ابراهیم بن عبدالصمد بن موسی هاشمی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[تاریخ]] دقیق ولادت [[ابواسحاق ابراهیم بن عبدالصمدبن موسی هاشمی عباسی بغدادی]] معلوم نیست. [[ذهبی]] می‌‌نویسد: ابواسحاق به هنگام [[مرگ]]، بیش از نود سال از عمرش گذشته بود. <ref>سیر اعلام النبلاء ۱۵ / ۷۲.</ref> با توجه به این مطلب و سال درگذشت وی می‌‌توان ولادتش را در دهه سوم [[قرن سوم]] گمانه زد. پدرش عبدالصمد در [[زمان]] [[متوکل]]، [[امیرالحاج]] بود. <ref>تاریخ الاسلام ۲۴ / ۱۶۹.</ref> وی در [[سامرا]] اقامت داشت و [[حدیث]] را نزد محدثانی همچون [[حسین بن حسن مروزی]]، [[سعید بن عبدالرحمان مخزومی]] و [[عبید بن اسباط بن محمد]] فرا گرفت. <ref>تاریخ بغداد ۶ / ۱۳۷.</ref> او افزون بر سامرا به [[شهرها]] و سرزمین‌های دیگری از جمله [[کوفه]]<ref>سیر اعلام النبلاء ۱۵ / ۷۲.</ref> و [[مدینه]] [[مسافرت]] کرد و [[استادان]] بسیاری را [[درک]] کرد و از آنها بهره برد که معروف‌ترین آنان [[ابومصعب زهری]] است که ابواسحاق، [[موطّأ مالک]] را از وی فراگرفته و [[روایت]] کرده است. <ref>تاریخ الاسلام ۲۴ / ۱۶۸.</ref> [[ابن حجر]] به نقل قول دو تن از بزرگان [[اهل سنت]] دراین باره پرداخته و نوشته [[ابن ام شیبان]] [[قاضی]]، سماع ابواسحاق را از [[ابومصعب زهری]] [[تأیید]] کرده است؛ اما در مقابل از [[علی بن لؤلؤ وراق]] که خود برای [[استماع]] [[موطّأ]] به سامرا مسافرت کرده نقل می‌‌کند که چون در [[درستی]] سماع وی از زهری تردید داشته، آن را صحیح ندانسته و مردود خوانده است. <ref>لسان المیزان ۱ / ۷۷.</ref> به هرحال [[هاشمی]] خود نیز با برپایی [[کرسی]] [[تدریس]] در سامرا و [[بغداد]] به [[تربیت شاگرد]] پرداخت<ref>المنتظم ۱۳ / ۳۶۷.</ref> که ازآن میان می‌‌توان به افرادی چون [[ابوالحسن دارقطنی]]، [[ابن شاهین]]، [[ابن مقرئی]] و [[ابن صلت]] اشاره کرد. <ref>تاریخ الاسلام ۲۴ / ۱۶۹.</ref> برخی از [[رجال‌نویسان]] اهل سنّت، او را [[راستگو]] توصیف کرده‌اند. <ref>سیر اعلام النبلاء ۱۵ / ۷۲.</ref> هاشمی در اول [[محرم]] سال ۳۲۵ هجری در سامرا از [[دنیا]] رفت. <ref> تاریخ بغداد ۶ / ۱۳۷.</ref> او دارای مجموعه ای از حدیث با عنوان جزءالهاشمی <ref>کشف الظنون ۱ / ۵۹۰.</ref> یا جزء البانیاسی بود که [[ابن حجر]]، آن را عالی السند دانسته که ایرادی بر آن وارد نیست<ref>لسان المیزان ۱ / ۷۷.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۲، ص۵۶ - ۵۷.</ref>

== منابع ==

{{منابع}}