شراف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
'''شراف''' به معنای بلندی است. نام منزلی از منزل‌گاه‌های میان [[مکه]] تا [[کوفه]] که [[امام حسین]] {{ع}} آنجا هم فرود آمد. | '''شراف''' به معنای بلندی است. نام منزلی از منزل‌گاه‌های میان [[مکه]] تا [[کوفه]] که [[امام حسین]] {{ع}} آنجا هم فرود آمد. | ||
منطقه ای پرآب و درخت که تا واقصه (یکی دیگر از منزلگاهها) ۷/۵ کیلومتر فاصله دارد. حرّ در اینجا راه را بر [[حسین]] {{ع}} بست. [[امام]] و همراهان شب را آنجا ماندند. [[سحرگاهان]] حضرت به [[جوانان]] کاروان [[دستور]] داد تا می‌توانند آب بسیاری | منطقه ای پرآب و درخت که تا واقصه (یکی دیگر از منزلگاهها) ۷/۵ کیلومتر فاصله دارد. حرّ در اینجا راه را بر [[حسین]] {{ع}} بست. [[امام]] و همراهان شب را آنجا ماندند. [[سحرگاهان]] حضرت به [[جوانان]] کاروان [[دستور]] داد تا می‌توانند آب بسیاری ذخیره بردارند. همۀ مشک‌ها و ظرف‌ها را پر از آب کردند. پس از حرکت از آنجا بود که با سپاه حرّ برخورد کردند که همه [[تشنه]] بودند. حضرت فرمود تا سپاه حرّ، حتی اسب‌های آنان را با آب‌های ذخیره سیراب کنند<ref>الحسین فی طریقه الی الشهاده، علی بن حسین هاشمی، ص۹۴.</ref>. شراف، نام مردی بوده که در این محلّ چشمه و چاه‌های پرآبی احداث کرده بود<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص۲۱۳.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۶۶.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۶
شراف به معنای بلندی است. نام منزلی از منزل‌گاه‌های میان مکه تا کوفه که امام حسین (ع) آنجا هم فرود آمد.
منطقه ای پرآب و درخت که تا واقصه (یکی دیگر از منزلگاهها) ۷/۵ کیلومتر فاصله دارد. حرّ در اینجا راه را بر حسین (ع) بست. امام و همراهان شب را آنجا ماندند. سحرگاهان حضرت به جوانان کاروان دستور داد تا می‌توانند آب بسیاری ذخیره بردارند. همۀ مشک‌ها و ظرف‌ها را پر از آب کردند. پس از حرکت از آنجا بود که با سپاه حرّ برخورد کردند که همه تشنه بودند. حضرت فرمود تا سپاه حرّ، حتی اسب‌های آنان را با آب‌های ذخیره سیراب کنند[۱]. شراف، نام مردی بوده که در این محلّ چشمه و چاه‌های پرآبی احداث کرده بود[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ الحسین فی طریقه الی الشهاده، علی بن حسین هاشمی، ص۹۴.
- ↑ مقتل الحسین، مقرم، ص۲۱۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۶۶.