حدیث ابوین امت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
| متن حدیث = أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ | | متن حدیث = أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ | ||
| ترجمه حدیث = من و علی دو | | ترجمه حدیث = من و علی دو پدر این [[امت]] هستیم | ||
| نام‌های دیگر = | | نام‌های دیگر = | ||
| صادره از = [[پیامبر خاتم]] {{صل}} | | صادره از = [[پیامبر خاتم]] {{صل}} | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
}} | }} | ||
== مقدمه == | |||
من و علی دو | [[حدیث]] ابوین [[امت]] از جمله احادیث نبوی{{صل}} که بر وجود فضیلتی بزرگ در [[امیرالمؤمنین]] دلالت دارد، [[حدیثی]] است که در آن [[پیامبراکرم]]{{صل}}، [[امام امیرالمؤمنین]]{{ع}} را در کنار خویش به عنوان [[پدر]] [[معنوی]] [[امت]] معرفی فرموده‌اند: {{متن حدیث| أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ}}<ref>احقاق الحق، ج۱۵، ص۵۱۸ – ۵۱۹؛ بحار الانوار، ج۱۶، ص۹۵، حدیث ۲۹؛ ص۳۶۴، حدیث ۶۶؛ ج۲۳، ۲۵۹، حدیث ۸.</ref>؛ | ||
من و علی دو پدر این [[امت]] هستیم. | |||
در کتاب «[[غایة المرام]]» این حدیث از چهارده طریق [[شیعه]] و [[مخالفین]] نقل شده است<ref>غایة المرام، ج۵، ص۲۹۹ - ۳۰۰، باب ۵۱ و ۵۲.</ref>. | در کتاب «[[غایة المرام]]» این حدیث از چهارده طریق [[شیعه]] و [[مخالفین]] نقل شده است<ref>غایة المرام، ج۵، ص۲۹۹ - ۳۰۰، باب ۵۱ و ۵۲.</ref>. در کتاب «کلم الطیّب» بعد از نقل این [[احادیث]] می‌نویسد: اخباری که در «غایة المرام» در [[حق]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و [[اولاد]] طیّبین او {{عم}} - چه آنهایی که در ذیل [[آیات شریفه قرآن]]، و چه آنهایی که در [[نصّ]] بر [[خلافت]] او و اولادش {{عم}}، و چه آنهایی که در [[فضائل]] ایشان - از [[طرق شیعه]] و [[اهل]] خلاف نقل شده، حقیر شماره کردم، مجموعاً چهار هزار و سیصد و هشتاد و یک حدیث می‌باشد و با این همه [[اخبار]]، آیا جای [[شک]] و شبهه‌ای در مورد آنها باقی می‌ماند؟ {{عربی|نعوذ بالله من العناد و العصبیه}}<ref>کلم الطیب، ص۵۰۲.</ref>.<ref>[[سید قاسم علی‌احمدی|علی‌احمدی، سید قاسم]]، [[حقانیت در اوج مظلومیت ج۱ (کتاب)|حقانیت در اوج مظلومیت ج۱]]، ص ۲۷۲.</ref> | ||
در کتاب «کلم الطیّب» بعد از نقل این [[احادیث]] می‌نویسد: اخباری که در «غایة المرام» در [[حق]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و [[اولاد]] طیّبین او {{عم}} - چه آنهایی که در ذیل [[آیات شریفه قرآن]]، و چه آنهایی که در [[نصّ]] بر [[خلافت]] او و اولادش {{عم}}، و چه آنهایی که در [[فضائل]] ایشان - از [[طرق شیعه]] و [[اهل]] خلاف نقل شده، حقیر شماره کردم، مجموعاً چهار هزار و سیصد و هشتاد و یک حدیث می‌باشد و با این همه [[اخبار]]، آیا جای [[شک]] و شبهه‌ای در مورد آنها باقی می‌ماند؟ {{عربی|نعوذ بالله من العناد و العصبیه}}<ref>کلم الطیب، ص۵۰۲.</ref><ref>[[سید قاسم علی‌احمدی|علی‌احمدی، سید قاسم]]، [[حقانیت در اوج مظلومیت ج۱ (کتاب)|حقانیت در اوج مظلومیت ج۱]]، ص ۲۷۲.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:فضائل امام علی]] | |||
[[رده:احادیث نامدار]] | |||
نسخهٔ ۱۴ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۱
| حدیث ابوین امت | |
|---|---|
| متن حدیث | |
| «أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ» | |
| ترجمه حدیث | |
| من و علی دو پدر این امت هستیم | |
| مشخصات حدیث | |
| صادره از | پیامبر خاتم (ص) |
| محتوای حدیث | |
| دلالت حدیث |
|
| منابع حدیث | |
| منابع شیعه | |
مقدمه
حدیث ابوین امت از جمله احادیث نبوی(ص) که بر وجود فضیلتی بزرگ در امیرالمؤمنین دلالت دارد، حدیثی است که در آن پیامبراکرم(ص)، امام امیرالمؤمنین(ع) را در کنار خویش به عنوان پدر معنوی امت معرفی فرموده‌اند: « أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ»[۱]؛ من و علی دو پدر این امت هستیم.
در کتاب «غایة المرام» این حدیث از چهارده طریق شیعه و مخالفین نقل شده است[۲]. در کتاب «کلم الطیّب» بعد از نقل این احادیث می‌نویسد: اخباری که در «غایة المرام» در حق امیرالمؤمنین (ع) و اولاد طیّبین او (ع) - چه آنهایی که در ذیل آیات شریفه قرآن، و چه آنهایی که در نصّ بر خلافت او و اولادش (ع)، و چه آنهایی که در فضائل ایشان - از طرق شیعه و اهل خلاف نقل شده، حقیر شماره کردم، مجموعاً چهار هزار و سیصد و هشتاد و یک حدیث می‌باشد و با این همه اخبار، آیا جای شک و شبهه‌ای در مورد آنها باقی می‌ماند؟ نعوذ بالله من العناد و العصبیه[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ احقاق الحق، ج۱۵، ص۵۱۸ – ۵۱۹؛ بحار الانوار، ج۱۶، ص۹۵، حدیث ۲۹؛ ص۳۶۴، حدیث ۶۶؛ ج۲۳، ۲۵۹، حدیث ۸.
- ↑ غایة المرام، ج۵، ص۲۹۹ - ۳۰۰، باب ۵۱ و ۵۲.
- ↑ کلم الطیب، ص۵۰۲.
- ↑ علی‌احمدی، سید قاسم، حقانیت در اوج مظلومیت ج۱، ص ۲۷۲.