اسارت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[امتیاز اسیران جنگی]]==

بر هر نیرویی که در حال [[نبرد]] یا پس از آن به [[اسارت]] یکی از دو [[جبهه]] [[متخاصم]] درآمده است، [[اسیر]] گفته می‌شود. در [[فقه اسلامی]]، جایگاه اصلی بحث در خصوص اسیر و امتیازات و [[حقوق]] وی باب [[جهاد]] است، هر چند که از آن به مناسبت در باب‌های [[طهارت]]، [[صلات]] و [[صوم]] نیز بحث شده است. امتیازات و حقوق [[اسیر جنگی]] در [[اسلام]] مبتنی بر [[بینش]] [[حقوق اسلامی]] در این خصوص است.

انسان‌دوستی که از [[کرامت انسان]] ناشی می‌شود به همان اندازه که در تخفیف مجازات‌ها می‌تواند مؤثر باشد باید در تشدید مجازات‌ها نیز به کار گرفته شود و [[انسان دوستی]] نسبت به مرتکبان جرایم سبب [[فدا]] شدن حقوق آنهایی نشود که از آثار شوم و مخرب این جرایم آسیب می‌بینند.

در دیدگاه اسلام تمامی کسانی که به خاطر اهداف تبهکارانه‌ای چون توسعه‌طلبی، [[تجاوز]] و سایر [[مطامع]] [[نامشروع]] سلطه‌طلبانه دست به [[جنگ]] می‌زنند، مجرم محسوب می‌شوند و به همین دلیل در صحنه [[پیکار]] به [[مجازات]] می‌رسند، مجوز [[کشتار]] در مقابل کشتار در جبهه جنگ مانند مجوز [[قصاص]] در [[جرم]] عادی [[قتل]] می‌باشد. به همین دلیل است که تا جنگ ادامه دارد، افراد [[سلاح]] به دست [[دشمن]] به اسارت گرفته نمی‌شوند ولی از آنجا که [[هدف]] در بینش [[اسلامی]] محدود کردن و خاتمه دادن به جنگ است به کسانی که سلاح را بر [[زمین]] می‌گذارند و یا [[تسلیم]] می‌شوند، [[امتیاز]] برخورداری از [[عواطف]] [[انسانی]] و بالاتر از آن، صلاحیت مشارکت در پایان بخشیدن به [[جنگ]] داده می‌شود.