←راهکار (۴): آزاد‌سازی اراده و بیدار کردن وجدان‌ها و تحریک احساسات امت
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۶۴: | خط ۶۴: | ||
==== راهکار (۴): آزاد‌سازی اراده و بیدار کردن وجدان‌ها و تحریک احساسات امت ==== | ==== راهکار (۴): آزاد‌سازی اراده و بیدار کردن وجدان‌ها و تحریک احساسات امت ==== | ||
بسیار اتفاق می‌افتد که [[پیروان]] [[آیین]] و مسلک‌ها و مبلّغان [[رسالت‌ها]]، در جهت ژرفا بخشیدن به [[اعتقادات]] و [[اندیشه]] [[مردم]] [[قادر]] نیستند [[خرد]] و اندیشه و [[ذهن]] را جدا از عناصر [[احساس]] و [[عاطفه]] مخاطب قرار دهند. [[مسلمانان]] در [[عصر امام حسین]] {{ع}}، پس از [[تسلط]] [[یزید]]، به حالتی از رکود و سنگدلی و بی‌توجهی به خطرهایی که آنها را فراگرفته بود، دچار گشته و در [[برابری]] با مبارزه جوی‌هایی که بر [[ضد]] [[اعتقادات اسلامی]] صورت می‌گرفت، [[عزم]] و [[اراده]] خود را از دست داده بودند، به همین دلیل [[امام حسین]] {{ع}} به تثبیت موقعیت و جایگاه [[دینی]] خود و تشریح عملی آن با اتخاذ موضع مبارزه‌جویانه خویش اکتفا نکرد، بلکه کوشید تا وجدان‌های [[مردم]] را بیدار و [[عواطف]] و [[احساسات]] آنها را تحریک نماید تا به مسئولیت‌های خویش عمل نمایند. از این‌رو، مسیر [[بذل جان]] و [[از خودگذشتگی]] در راه [[عقیده]] و [[آرمان]] [[دین]] را، پیمود و شیوه [[شهادت در راه خدا]] را برگزید تا با گرمی و طراوت، در ژرفای [[دل]] مردم وارد شود و آن‌گاه که [[قیام]] و انقلابش نشان داد، [[ایثار]] و از جان‌گذشتگی منحصر به گروه و یا قشر معینی از مردم نیست و نه تنها [[جوانان]] بلکه [[کودکان]] و [[زنان]] و پیرمردان نیز در این راستا نقشی بسزا دارند، برجسته‌ترین [[الگو]] و نمونه را ارائه داد؛ و تأثیر فوری آن در [[مردم کوفه]] پدیدار شد و با اظهار [[ندامت]] و [[پشیمانی]] در پیشگاه [[امام]] و [[اسلام]]، [[احساس]] [[تقصیر]] و کوتاهی نمودند و [[جنبش]] [[توابین]] در پی [[شورش]] [[مردم مدینه]] که دو سال پس از [[حادثه کربلا]] رخ داد، شکل گرفت. | |||
در واقع حادثه کربلا، تأکیدی [[حقیقی]] بر این معنا بود که [[رنج]] و [[دشواری‌ها]] نمی‌تواند مانعی برای ابراز سخن [[حق]] و تلاش در جهت [[حفظ]] و [[حراست]] [[آیین اسلام]] به شمار آید. چنان‌که [[روح]] ایثار و از خودگذشتگی را در دل [[مسلمانان]] غرس و [[اراده]] آنان را [[آزاد]] ساخت و به [[رویارویی]] با [[ستم]] و ستم‌پیشگان وا داشت و برای فرار از [[مسئولیت]] [[مبارزه]] و [[دفاع]] در راه عقیده و [[مقاومت]] و [[پایداری]] در جهت اعتلای کلمه حق، عذری باقی نماند.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۱۹۶.</ref>. | |||
حالتی از رکود بر [[امت]] سایه افکنده بود به گونه‌ای که در تلاش و فعالیت برای اتخاذ موضعی عملی و صحیح در قبال حاکم [[ستم‌پیشه]] [[زمان]] خود، [[قادر]] نبودند، همه می‌دانستند [[یزید]] کیست و از چنان صفات [[زشت]] و ناپسندی برخوردار است که وی را هیچ‌گاه [[شایسته]] [[زمامداری]] [[مسلمانان]] قرار نمی‌دهد. در چنین شرایطی بسیاری از [[مردم]]، حیران و سرگردان بوده و در [[عزم]] و [[اراده]] و [[تصمیم]] خود دچار [[شک و تردید]] شده بودند. از این‌رو، [[امام حسین]] {{ع}} حرکت خود را آغاز کرد تا مواضع [[الهی]] ستم‌ناپذیری و [[مبارزه]] با [[فساد]] را در [[نهضت]] و قیامی بزرگ و شفاف همراه با [[از خودگذشتگی]] و [[ایثار]] در راه [[آرمان]] [[اسلامی]]، به منّصه [[ظهور]] بگذارد تا امت نیز در قبال [[ستم]] و [[بیداد]]، به اتخاذ همین موضع [[همت]] گمارد.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۱۹۱.</ref>. | حالتی از رکود بر [[امت]] سایه افکنده بود به گونه‌ای که در تلاش و فعالیت برای اتخاذ موضعی عملی و صحیح در قبال حاکم [[ستم‌پیشه]] [[زمان]] خود، [[قادر]] نبودند، همه می‌دانستند [[یزید]] کیست و از چنان صفات [[زشت]] و ناپسندی برخوردار است که وی را هیچ‌گاه [[شایسته]] [[زمامداری]] [[مسلمانان]] قرار نمی‌دهد. در چنین شرایطی بسیاری از [[مردم]]، حیران و سرگردان بوده و در [[عزم]] و [[اراده]] و [[تصمیم]] خود دچار [[شک و تردید]] شده بودند. از این‌رو، [[امام حسین]] {{ع}} حرکت خود را آغاز کرد تا مواضع [[الهی]] ستم‌ناپذیری و [[مبارزه]] با [[فساد]] را در [[نهضت]] و قیامی بزرگ و شفاف همراه با [[از خودگذشتگی]] و [[ایثار]] در راه [[آرمان]] [[اسلامی]]، به منّصه [[ظهور]] بگذارد تا امت نیز در قبال [[ستم]] و [[بیداد]]، به اتخاذ همین موضع [[همت]] گمارد.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۱۹۱.</ref>. | ||