حدیث یوم‌الدار در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

با فرضیه تعدد انذار و با صرف نظر از اشکال مربوط به [[ناسازگاری]] با عشیره اقربین، دسته دوم نیز قابل قبول خواهد بود؛ زیرا می‌توان گفت آنچه در [[آیه شریفه]] مطرح شده، انذار عشیره اقربین است؛ خواه انذار از [[کفر]] باشد، یا انذار از [[مخالفت با قوانین]] و [[احکام الهی]] که [[مؤمنان]] را نیز شامل می‌شود. چنان‌که [[آلوسی]] به همین روش میان دو دسته روایات [[شأن نزول آیه]] جمع کرده است<ref>آلوسی، سیدمحمد، روح المعانی، ج۱۹، ص۲۰۴.</ref>. با این حال، ظاهر این روایات به گونه‌ای است که توجیه مزبور را برنمی‌تابد؛ زیرا مفاد آنها این است که هنگامی که آیه انذار نازل شد، [[پیامبر]]{{صل}} به انذار آنان اقدام کرد. مگر آنکه به تعدد نزول آیه -هرچند در [[مکه]]- قائل شویم که فرض بعیدی است؛ لذا این روایات هرچند در [[صحیح بخاری]] و مسلم آمده‌اند که از نظر [[اهل سنت]] در اعتبارشان تردیدی نیست، ولی از نظر محتوا خالی از اشکال نیستند<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی]] و [[سید محمد علی میرصانعی|میرصانعی]]، [[حدیث دار (مقاله)|مقاله «حدیث دار»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۳ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی، ج۳]]، ص ۴۱۲.</ref>.

یکی از اشکالاتی که به [[حدیث یوم الدار]] شده، کم بودن سن [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} هنگام [[بیعت]] با [[پیامبر]]{{صل}} است منتها باید توجه داشت کمی سنّ [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} (که حدود ۱۲ سال یا بیشتر باشد) مانع قبول [[ایمان]] نمی‌شود؛ زیرا چنین اشکالی، در [[حقیقت]] اشکال به [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است که چرا ایشان چنین [[ایمانی]] را پذیرفتند؟ و از آنجایی که بر [[پیامبراکرم]] {{صل}}قطعاً ایرادی نیست<ref>علاوه بر اینکه استعداد و نبوغ فوق العاده امیرالمؤمنین {{ع}} برای همه مشخّص بوده و آن حضرت از درک بسیار بالا برخوردار بوده است.</ref>، پس [[استدلال]] تمام است.