ابوالیتامی و المساکین: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
از آنجا که [[امیر مؤمنان]]{{ع}}، پدر [[یتیمان]] و [[یاور]] بینوایان و بیوهزنان بود، ابوالیتامیٰ [[لقب]] گرفت. «اب» در اینجا به معنای صاحب و یاور است<ref>تستری، محمدتقی، قاموس الرجال، ج۱، ص۱۶؛ خوارزمی، موفق بن احمد، المناقب ص۴۱ – ۴۵.</ref>. آن حضرت فرمود: {{متن حدیث|أَنَا الْهَادِي وَ أَنَا الْمُهْتَدِي وَ أَنَا أَبُو الْيَتَامَى وَ الْمَسَاكِينِ وَ زَوْجُ الْأَرَامِلِ...}}<ref>تستری، قاضی نورالله، احقاق الحق، ج۴، ص۲۸۵؛ قندوزی، سلیمان، ینابیع الموده، ج۳، ص۴۰۱.</ref>؛ «من [[هدایتگر]] و راهیافته، و پدر یتیمان و بینوایان و یاور بیوهزنانم...». | از آنجا که [[امیر مؤمنان]]{{ع}}، پدر [[یتیمان]] و [[یاور]] بینوایان و بیوهزنان بود، ابوالیتامیٰ [[لقب]] گرفت. «اب» در اینجا به معنای صاحب و یاور است<ref>تستری، محمدتقی، قاموس الرجال، ج۱، ص۱۶؛ خوارزمی، موفق بن احمد، المناقب ص۴۱ – ۴۵.</ref>. آن حضرت فرمود: {{متن حدیث|أَنَا الْهَادِي وَ أَنَا الْمُهْتَدِي وَ أَنَا أَبُو الْيَتَامَى وَ الْمَسَاكِينِ وَ زَوْجُ الْأَرَامِلِ...}}<ref>تستری، قاضی نورالله، احقاق الحق، ج۴، ص۲۸۵؛ قندوزی، سلیمان، ینابیع الموده، ج۳، ص۴۰۱.</ref>؛ «من [[هدایتگر]] و راهیافته، و پدر یتیمان و بینوایان و یاور بیوهزنانم...»<ref>[[علی مختاری|مختاری، علی]]، [[نامها و لقبهای امام علی (مقاله)| مقاله «نامها و لقبهای امام علی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱۰ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱۰]]، ص ۳۴۵.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۰۹
مقدمه
از آنجا که امیر مؤمنان(ع)، پدر یتیمان و یاور بینوایان و بیوهزنان بود، ابوالیتامیٰ لقب گرفت. «اب» در اینجا به معنای صاحب و یاور است[۱]. آن حضرت فرمود: «أَنَا الْهَادِي وَ أَنَا الْمُهْتَدِي وَ أَنَا أَبُو الْيَتَامَى وَ الْمَسَاكِينِ وَ زَوْجُ الْأَرَامِلِ...»[۲]؛ «من هدایتگر و راهیافته، و پدر یتیمان و بینوایان و یاور بیوهزنانم...»[۳].
منابع
پانویس
- ↑ تستری، محمدتقی، قاموس الرجال، ج۱، ص۱۶؛ خوارزمی، موفق بن احمد، المناقب ص۴۱ – ۴۵.
- ↑ تستری، قاضی نورالله، احقاق الحق، ج۴، ص۲۸۵؛ قندوزی، سلیمان، ینابیع الموده، ج۳، ص۴۰۱.
- ↑ مختاری، علی، مقاله «نامها و لقبهای امام علی»، دانشنامه امام علی ج۱۰، ص ۳۴۵.