امام در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

گرچه در اصطلاح عرف [[شیعه]]، [[امام]] به [[ائمه معصومین]] {{ع}} اطلاق می‌شود؛ ولی امام به کسی گفته می‌شود که در عمل زمام امور را به دست گرفته و [[رهبری]] [[امت]] در تمامی شؤون توسط او انجام شود. گاه [[زمامداری]] و رهبری امور، براساس [[حق]] و [[عدالت]] است و گاه به صورت [[باطل]] و [[ظلم]]. چنانکه [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[امامان]] در [[کتاب خدا]] دو گونه‌اند: نخست آنکه [[خدا]] فرمود: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> [[پیامبران]] را امامان قرار دادیم، تا طبق [[أمر]] ما [[مردم]] را [[هدایت]] کنند، نه اینکه به امر مردم و طبق خواسته آنها که پیامبران، امر خدا را مقدم برخواسته مردم می‌دارند و [[حکم خدا]] را پیش از [[حکم]] و رأی مردم عمل می‌کنند. دوم آنکه خدا فرمود: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ}}<ref>«و آنان را (به کیفر کفرشان) پیشوایانی کردیم که (مردم را) به سوی آتش دوزخ فرا می‌خوانند» سوره قصص، آیه ۴۱.</ref> ما [[شیاطین]] را امامانی قرار دادیم که مردم را به سوی [[آتش]] [[دعوت]] می‌کنند. اینان [[خواسته‌ها]] و [[امیال]] آدم‌ها را بر امر خدا مقدم می‌دارند و حکم آنها در نزدشان مقدم بر حکم خداست. امیال و هواهای خود را دنبال می‌کنند و کتاب خدا را پشت سر می‌نهند<ref>اصول کافی، ج۱، ص۲۱۶.</ref>.