، از تابعین اصحاب پیامبر (ص) و از یاران امیر مؤمنان (ع) بود که در جنگ نهروان در رکاب آن حضرت مجاهدت کرد.

خطیب بغدادی از ابو سلیمان نقل می‌کند که گفت:... قبل از آغاز جنگ نهروان، امیرالمؤمنین (ع) به اصحاب فرمود: «شما آغازگر جنگ نباشید»[۲]. تا آنکه خوارج شروع به تیراندازی کرده و نبرد را آغاز کردند. در این میان شخصی گفت: ای امیرمؤمنان! آنان تیراندازی کردند، اجازه دهید تا ما هم جنگ را شروع کنیم. به دنبال این سخن، حضرت فرمان جنگ را صادر کرد، لکن در ابتدای نبرد، خوارج حمله شدیدی را متوجه سپاه امام (ع) کردند و بار دوم حمله شدیدتر شد و در مرتبه سوم حمله به قدری سهمگین بود که همه فکر می‌کردند سپاه امام (ع) شکست خواهد خورد، در این میان ناگهان حضرت فریاد برآورد و سپاهیان را برای جنگ با نهروانیان تشویق کرد و فرمود: «سوگند به خدایی که حبه را از دل زمین شکافت و انسان را خلق کرد، از میان شما ده نفر کشته نمی‌شود و از آنان نیز بیش از ده نفر باقی نخواهد ماند»[۳].

این سخن حضرت چون به گوش سپاهیان امام (ع) رسید، گویا بشارت و قوت قلبی برای آنان بود، لذا آن چنان به خوارج حمله کردند که همه آنان را به جز ده نفر تمامی آنان را کشتند و سپاه خوارج را درهم شکستند[۴][۵]

منابع

پانویس

  1. احتمال دارد «ابو سلیمان»، کنیه «خلید بن عبدالله» باشد.
  2. «لاَ تَبْدَءُوا»
  3. «و الذی فلق الحبة، و برأ السمة، لا یقتلون منکم عشرة، و لا یبقی منهم عشرة»
  4. تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۳۶۵ و اعیان الشیعه، ج۶، ص۲۷۴.
  5. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۱۱۵-۱۱۶.